Onze CATECHISMUS

XXXIV

Van het zaligmakend geloof.

I. De inlijving des geloofs.

Geheel naïef rijst de vraag: „Worden dan alle mensen wederom door Christus zalig, gelijk zij door Adam zijn verdoemd geworden? " In verband met Adam heeft de onderwijzer van alle mensen gesproken. Ii> ons leerboek is het duidelijk gezegd, dat wij met alle mensen in Adam verdoemelijk liggen'voor God door de verbreking van het Verbond der Werken, daar wij in hem als geslachtshoofd begrepen en als verbondshoofd vertegenwoordigd waren.

Daar in Zondag zes de tweede Adam Jezus Christus ons voorgesteld is in de heerlijkheid van Zijn middelaarsbediening, rijst dus als vanzelf de vraag, of alle mensen door Hem behouden worden, gelijk zij door Adam zijn verdoemd geworden.

Deze vraag moet met beslistheid en met klaarheid beantwoord worden, om de Arminiaan, die binnen wil dringen, buiten te sluiten. De algemene verzoeningsleer van Arminius is zielsverdervend en Gode onterend.

Rechtvaardig ds de Heere in Zijn eis van geloof en bekering, waarmede Hij tot ons komt door Zijn Woord, daar wij leven onder Zijn Woord en die grote verantwoordelijkheid kan ons nooit genoeg op het hart gebonden worden, met de bede, dat zij door Gods Geest gesteld mag worden tot vernieuwing des gemoeds. Maar stellen wij het aanvaarden van die eis in het komen tot geloof en bekering afhankelijk van des mensen welwillendheid, dan is dat een loochenen van des mensen doodstaat, waarmede de mens zichzelf bedriegt. Het is wel mogelijk, dat men door de kracht der algemene genade komt tot een historiëel geloof en dat houdt voor een zaligmakend geloof, maar met een uitwendige bekering kan men geen ingang bekomen in de eeuwige heerlijkheid. Dat te leren is zielsmisleidend en verderfelijk. De algemene verzoeningsleer is Gode onterend, daar de zonde van degenen die verloren gaan, dan tweemaal gestraft zou worden. Eerst zou God die zonde gestraft hebben in Christus en daarna zou die straf nog eens gedragen worden in de hel. Gelijk een mens, die een rekening tweemaal laat betalen, zich daarmede in schande en verachting brengt, is het onterend voor dc Rechtvaardige, dat van Hem te zeggen. Het wordt ons in Matth. 1 : 21 duidelijk geleerd, dat de Heere Jezus gekomen is om Zijn volk zalig te maken en in Hand. 20 : 28 dat. Hij de gemeente Gods verkregen heeft, door Zijn eigen bloed. Die verdiende zaligheid past Hij ook toe, want Hij zegt: Ik geef hun het eeuwige leven en zij zullen niet verloren gaan in der eeuwigheid en niemand zal dezelve uit Mijn hand rukken", Joh. 10 : 28. Die Hem gegeven zijn in de Raad des Vredes door de Vader, geeft Hij het eeuwige leven. Nooit zou de Vader Zijn kinderen, Christus Zijn bruid en de Heilige Geest Zijn tempel gehad hebben, zo het zalig worden afhankelijk was - gesteld van des mensen welwillendheid. Met een heilige beslistheid des harten sluit de poortwachter de poort voor de Arminiaan, die hier binnen zou willen treden om de Zaligmaker te onteren én Zijn volk te bedroeven. Met de woorden: Neen zij", uit hij zijn heilige verontwaardiging, om daarna de sleutel om te draaien, zeggende: maar alleen degenen, die Hem door een oprecht geloof worden ingelijfd en al Zijne weldaden aannemen". Hier is alleen plaats voor 'particuliere genade en niet voor de algemene verzoeningsleer.

Daar is inderdaad een zekere overeenstemming tussen Adam, het hoofd van het Verbond der werken en Christus, het hoofd van het Verbond der Genade. Die overeenstemming concentreert zich om het ene woord: toerekening. Door de toerekening van Adams ongerechtigheid is de mens verdoemelijk voor God en door de toerekening van Christus' gerechtigheid is hij rechtvaardig voor God. Deze toerekening is in beide opzichten een rechtvaardige toerekening, door in die hoofden begrepen en vertegenwoordigd te zijn. Maar nu zijn alle mensen wel begrepen en vertegenwoordigd in Adam, het hoofd van het Verbond der werken, maar niet in Christus, het Hoofd van het Verbond der Genade.

Dat niet alle mensen, maar wel allerlei mensen, die uitverkoren zijn, in Christus begrepen en vertegenwoordigd zijn, heeft haar oorzaak in God. Rechtvaardig had Hij alle mensen in Adam kunnen laten liggen onder het oordeel der verdoemenis, maar het heeft Hem behaagd, Zijne souvereine verkiezende liefde in Christus te verheerlijken. „Gelijk Hij ons uitverkoren heeft in Hem vóór de grondlegging der wereld, opdat wij zouden heilig' en onberispelijk zijn voor Hem in de liefde", Ef. 1 : 4. Deze verkiezing is een daad van de Drieënige God.

De Vader verkiest de zondaar tot Zijn kind, de Zoon verkiest de zondaar tot Zijn bruid en de Heilige Geest verkiest de zondaar tot Zijn tempel. De grondslag van deze verkiezing ligt niet in des mensen waardigheid, maar in Gods souverein welbehagen. „Zo ontfermt Hij zich dan, diens Hij wil en verhardt, dien Hij wil", Rom. 9 : 18. God zelf heeft de band tussen Christus en Zijn volk gelegd. En zo waren zij in Christus begrepen en vertegenwoordigd toen Hij op aarde kwam, in Zijn lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid, in Zijn opstanding, hemelvaart en zitten ter rechterhand Gods. Het is door de toerekening van Zijne gerechtigheid, dat de uitverkoren zondaar in Hem wordt ingelijfd. Gelijk de toerekening van Adams ongerechtigheid haar grondslag heeft in zijn verbondshoofdschap, heeft de toerekening van de borggerechtigheid haar grondslag in het verbondshoofdschap van Christus. En hierom worden alle uitverkorenen in het uur der minne door een oprecht geloof in Christus ingelijfd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen