De voeten verder dan het hart

Aangrijpend i9 het Schriftwoord wat ik heden met U ga behandelen. Het is een woord, dat tot zelfonderzoek aandringt op de weg naar de eeuwigheid. Hoe wordt ons hier het halve werk der bekering beschreven, ja aangetoond dat het inderdaad mogelijk is dat onze voeten verder zijn dan ons hart! Het staat toch tot onze lering beschreven, opdat wij het ter harte zullen nemen, en niet gerust kunnen zijn met een uitwendig meegaan, zoals dat in de vrouw van Lot ons getoond wordt! Zij behoorde toch niet tot degenen, die in overmoed de boodschap der verlossing verwierpen, zoals haar beide schoonzonen, die zowel de aanzegging van het oordeel, als de prediking der ontkoming voor zot geklap hielden. Zij had geloof geslagen aan het waarschuwende woord der engelen, ja de goddeloze omgeving verlaten om zich met haar man en kinderen naar het veilige Zoar te spoeden. Zij kende het lot dat als zwavelwolken aandreef boven de verdoemde steden, ook de weg des behouds was haar bekend, en zij liep uitwendig mee met de rechtvaardige Lot! Maar in weerwil van al die grote voorrechten is zij toch nog omgekomen, en heeft Zoar nooit bereikt. Wij zouden kunnen zeggen: verloren gegaan met het open evangelie in de hand. Hoe duidelijk blijkt hier dat wel haar voeten, maar nooit haar hart uit Sodom was uitgegaan. Inplaats van zich overeenkomstig het engelenwoord te spoeden om haar levenswil, zag zij om, toefde op de weg en werd door het vernietigende oordeel ingehaald en werd een zoutpilaar! Ontzettend, wel uit Sodom gegaan, maar in Zoar niet aangekomen! Mijn lezer, zegt dat niet veel tot ons? Behoort ons dat niet met heilige bekommering te vervullen, ziende op hetgeen zij deed, maar ook op wat zij miste. Hoe bleek het, dat het bij haar geen hartewerk was, en hoe zij onder al die voorrechten vreemd was van hartvernieuwende genade. Is het niet nodig, vooral in deze oppervlakkige dagen, ook onze jonge mensen daar bij te bepalen. Was het niet groot, wat Lots vrouw deed, in onderscheiding van haar schoonzonen? Maar bemerkt, waarvan zij vreemdelinge was, namelijk van hartvernieuwende genade, en met minder zal het toch niet gaan. Hoe miste zij de bewerking van Gods Geest, waardoor de mens geen opgeknapt of verbeterd mens wordt, maar een nieuw schepsel. Op die vernieuwing komt het ten allen tijde aan. Niet alleen anders, maar eens Anderen worden, namelijk Christus, door wedergeboorte en het zaligmakend geloof! Wij mochten U enige tijd geleden wijzen op het grote onderscheid tussen de uit-en inwendige roeping. En duidelijk blijkt het in dit tekstgedeelte hoe ver de uitwendige roeping gaat, en toch een om eigen schuld verloren gaan. Hoe nodig blijkt dan de opening des harten gelijk zulks een Lydia heeft ervaren. Dan alleen komt er een waarachtig breken met de zonde en de wereld en wordt er een droefheid over de zonden, en tevens naar God gewrocht welke een onberouwelijke bekering tot zaligheid afwerpt. Het leven wordt dan uit de wereld en de zonde weggenomen, en als verlegen, schuldige en onwaardige mensen rijst de vraag op in het hart: hoe kom ik ooit met God verzoend ?

Wat een eeuwig wonder dat het Gode behaagd heeft in Christus de weg des behouds te ontsluiten voor hen die uit het Sodom der wereld en der zonden ontkomen mogen, ja in en door Hem in dat Zoar der behoudenis te zijn! Dat heil, wat in Christus is mogen wij prediken, ja mogen U openlijk betuigen dat er voor verloren mensen behoudenis is. Dat rijke aanbod van het evangelie moge nog in uw oren klinken, en wees dan niet gelijk aan Lots schoonzonen voor wie dat ijdel geklap was. Hun toch, die leven onder de bediening van dat woord wordt het toch toegeroepen dat het oordeel Gods over de zonden als een zwaard boven hun hoofd hangt. Zij worden welmenend alsmede hartelijk vermaand de zonde te vlieden voor het voor eeuwig te laat is. Denk eens in, toen het oordeel over Sodom kwam, wat zal dat voor die schoonzonen geweest zijn. Vermaand, gewaarschuwd, maar niet gewild, ja er zelfs mee gespot te hebben! Wat zullen zij zich beklaagd hebben, dat zij aan de nodiging geen gehoor hadden gegeven. O, wat zal het voor hen dubbel zwaar geweest zijn. Denkt er toch om, mijn jonge vrienden, opdat gij niet in datzelfde oordeel valt! Beware ons de Heere, dat onze voeten niet verder komen dan ons hart, opdat ons gebed moge zijn:

Neig mijn hart, en voeg het saam, Tot de vrees van Uwe Naam!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen