Het perfecte kind - de onzinnige criteria van ouders

Kinderen moeten aan steeds hogere verwachtingen van hun ouders en de samenleving voldoen. Ze worden nonstop getest en gemeten. Wee degenen die afwijken van de norm en imperfecties vertonen. Die worden onverbiddelijk gecorrigeerd. Pietje Bell zou nu het gedragsmedicijn Ritalin moeten slikken.

Zonder dat ouders het zelf beseffen, zijn de eisen die zij, en met hen de hele maatschappij, aan kinderen stellen de afgelopen decennia flink opgeschroefd. Een goede gezondheid is allang niet meer het enige criterium. Een kind moet tegenwoordig aan veel meer voorwaarden voldoen om het stempel 'leuk' of 'goed' te verdienen. En wee degene die dat niet vanzelf lukt. Die loopt het risico te worden onderworpen aan een onverbiddelijk correctieregime.

Een leerlingvolgsysteem op de basisschool zift de kinderen eruit die niet aan de gestelde ontwikkelingsnormen voldoen. Die moeite hebben met het niveau van lezen of schrijven of rekenen in hun klas. Die dus 'een probleem' hebben. Want de notie dat hun kind gewoon niet zo goed kan leren of daarin achterloopt, is vooral voor hoger geschoolde ouders onverteerbaar. Ze laten hun zoon of dochter nog liever oormerken als 'dyslectisch' of 'dyscalculisch' en gaan dan voortvarend aan de slag met remedial teaching, bijles en speciale therapieën om de imperfectie te corrigeren.

 Zo ook als concentratie en gedrag niet voldoen aan de strikte normen die kinderen worden opgelegd. Hoewel al vele jaren bekend is dat vooral jongetjes moeite hebben met stilzitten en opletten en van nature geneigd zijn tot het uithalen van kattenkwaad, wordt dergelijk gedrag tegenwoordig steeds sneller als een ziektebeeld aangemerkt. Hoezeer serieuze psychiaters ook waarschuwen dat druk gedrag nog geen ADHD is, toch krijgen steeds meer kinderen wel dat stempel opgedrukt. Ze moeten medicijnen innemen om rustig te worden. We accepteren afwijkend gedrag steeds minder. Er wordt steeds meer van kinderen verwacht, waardoor ze eerder buiten de boot vallen. Ouders zouden veel meer geduld en terughoudendheid moeten betrachten bij het grootbrengen van hun kroost. Stimuleren is goed voor kinderen, het versterkt hun zelfbeeld als ze weten dat hun ouders in hen geloven. Maar opjagen is niet goed. Niets is zo frustrerend en beschadigend voor het zelfvertrouwen van kinderen als het voortdurende gevoel tekort te schieten in de ogen van de ouders, omdat ze niet aan de hoge eisen kunnen voldoen. Jongens gaan als ze onder te hoge druk worden gezet rebelleren, afhaken en spijbelen. Meisjes krijgen faalangst en worden depressief. In plaats van totale controle over de ontwikkeling te willen uitoefenen, zouden ouders, om met ontwikkelingspsycholoog Dolf Kohnstamm te spreken, meer 'liefdevolle verwaarlozing' moeten betrachten. Laat ze het zelf maar uitzoeken. Dat doen ze ook het liefst, en vaak met veel succes. Ooit golden de drie kapitale R's als gouden standaard in de opvoeding: Rust, Reinheid en Regelmaat. Daar moet inmiddels een vierde aan worden toegevoegd: geef ze de Ruimte.

(Uit: Elsevier, 59ste jaargang, nummer 10, 8 maart 2003 (gedeelten uit een artikel). 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen