De Dordtsche Synode en het Supra-lapsarisme - pagina 28

26 toch zoo uitdrukkelijk leert, dat de roeping aan de rechtvaardiging voorafgaat en de roeping immer in den tijd valt. Wat nu leert de supra-denker? Hij zegt: hier is niet bedoeld het ectypisch, maar het archetypisch roepen. Dit archetypisch roepen is het berousie besluit, dat aan de daad voorafgaat. Het is het opwaken Gods om in ons en aan ons Zijn besluit te verwezenlijken. Dit archetypisch roepen gaat aan alle genadewerking vooraf, gaat geheel buiten het Woord om, en zelfs buiten de speciale werking van den Heiligen Geest. Het is het herscheppend roepen van den Drieëenigen God. (Kuyper dictaten dogmatiek Locus de vocatione.) Ik behoef toch zeker mij geen moeite te geven om te verduidelijken, dat dit een reconstrueeren van en tevens een gewelddadig optreden tegenover de Heilige Schrift is te achten, dat eerder lijkt op een verdraaien der Waarheid Gods. Ik denk hier aan het woord van prof. Lindeboom „de filosofischetheologische methode redeneert uit een grondgedachte, die men zelf vast stelt, of uit het organisme der Schrift meent te hebben genomen. A a n dat beginsel worden niet zelden ook de duidelijkste uitspraken der Schrift onderworpen. Al „denkende" en „doordenkende", steeds dieper en hooger waagt zich de eindige en zondige mensch dan in de verborgenheden Gods in de diepten van Gods wezen en willen, en inderdaad doet hij niets anders dan bespiegelen en verdichten en zich inbeelden — dat hij eenheid begint te zien, waar God de eenheid voor ons verborgen houdt." (Zie: Bewaar het pand u toebetrouwd, blz. 71.) Het is reeds prof. Lindeboom geweest, die er ons op gewezen heeft, dat de methode van den supra-denker herinnert aan de school van Cartesius en Spinoza. Hier is een groot denkproces, maar dat mist den stempel der Heilige Schrift om te blijven bij de eenvoudigheid, die in Christus is (2 Cor. 11 : 3). Volgens de Schrift heeft de praedestinatie een theologisch-soteriologisch uitgangspunt. Theologisch, omdat zij alleen uit God is, en soteriologisch, omdat zij raakt de zaligheid of de rampzaligheid van den mensch. Het is hierom, dat Calvijn het stuk der praedestinatie heeft behandeld in samenhang met de heilsweldaden in de locus de salute. Hierdoor treedt wel zeer sterk het theologischsoteriologisch standpunt naar voren. Calvijn was te diep in het heiligdom der Schrift ingedrongen, en had te groote eerbied voor Gods Woord, dan dat hij zich door zijn logische denkacte zou durven laten leiden, maar zich liever als een kindeke stelde onder de Schrift. Het is dit theologisch-soteriologisch karakter der ge-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen