HET KIND IN HET MIKPUNT

Internationaal Jaar van het Kind - 1979.

De Stichting 'Nationale Commissie Internationaal Jaar van het Kind - 1979' kan de balans opmaken. In hoeverre is zij erin geslaagd om het algemene publiek meer bewust te maken van de problemen en noden van het kind in onze veranderende samenleving? De genoemde stichting baseerde haar aktiviteiten op de "Rechten van het Kind", tien beginselen die in 1959 door de Verenigde Naties zijn vastgesteld. Zijn kinderen nu, nadat een jaar lang met veel subsidie dat evangelie van de "Rechten van het Kind" overal verkondigd is, minder het mikpunt van mishandeling? Wellicht publiceert die Stichting-met-de-lange-naam nog wel eens cijfermateriaal over de resultaten van die campagne. We zijn erg benieuwd.

Kindermishandeling en kinderbescherming

Ondertussen vormt kindermishandeling een probleem waar we niet zomaar onze schouders voor mogen ophalen. Het betreft immers de allerzwaksten van onze samenleving. En mogelijk krijgt u ook nog wel eens te maken met een kinderbeschermingsmaatregel. Want moderne pedagogen en juristen vertrouwen een Bijbelse opvoeding helemaal niet. De nieuwe, meestal socialistisch denkende, garde van kinderbeschermers spreekt over "initiatiefnemende, zo men wil opdringerige hulp". Men zie daarvoor De Banier van 29 nov. 1979. Kindermishandeling en kinderbescherming: Verschijnselen die ons duidelijk maken dat we in een na-christelijke tijd leven. De natuurlijke ouderliefde is aan het verkouden. De opvoedingswetenschap moet de plaats van de religie innemen. Zij zal uitmaken welke opvoedingshandelingen verantwoord zijn en welke niet. Zonder het fundament van Gods eeuwig blijvend Getuigenis bouwen de menswetenschappen in grote onderlinge verdeeldheid aan een "systematisch beleid ten aanzien van het jonge kind tot 14 jaar en zijn ontwikkeling in onze veranderde samenleving", zoals een brief van de Stichting Nationale Commissie het uitdrukt. Een gebouw, wel indrukwekkend, maar op zandgrond gebouwd.

De rechten van het kind en opvoeding

De Rechten van de Mens zijn een voortbrengsel van de Revolutie. De Revolutie is, naar een zeggen van Groen van Prinsterer, de stelselmatige omkering van begrippen, waardoor in plaats van de ordeningen Gods, de eigenwijsheid en willekeur van de mens ten grondslag van staat en maatschappij, van recht en waarheid wordt gelegd. De Revolutie is in het Paradijs begonnen met een verklaring van de rechten van de mens, zij zal pas eindigen met een verklaring van de rechten Gods als het veranderlijke onveranderlijk is geworden. De moderne pedagogiek (opvoedkunde) wil consequent en systematisch uitgaan van de rechten van de mens. De mens in het kind is doel van de opvoeding geworden. Als het doel van de opvoeding echter in de mens ligt, gaat öf het individu öf de gemeenschap ten gronde. Want óf de belangen van de enkeling óf de belangen van de gemeenschap wegen het zwaarst. De Westerse opvoeding kiest algemeen voor grote vrijheid. Opvoeden is groeien laten. Het communisme kiest voor de uiterste gebondenheid aan de "gemeenschapsbelangen", die door de Communistische Partij worden geformuleerd.

Welke gevolgen het uitgangspunt van het modern humanisme voor de opvoeding kan hebben, blijkt uit het onderstaand artikeltje uit het N.R.C. Handelsblad van 13 oktober 1979:

Zweedse kinderen krijgen het recht hun ouders uit de ouderlijke macht te laten ontzetten, wanneer een gisteren door een regeringscommissie ingediend

wetsontwerp inzake de rechten van het kind kracht van wet krijgt. Eerder dit jaar werd het slaan van kinderen door hun ouders onwettig verklaard.De voorzitter van de commissie, Tor Sverne, zegt dat de nieuwe wet slechts in bepaalde gevallen van toepassing is. "Het is niet onze bedoeling dat een zesjarig jongetje die ruzie met zijn ouders gehad heeft hen zo maar uit de ouderlijke macht kan laten ontzetten. Maar een drie-jarig kind in een pleegtehuis kan dat wel, wanneer zijn ouders geen enkele belangstelling voor hem tonen". De uiteindelijke beslissing berust altijd bij de rechter, aldus Sverne.

De commissie heeft voorts voorgesteld een kinderombudsman te benoemen in elke plaats, om problemen tussen ouders en kinderen te behandelen. Het wetsvoorstel zal waarschijnlijk pas over enkele maanden door het parlement worden behandeld.

En dan te weten dat Zweden het grote voorbeeld voor veel socialisten is!

Bestaat er verband tussen de kindermishandeling en de kinderbescherming? Ja natuurlijk, zult u zeggen. Zonder kindermishandeling was er geen kinderbescherming nodig. Maar nu scherp ik de vraag wat aan. Bestaat er overeenkomst tussen kindermishandeling en kinderbescherming? Ja, hoe triest het ook klinkt. In een wat ouder boek las ik in dit verband iets wat ik u niet wil onthouden.

"Nu spreekt het vanzelf, dat in die opvoeding, welke van Christelijke beginselen uitgaat, lang niet alles liefde en vrede zal zijn. Zulke verwachtingen moeten wij aan de chiliasten en aan de socialisten overlaten, want al zijn de beginselen nog zo zuiver, zij moeten toch altijd door zwakke, zondige mensen en in meer of minder abnormale toestanden worden toegepast. Maar toch heeft de Christelijke religie voor de eenheid in de opvoeding onberekenbare waarde. Immers, als de opvoeding naar veler wens volkomen geseculariseerd moet worden, valt alle autoriteit, die boven de mensen staat en hen zedelijk in de consciëntie tot gemeenschap verplicht, ten enenmale weg. Dan worden de mensen alleen nog tot elkander gedreven door hun gemeenschappelijke belangen, maar komen zij ook tegenover elkander te staan, zodra deze belangen in botsing geraken. Ouders en kinderen, onderwijzers en leerlingen leren

dan wel hoe langer hoe beter hun ware of vermeende rechten kennen, maar de plichten, die hen aan elkander binden, wijken steeds verder naar de achtergrond. De verklaring van de rechten van de mens, werkt op elk gebied, in de staat, in de maatschappij, in het gezin, in de school, de ontbinding in de hand. Uit autonome mensen (die zichzelf tot norm zijn) is geen zedelijke gemeenschap te bouwen."

Zeer terecht noemde Ds. Jacobus Koelman zijn opvoedkundig werkje voor de gemeente van Sluis "De plichten der ouders in kinderen voor God op te voeden." De kinderbescherming, zeker de nieuwe stijl, wil uitgaan van "de rechten van het kind". De werkers, die vaak een opleiding aan de Sociale Akademie achter de rug hebben, weten meestal niet beter. Het kind komt dan van de regen in de drup. Van mikpunt tot middelpunt is niet zo'n grote verbetering als op het eerste gezicht lijkt.

Verruiming begrip kindermishandeling

Want het gaat in de kinderbescherming steeds minder om gevallen van lichamelijk geweld, van openlijke agressie. Steeds meer komt de zgn. psychische kindermishandeling in de belangstelling te staan.

Deze zou bestaan als opvoeders de ontwikkeling van het kind ernstig belemmeren, beperken of bedreigen: "de verwennende, de overstimulerende, de onderstimulerende, de afwijzende, de verwaarlozende houding van ouders, kan ertoe bijdragen dat het kind niet toekomt aan de noodzakelijke zelfontplooiing" (Dr.

W.H.G. Wolters - Het mishandelde kind). Deze ontwikkeling ligt in de lijn van de "Verklaring van de Rechten van het Kind" door de Verenigde Naties. Beginsel 10 daarvan zegt: "Het kind moet beschermd worden tegen praktijken die een onderscheid naar ras, geloof of anderszins beogen. Het kind dient te worden grootgebracht in een geest van begrip, verdraagzaamheid, vriendschap onder de volken, vrede en wereldbroederschap in het volle bewustzijn, dat zijn werkkracht en gaven behoren te worden gewijd aan het dienen van zijn medemens".

Dit humanistisch beginsel is onverenigbaar met de Bijbelse opvoedingsbeginselen. U moet er dus niet vreemd van opkijken, als over niet al te lange tijd iemand van de kinderbescherming bij u aanbelt. Tijdens de laatste polio-epidemie is dat bijna al gebeurd.

Juist deze verruiming naar psychische mishandeling, gekoppeld aan de reeds genoemde "initiatiefnemende, zo men wil opdringerige hulp" is een gevaarlijke ontwikkeling in de kinderbescherming. Want volgens ons zou dan de humanistische opvoeding vallen onder

"psychische kindermishandeling". Het ligt er maar aan vanuit welk standpunt het wordt bekeken!

Christendom en karikatuur

In de kinderbescherming waarderen wij de restanten van Christelijk normbesef. De kinderbescherming is op zichzelf genomen een weerspiegeling van de enorme invloed, welke het Christendom op de westerse cultuur heeft gehad. Nergens onder de heidenen wordt deze kinderzorg aangetroffen. In naam van religie of ouderrecht werden de kinderen bij hen ten offer gebracht aan de goden of mochten zij onbarmhartig mishandeld worden. De Romeinse vader mocht zijn zoon eigenhandig ter dood brengen. Zonder Christendom zouden nooit "De rechten van het Kind" in beginselen zijn vastgelegd. Dit klinkt paradoxaal. Die "Rechten van de Mens" moeten echter worden gezien als een negatie, als een verwereldlijkte vorm, van Christendom. Zij bestaan bij gratie van het natuurrecht. Het natuurrecht vormt het doek, waarop elementen van het Christendom zijn geprojecteerd. De wijze waarop deze elementen zijn gerangschikt, vormt als geheel een karikatuur van de Christelijke visie op kind en opvoeding. Daarom werken de "Rechten van de Mens" overal de ontbinding in de hand.

Juist de Reformatie - nauwkeuriger de Nadere Reformatie - zette zich in voor het bedreigde kind. Een moderne, uiterst kritische, socialistisch getinte schrijver moet het erkennen:

"Het prille begin van de huidige kinderbescherming was destijds de zorg voor wezen, verlaten kinderen en vondelingen. In de zeventiende eeuw werden hiervoor vele tehuizen gesticht."

Over Voetsius schrijft Dr. Steenblok:

"Ook gebeurde het meermalen, als buitenlandse godgeleerden de beroemde Voetsius kwamen bezoeken, dat zij hem niet thuis vonden. Zij vernamen dan, dat hij bezig was om de weeskinderen te onderwijzen. Kwamen zij daar aan, dan meenden zij een statig figuur met professorale waardigheid aan te treffen. En dan vonden zij daar een man, nietig van gestalte - Voetsius was erg klein van persoon - bezig om de jeugd de eerste beginselen van de leer der godzaligheid in te prenten."

De zorg voor het "misdeelde kind", om een moderne term te gebruiken, behoorde tot de praktijk der godzaligheid. Alleen vanuit de verbastering van leer en leven, waartegen juist de Nadere Reformatie strijd voerde, zijn de latere wantoestanden in de tehuizen te verklaren. De heren regenten en de hoogverlichte predikanten,

hebben bepaald niet veel aan kinderbescherming gedaan. Integendeel, maar de kerk was toen dan ook in diep verval geraakt en de praktijk der godzaligheid moest men al met een lantaarntje zoeken.

Pas in de 19e eeuw kwam er een opleving in de kinderbescherming. Juist van een geestelijke stroming, die zich door Reformatorische beginselen geïnspireerd voelde. Verschillende schrijvers over kinderbescherming hebben die stroming onderkend en geprezen. "Een historisch feit van groot belang voor de huidige kinderbescherming is het Reveil. Verschillende nog altijd functionerende tehuizen, danken er hun bestaan aan" (W.J.F. Zandvoort).

"Het eigenlijke begin van de kinderbescherming is voor Nederland te stellen op omstreeks de helft van de negentiende eeuw. Het waren vooral de mannen van het Reveil, die ertoe opwekten hulp te bieden aan het verwaarloosde kind" (D. Faber).

Verwaarloosde kinderen waren er in die tijd genoeg! De Industrieële Revolutie betekende voor veel arbeiderskinderen een zee van ramp die met haar golven sloeg. Door Christelijke barmhartigheid bewogen, verenigden protestanten van gegoede huize zich, om hulp te bieden in de schrijnende wantoestanden. Roomsen en Modernen volgden later. Deels ook bewogen door individueel medelijden, deels bewogen door naijver en vrees zieltjes aan de protestanten te verliezen, maar zonder die zuivere roeping tot het doen van gerechtigheid, die slechts uit Gods Woord te leren is. Door verlating van die Bijbelse grondslag en vervoerd door een onchristelijke wijsbegeerte, is men nu tenslotte gemeenschappelijk aangekomen op de universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Hooguit herinnert een woord in de naam nog aan de oorspronkelijke identiteit. De radicaal progressieven krijgen de overhand. Zij dringen zich binnen in besturen of worden binnengehaald.

De twijfelaars worden door de overtuigde fanatici altijd onder de voet gelopen. Dat bewijst de geschiedenis overduidelijk! Naarmate de Christelijke visie, dat het kind primair schepsel Gods is en als zodanig overeenkomstig Gods inzettingen opgevoed behoort te worden, verder uitslijt, zal de kinderbescherming in toenemende mate het instrument van nietsontziende geestdrijvers worden. Hun belangstelling en ijver zal de Gereformeerde Gezindte niet lang meer met rust laten. Zolang daar althans nog van Bijbelse opvoeding kan worden gesproken.

Kinderbescherming en praktijk

Hoe functioneert de huidige kinderbescherming. (Wie hierover nauwkeurig ingelicht wil worden leze: D. Faber, "De praktijk der kinderbescherming"; W.J.F. Zandfvoort: "Kinderen en de kinderbescherming"; Wolters: "Het mishandelde kind" en Hoefnagels e.a.

"Een nieuw plan voor kinderbescherming".) In dit artikel beperk ik mij tot achtergronden en hoofdlijnen. Vooral het boekje van prof. dr. Hoefnagels e.a. toont ondubbelzinnig aan, waar we met de democratische opzet van "voor-elk-wat-wils" tenslotte terecht komen: Een ontstellende versplintering, bureaucratie en verkwisting van gelden met veel onrecht ten opzichte van kinderen en ouders. Nu wordt het door de socialisten (die de staat graag het vaderschap toedelen) wel overtrokken en zij verliezen het menselijk tekort en de "goede wil" van velen uit het oog. Maar toch bestaat mijns inziens hondervierendertig miljoen in 1978 voor justitiële kinderbescherming effectiever kan worden besteed.

Staande voor de noodzaak van bezuinigingen hinkt men nu nog op twee gedachten. Enerzijds wil men de bedreigde jongere langer thuis houden en dan thuis door een Medisch Opvoedkundig Bureau laten begeleiden, maar anderzijds wil men minder vrijwilligers - dus dure beroepskrachten - en verruimde indicatie (psychische kindermishandeling) met vervroegde toepassing.

Gezien de geschetste achtergrond, ligt toenemende centralisering en staatsinvloed voor de hand ten opzichte van de organisatie. Inhoudelijk zal de kinderbescherming mijns inziens een steeds progressiever karakter krijgen. In de hulpverlening zal zij zich agressiever gaan opstellen.

Schrijnend leed

Zijn wij dan voorstanders van een lijdelijk toeziende en afwachtende kinderbescherming? Helemaal niet! Ook de S.G.P. bepleit geen passieve houding of stug conservatisme. De grote moeilijkheid is juist dat de kindermishandeling dusdanige vormen gaat innemen, dat het niet verantwoord is met de armen in de schoot al maar al te wachten. Dit zal ik illustreren met feiten. Lichamelijke mishandeling:

In Engeland werden tussen oktober 1977 en september 1978 in totaal 40.052 gevallen van kindermishandeling geregistreerd. Niet zomaar bultjes en blauwe plekken, maar: baby's met gebroken ribben, kinderen met ernstige brandwonden, uitgehongerde en

verwaarloosde kinderen, schedelbreuken, moorden en aanrandingen. Niet aangedaan door vreemde misdadigers, maar door vaders en moeders. Gelijkluidende rapporten komen uit Amerika en ander Westerse landen.

Psychische mishandeling: Een enkel echt gebeurd verhaal als voorbeeld van vele gevallen.

Maria Colwell, geboren in 1965 in Engeland. De ouders leiden een ongeregeld leven. Door de Raad van Kinderbescherming werd zij in verzorging gegeven bij een oom en tante. Tot haar zesde jaar werd ze daar goed verzorgd. Haar moeder, inmiddels gescheiden en weer hertrouwd, ondertussen op negentien adressen woonachtig, eiste het kind terug. De rechter besliste in moeders voordeel. Het kind moest de goede pleegouders verlaten. Haar stiefvader en de stiefzusjes haatten haar. Ze werd lastig genoemd. Aan het gezinsleven mocht ze niet meedoen. De stiefzusjes mochten haar plagen en slaan zoveel ze wilden. Tenslotte stierf het kind door uitputting en ondervoeding; ondanks de talloze bezoeken van sociale werkers. Wij houden er niet van om sensatie te verwekken maar de feiten zijn zo schokkend, dat we er zo maar niet aan voorbij mogen en kunnen gaan.

Voeg bij dit alles nog de 500 kinderen die in ons land elk jaar aan verkeersongevallen overlijden en de 20.000 die na een ongeval in het ziekenhuis moeten worden opgenomen. Zomaar "een ongeluk"?

Dan vergist u zich deerlijk. Onderzoekingen maken steeds vaker duidelijk, dat het ongeluk veroorzaakt is door pure agressie van volwassenen. Een artikel onder de veelzeggende kop "Minachting voor de wet leidt in Libanon tot zinloze misdaden" (NRC 4-12-'79) maakt duidelijk dat dit verschijnsel zich niet beperkt tot Nederland.

Onze samenleving vertoont een sterke toename van geweldsmisdrijven, waarvan kinderen het mikpunt vormen. Waarom juist zij? Waarom worden juist zij de kinderen van de rekening?

Oorzaak...

De reeds genoemde "vrijheidsgedachte" heeft grote invloed op het gezin en de opvoeding. De Westerse mens wil zich uitleven. De wijsbegeerte leert dat de mens fundamenteel vrij is en in vrijheid zichzelf moet verwerkelijken.

Toegepast op het gezin betekent dat het volgende: Het gezin is in de zestiger jaren drastisch veranderd. In dit verband denk ik aan het onderzoek van Ir. Douma "Het gezin tussen verleden en toekomst" (1975). Genoemde onderzoeker merkt op: "De romantische verliefdheid is in een modern gezin de basis van het huwelijk". Andere onderzoekingen (gezinssociologie) bevestigen dit. Eenmaal getrouwd, blijkt dat verliefdheid geen basis voor een solide huwelijk kan zijn. Zowel man als vrouw weigeren zich werkelijk aan elkaar te binden, hun vrijheid willen zij behouden. Dan komen er op een gepland tijdstip kinderen (meestal twee). Kinderen eisen binding door liefde. Als het niet tot een scheiding komt waarbij de kinderen tussen de ouders heen en weer getrokken worden (de zgn. yo-yo kinderen), dan zorgen de spanningen toch voor een onleefbaar klimaat.

Toegepast op het kind signaleren we dat de moderne opvoedingsgewoonten zich kenmerken door de uiterste terughoudendheid in het leven van leiding. Hoogstens spreekt men over "begeleiding". Het kind moet vrij zijn. Vrij om de wereld te verkennen. Vrij in de verwerving van gedragspatronen. Vrij in zijn houding ten opzichte van volwassen en andere kinderen. Vrij om een eigen standpuntsbepaling ten opzichte van godsdienst en maatschappij te verkrijgen.

.... en resultaat

Wat zijn de resultaten van die opvoeding? De kinderen zijn onzeker in hun gedrag, in hun houding. Hun gedrag wordt onberekenbaar, ze missen de stabiliteit waardoor menselijke omgang mogelijk blijft. Vader en moeder kennen ook al geen omgangsnormen. De kinderen zijn lastposten, zij belemmeren hun vrijheid.

Deze frustratie roept agressie op, agressie die niet wordt ingetoomd door normen. Het geweld ligt aan de deur. Een enkele tegenslag, een huilend kind en de mishandeling geschiedt. Deze jrustratie-agressie heeft een repeterend en oplopend (cumulatief) karakter. De geschiedenis van Kaïn en Abel leert ons reeds dit gevaarlijk karakter.

Daarbij komt het gevoel van totale zinloosheid. Een leven zonder godsdienst is een zinloos leven. Het aantal zelfmoorden stijgt snel. Men ergert zich letterlijk dood aan kleinigheden. Men wil zich afreageren. Ook in het verkeer heeft juist het kind een onberekenbaar, plotseling gedrag.

Het houdt geen rekening met agressieve mensen. Daardoor biedt het zich als het ware aan, voor een dodelijke confrontatie. Het kind is het gemakkelijkste mikpunt voor ontladende agressie.

'Kinderen hinderen". Cats wist dat al. Als men ze mishandelt, lichamelijk of geestelijk of beide, dan heeft men een goede kans om ze kwijt te raken. Zorg dat buren er vaak iets van merken. Zij waarschuwen dan wel een vertrouwensarts. Die stuurt een maatschappelijk werker. En zulke mensen komen snel onder de indruk. Zij zullen tenslotte de zaak wel in handen van de Raad voor Kinderbescherming geven. En dan duurt het niet zo lang meer of de rechter neemt de gewenste beslissing. Een geval van instrumentele agressie.

De kinderbescherming wordt zo een systeem in het grote geheel van onpersoonlijke systemen, dat zichzelf in stand houdt. Men denke bijvoorbeeld aan het ziekenfonds.

Evenredig met de kindermishandeling neemt de ontkerkelijking zeer sterk toe. Ook daar weer dezelfde uitbarstende vrijheid. De gehele maatschappelijke structuur brengt toch al een ontworteling ten opzichte van vertrouwelijke kringen met zich mee. Grote afstanden tussen de familieleden, veel verhuizingen, grote steden etcetera.

Maar juist ook de religie, die het sterkste bindt, heeft voor velen bijna geen waarde meer. De kerk is een organisatie en men wenst zich niet te binden. Ook daardoor vallen remmingen weg.

geoorloofde middelen

Welke zegen brengt juist een goed toegepaste kerkelijke tucht niet met zich mee. Zij heeft, juist in haar opvoedkundige werking, grote intomende kracht. Juist in die kerken waar men een loopje met de kerkelijke tucht neemt, ziet men een sterk toenemend aantal echtscheidingen. Dit duidt op ontworteling van het gezinsleven. Het is immers de taak, het ambt aller gelovigen, op elkander het toezicht te houden. Elkander ook te vermanen overeenkomstig het voorschrift van de Heere Jezus naar Matth. 18 : 15-18. Niet vanuit hooghartigheid of betweterij, maar vanuit liefde. Meer in het bijzonder is dit het ambt van ouderlingpn en predikanten om "naarstig toe te zien of een iegelijk zich behoorlijk gedraagt in belijdenis en wandel; die zich onstichtelijk gedragen te vermanen en te verhoeden!" De kerkelijke tucht is geen juridisch, maar een pedagogisch instrument.

Daarbij zou ook een overheid, die regeerde overeenkomstig art. 36 van de N.G.B. veel kunnen bijdragen aan kinderbescherming, al was het slechts door krachtig optreden tegen de gewelddadige ongebondenheid die in kindermishandeling openbaar komt.

Tenslotte vraagt de ontwikkeling van kindermishandeling en kinderbescherming om een duidelijk standpunt over de lichamelijke tuchtiging als straf.

Nog steeds mogen ouders hun kinderen volgens het Nederlands recht slaan, mits het de opvoeding dient. Volgens art. 304 van het Wetboek van Strafrecht kan aan ouders in geval van mishandeling echter een straf worden opgelegd, die éénderde hoger is dan in andere gevallen van mishandeling. Mishandeling van kinderen door ouders is volgens de wetgeving bijzonder verwerpelijk. Dit recht om te slaan kan in de toekomst wel eens verdwijnen. In Zweden is dat al gebeurd. En ook in Nederland gaan steeds meer stemmen op om dat ook hier toe te passen.

Hoe spreekt Gods Woord over lichamelijke tuchting? Zegt de Heilige Schrift dat men zo "de liefde eruit slaat". Neen, zo oppervlakkig spreekt zij niet. Hoe dan wel?

"Tuchtig uw zoon, als er nog hoop is, maar verhef uwe ziel niet om hem te doden" (Spreuken 19 : 18).

Het zesde gebod van de Heilige Wet: "Gij zult niet doodslaan".

Wat eist God in het zesde gebod?

"Dat ik mijn naaste noch met gedachten, noch met woorden of enig gebaar, veel minder met de daad, door mijzelf of door anderen ontere, hate, kwetse of dode, maar dat ik alle wraakgierigheid aflegge enz.". Dus slaan uit drift of frusstratie mag niet? Neen, inderdaad. Wij slaan als we niet mogen slaan en als we moeten slaan, slaan we niet. Als we slaan, terwijl we niet mogen slaan, dan verweken we onze kinderen tot toorn. De liefde slaat u er zo gauw niet uit, maar wel de toorn erin.

"Maar voedt hen op in de lering en vermaning des Heeren" (Efeze 6 : 4). Als Gods Wet spreekt, dan is het altijd ondanks ons - nooit dankzij ons - dat onze kinderen nog de voetsporen der vaderen drukken.

En toch lichamelijke tuchtiging?

"Weer de tucht van de jongen niet; als gij hem met de roede zult slaan, zal hij niet sterven, Gij zult hem met de roede slaan en zijne ziel van de hel redden" (Spreuken 23 : 13, 14).

In zijn Bijbelverklaring schrijft Matthew Henry eenvoudig en praktisch wat dat betekent.

"Een ouder die zijn kind tuchtigt. Een tederhartig ouder kan het nauwelijks van zich verkrijgen om dat te doen, het is hem zeer tegen de borst; maar hij bevindt dat het nodig is, dat het zijn plicht is, en daarom durft hij de tucht van de jongen niet te weren, als die nodig is (spaar de roede en bederf het kind) hij slaat hem met de roede, geeft hem een zachte tuchtiging met een mensenroede, die met slagen zoals wij ze aan de beesten geven. Als gij hem met de roede zult slaan, zal hij niet sterven; de roede zal hem niet doden, zij zal voorkomen dat hij zichzelf doodt door ondeugden te volgen, waarvan de roede hem zal weerhouden. Voor het ogenblik schijnt het geen zaak van vreugde maar van droefheid te zijn, zowel voor de ouder als voor het kind; maar als zij toegediend wordt met wijsheid, bedoeld is ten goede, vergezeld gaat van gebed, en gezegend wordt door God, dan kan zij een gelukkig middel blijken te zijn om algeheel verderf te

voorkomen, zijn ziel van de hel te redden. Onze grootste zorg moet wezen voor de ziel onzer kinderen, wij moeten niet zien dat zij in gevaar zijn van de hel, zonder alle mogelijke middelen te gebruiken en wel met de uiterste zorg, om hen als brandhouten uit het vuur te rukken. Laat het lichaam pijn hebben, zo slechts hun geest behouden moge worden in de dag van de Heere Jezus".

Nabeschouwing

De Bijbelse opvoeding komt onder steeds zwaardere druk te staan. Ouders die hun kinderen nog wensen op te voeden overeenkomstig Schrift en Belijdenis, krijgen heel wat weerstanden te overwinnen. Niet in het minst van degenen die nog wel zijn aangesloten bij de Kerk, maar verder geen flauw begrip meer hebben omtrent een Schriftuurlijke opvoeding.

Toch zullen velen die hier een goede opvoeding genoten hebben, straks beschaamd staan. Arme, verachte stakkertjes, mikpunten van agressie, zullen dan blijken te zijn voorgegaan in het Koninkrijk der hemelen. In hun tranendal hebben zij het dan door genade mogen schreien: "Want mijn vader en mijn moeder hebben mij verlaten, maar de Heere zal mij aannemen". Van mikpunt der mensen, tot voorwerp van Goddelijke liefde..

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen