Van het Zendingsveld

(23J Zending in het hoge Noorden II.

Wat viel düt Egede tegen! Waar waren de Noorse nederzettingen? Geen enkele was er te vinden. Hoe zat dat met dat mooie groene land? 't Was dor en doods met een ruw klimaat. En de bewoners van dat land, de Eskimo's, hoe ontvingen ze de mensen uit Denemarken? Verre van vriendelijk. De inboorlingen van Groenland, klein van gestalte, gekleed in zeehondenvellen, waren woeste mensen, die de vreemdelingen be-

spotten. Na enige tijd kwam openbaar dat ze zelfs diefachtig waren.

Hoe groot moet dan toch het geduld wel zijn geweest van de moedige zendeling om daar te blijven, na zo'n grote teleurstelling! Egede dacht er niet aan om terug te keren. Hij begreep: eerst moet ik het vertrouwen van dat volk winnen en de taal goed leren spreken en verstaan, wil ik aan de zending gaan werken. Egede was slim. Door geschenken aan te bieden, voorwerpen die de Groenlanders nooit hadden gezien, probeerde hij toegang te krijgen tot de hutten van de Eskimo's. Egede's kinderen gingen spelen met de kinderen van dat land en zodoende leerden ze verscheidene woorden uit die vreemde taal.

Toen de zendeling zover was gekomen, dat hij na grote inspanning de mensen kon verstaan en dat hij zich ook in hun taal behoorlijk kon uitdrukken, begon de ijverige man stukken uit de Bijbel te vertalen. Maar nu ontmoette hij moeilijkheden als bergen zo groot. De taal van de Groenlanders was zo arm. Die mensen konden met zo weinig woorden zich behelpen. Van vele dingen hadden ze geen voorstelling. Hoe moest Egede nu vertalen: Ik ben de ware wijnstok? Wijnstokken kenden die mensen niet. Wat moest hij schrijven voor: Ik ben de goede herder? De Eskimo's hadden nog nooit schapen gezien. Met eenvoudige tekeningen moest Egede zich behelpen om het die onbeschaafde mensen enigszins aan het verstand te brengen. Wat een arbeid toch!

En als dat haast onmenselijke werk nu maar vruchten had afgeworpen. Maar het ging bedroevend slecht. Als de zendeling in de landstaal, hoe goed of slecht het ook ging, van God en Christus ging vertellen, dan werd de moedige man bespot en al zijn arbeid was tevergeefs. Zo sukkelde Egede voort. De mannen, die met hem waren meegetrokken naar Groenland, om handelsbetrekkingen aan te knopen, zagen wel in dat het hier niets kon worden. De moed ging er uit en ze gingen er over denken om terug te keren. Na de dood van Frederik IV van Denemarken, gingen ze werkelijk naar hun land terug, want nu ging ook de geldelijke steun van regeringswege ontbreken. Zo kwam Egede alleen te staan, met vrouw en kinderen en één Eskimo, die Egede's woord als Gods woord had leren verstaan.

Zou de zendeling nu ook maar niet heengaan? Niemand zou het hem kwalijk kunnen genomen hebben. Maar neen, hij bleef. En 't was vooral Geertruida Ras, de moedige vrouw van Egede, die haar man aanraadde te blijven. In moedeloze ogenblikken was zij het die haar man moed insprak. Haar sterk geloof stelde haar in staat om haar man te bewegen op zyn post te blijven.

Hans Egede bleef, niet wetende wat hem te wachten stond. Wellicht, indien hij dit had geweten, was hij vertrokken. Gelukkig dat de toekomst veelal verborgen is en we niet weten welke wegen de Heere voor ons heeft uitgestippeld.

De ellende werd groot, want de vreselijke pokziekte kwam. (Wij weten in deze tijd hoezeer de pokken worden gevreesd bij onze militairen in Indië. Hoe moeilijk is die ziekte te keren. Hoe vaak is de afloop de dood.)

Eén van de eerste slachtoffers was de Eskimo, die Egede's woord gaarne had aangenomen. Honderden volgden. De pestilentie wandelde in de donkerheid. En hoe was de bevolking onder die zware slagen? Wel, Egede kreeg de schuld. Het kwam door hem, dat zovelen ten grave gesleept werden. En toch... toen de Eskimo's zagen, hoe nauwgezet de zendeling en zijn vrouw alle moeite deden om de zieken bij te staan en de doden werden begraven, toen kwamen ze toch tot andere gedachten. Zij lieten de zieken onverzorgd achter, bang dat ook zij de pokken zouden krijgen, maar Egede ontzag niets. Overal waar hulp nodig was bevond hij zich. En de Heere ondersteunde hem.

Zo was er tenslotte, na een arbeid van vijftien jaren, toch een wolkje als eens mans hand. De vruchten waren gering, - maar het begin was er toch. Een honderdtal kinderen met nog een twintigtal volwassenen^ ontvingen het teken van de Heilige Doop.

Er was nu een fondament waarop kon worden voortgebouwd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen