De regeling van ons Kerkelijk leven

(26)

Toen ten tijde van de Hervorming vele mensen door God uit de Roomse kerk werden geleid, bleek echter dat zij nog aan enkele Roomse gebruiken min of meer vasthielden. Het gewone volk kon die gebruiken zo ineens maar niet laten varen. Vandaar dat er in de kerkenorde telkens op gewezen wordt, deze verkeerde gewoonten met de gevoeglijkste middelen af te schaffen. Dit, was ook het geval met de lijkpredikatiën. Bij Rome toch is de begrafenis een kerkelijke lijkdienst. Het lijk toch wordt in de kerk gebracht en de priester houdt dan een soort predikatie met gebeden voor de zielerust van de afgestorvenen. Na besprenging met wijwater wordt de dode dan begraven in „gewijde aarde."

Onze voorvaderen hadden ernstig bezwaar tegen het houden van lijkpredikatiën, omdat men vreesde, dat het gewone volk er een bijgelovige betekenis aan zou hechten en de gebeden als een voorbede voor de afgestorvenen zou gaan beschouwen. Een tweede bezwaar, dat. zij hadden was de vrees, dat men al te veel „de lof der afgestorvenen" zou verkondigen en niet zou wijzen op de ernst van de dood. Vandaar dat de verschillende svnoden er op aandrongen deze lijkpredikatiën niet in te stellen en in gemeenten, waar zij nog waren, ze op de gevoeglijkste wijze af te schaffen.-Art. 65 der D.K.O. verbiedt niet, dat bij een begrafenis een predikant of ouderling in het sterfhuis en op de begraafplaats een gedeelte der H. Schrift leest, een gebed doet en een woord van vermaning tot de aanwezieen spreekt, maar men mag er geen officiële kerkelijke lijkdienst van maken.

De svnode van Dordrecht bepaalde ook: , , 't Luiden der klokken omtrent de begrafenis der doden achten wii. dat alleszins afgezet behoort te worden."

Dat klokluiden deed men zelfs tweemaal, eerst wan. neer iemand gestorven was en dan, wanneer hij begraven werd. Het diende om de boze geesten te verdrijven en om de mensen op te wekken voor de overledene te bidden, 't Is te begrepen, dat onze vaderen tegen het klokluiden waren, want het gaf aanleiding tot bijgeloof. Vandaar dat er op enkele svnoden over gesproken en er op aangedrongen, werd fiet klokluiden af te schaffen.

Toch is het klokluiden op vele dorpen in gebruik gebleven en dat het oorspronkelijk van Roomse afkomst is, eevnelt men nu niet meer. Het is nu niet meer dan een oud gebruik.

Dat wij onze doden begraven is schriftuurlijk. Abraham zeide reeds: ..Dat ik mijn dode voor mijn aangezicht begrave." De Heere Jezus werd in een nieuw graf gelegd. De lijkverbranding daarentegen is van heidense oorsprong. Over de lijkverbranding heeft al een artikel in ..Daniël" gestaan, zodat daarover nu niets meer geschreven behoeft te worden. Bedoeld artikel kunt ge vinden in de le jaargang van „Daniël" nr. 12, blz. 94.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen