GEWIJDE GESCHIEDENIS N.T.

PAULUS' BEIS NAAR ROME EN ZIJN VERBLIJF ALDAAR

1. De wervelstorm.

2. De schipbreuk.

3. Op het eiland Malta.

4. De aankomst te Rome.

5. Het verblijf te Rome.

Twee jaar lang is Paulus te Cesarea gevangen gehouden.

Na Felix' vertrek kwam de Stadhouder Festus, die bekend was om zijn rechtzinnigheid.

In de zaak van Paulus laat hij echter zijn zwakke zijde zien.

Om de Joden terwille te zijn wil hij Paulus te Jeruzalem laten verhoren.

Nu wordt Paulus verplicht zich op de keizer te beroepen.

Na de bekende ontmoeting met koning Agrippa is Paulus spoedig naar Rome gegaan

Met andere gevangenen kwam hij onder de hoede van de hoofdman Julius, die Paulus gunstig gezind was.

Van Cesarea voer men af op een schip dat koers zette naar een havenplaats aan de Egeïsche Zee.

Later ging men over op een schip, dat van Alexandrië naar Rome voer.

Voor Paulus was het aangenaam dat Lucas, de schrijver van „de Handelingen der Apostelen", en Aristarchus de Macedoniër medegingen.

Tot Creta ging alles goed.

Het zou verstandig zijn hier te overwinteren. Zo adviseerde Paulus.

De hoofdman luisterde meer naar ervaren zeelieden dan naar een gevangene.

Paulus zou echter in het gelijk worden gesteld.

Plotseling stak een wervelstorm op, genaamd: Euroclydon.

Het werd voor de 276 schepelingen een bange tijd.

Naar de mens gesproken gingen zij een wisse dood tegemoet.

De lijfspreuk van de Vader des Vaderlands was, „rustig temidden der woedende golven."

Ook Paulus mocht; van een rustig en vast geloof getuigenis afleggen en zijn medereizigers nog bemoedigen.

De kans om behouden te worden werd steeds kleiner. Geloofshelden verliezen niet gauw de moed.

Zelfs bij een schipbreuk lijdt hun geloof geen schipbreuk.

Daarin ligt de zenuw van hun kracht. Daarom kon David temidden van de woeste golven der omstandigheden nog zingen:

Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven, Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou, Mijn God waar was mijn hoop mijn moed gebleven, Ik was vergaan, in al mijn smart en rouw.

De krijgslieden wilden de gevangenen doden, maar Julius, die Paulus genegen was, belette dit.

De schipbreuk heeft plaats gehad in de nabijheid van het eiland Milete, het tegenwoordige Malta.

Hoewel de bewoners barbaren werden genoemd, waren zij toch voor de schipbreukelingen bijzonder vriendelijk.

Barbaren geeft alleen te kennen, dat de bewoners geen Grieken waren.

Terwijl Paulus takken op het ontstoken vuur werpt, wordt hij door een adder gebeten.

Nu beschouwen de barbaren hem als een misdadiger, maar als hij van de dodelijke beet niet sterft beschouwen ze hem als een god.

Drie maanden heeft Paulus op dit eiland vertoefd.

In die tijd heeft Paulus getoond, dat hij een God diende, die de oren, wonderen op wonderen doet horen.

Eindelijk ging Julius met de gevangenen scheep op een schip, dat naar Rome voer.

De reis ging over Syracuse en Rhegium naar Putéoli om verder de reis naar Rome over land voort te zetten.

Het was voor Paulus aangenaam dat hij in Appiusmarkt broeders aantrof, die hem vanuit Rome tegemoet waren gereisd.

Bij de „Drie Tabernen" voegde zich een nieuw gezelschap.

Zo bereikte Paulus de Keizerstad Rome. Door de Overste van het leger werd hij vriendelijk ontvangen.

Als gevangene moest hij echter worden bewaakt. Hij mocht een eigen woning huren.

Niemand belette hem om hier het Evangelie te prediken.,

Tijdens deze gevangenschap heeft Paulus de brieven aan Efeze, aan de Filippenzen, aan de Colossenzen en aan Filémon geschreven.

Of de beschuldigers van Paulus ook naar Rome gekomen zijn, weten we niet.

We kunen haast met zekerheid zeggen, dat Paulus vrijgesproken is.

Wanneer wij de tweede brief van Paulus aan Timotheüs lezen, dan wordt daar van een gevangenschap gesproken, die in het geheel niet overeenstemt met die uit Handel. 28.

Daarom neemt men aan, dat Paulus vrijgelaten is en later weer is gevangen genomen.

Algemeen neemt men aan, dat Paulus nog buiten Rome gearbeid heeft, later weer gevangen genomen is en naar Rome gevoerd werd, waar hij in het jaar 64 na Christus onder Nero, met het zwaard is gedood.

We mogen wel zeggen: „Mijn uiterste zij gelijk het zijne, want zijn zwanenzang luidt:

„Ik heb de goede strijd gestreden, de loop geëindigd en het geloof behouden. Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid die mij de Rechtvaardige Rechter geven zal en niet alleen mij, maar ook allen, die Zijn verschijning hebben liefgehad."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen