Verkiezing en verwerping

(2)

De Dordtse Leerregels vervolgen in art. 7:

„Deze verkiezing is een onveranderlijk voornemen Gods, door hetwelk Hij voor de grondlegging der wereld een zekere menigte van mensen, niet beter of waardiger zijnde dan anderen, maar in de algemene ellende met anderen liggende, uit het gehele menselijke geslacht, van de eerste rechtheid door hun eigen schuld vervallen in de zonde en het verderf, naar het vrije welbehagen Zijns willens, tot de zaligheid, louter uit genade, uitverkoren heeft in Christus, denwelken Hij ook van eeuwigheid tot een Middelaar en Hoofd van alle uitverkorenen, en lot een fundament der zaligheid gesteld heeft. En opdat zij door Hem zouden zalig gemaakt worden, heeft Hij ook besloten, hen aan Hem te geven, en krachtiglijk tot Zijn gemeenschap door Zijn Woord en Geest tc roepen en te trekken, of, met het ware geloof in Hem te begiftigen, te rechtvaardigen, te heiligen, en, in de gemeenschap Zijns Zoons krachtiglijk bewaard zijnde, ten laatste te verheerlijken, tot bewijzing van Zijn barmhartigheid, en tot prijs van de rijkdommen Zijner heerlijke genade. Gelijk geschreven is: God heeft ons uitverkoren in Christus, vóór de grondlegging der wereld, opdat wij zouden heilig en onberispelijk zijn voor Hem in de liefde, enz."

In het 9e art. wordt de grond aangegeven, waarop de verkiezing rust:

„Deze verkiezing is geschied, niet uit het voorgezien geloof en de gehoorzaamheid des geloofs, heiligheid of enige andere goede hoedanigheid of geschiktheid, als een oorzaak of voorwaarde, tevoren vereist in de mens, die verkoren zou worden; maar tot het geloof en gehoorzaamheid des geloofs, tot heiligheid, enz. en diensvolgens is de verkiezing de fontein van alle zaligmakend goed, waaruit het geloof, de heiligheid en andere zaligmakende gaven, en eindelijk het eeuwige leven zelf, als vruchten vloeien."

En in art. 10 belijdt de Kerk, dat de verkiezing een zeer persoonlijke is, als ze zegt:

„De oorzaak van deze genadige verkiezing is eniglijk het welbehagen Gods; niet daarin bestaande, dat Hij enige hoedanigheden of werken der mensen, uit alle mogelijke voorwaarden, tot een voorwaarde der zaligheid heeft uitgekozen; maar hierin, dat Hij enige bepaalde personen, uit de algemene menigte der zondaren, zich tot een eigendom heeft aangenomen."

En eindelijk wordt in art. 11 de vastheid en onveranderlijkheid der verkiezing geleerd, als daar staat:

„En gelijk God zelf op liet hoogste: wijs, onveranderlijk, alwetend en almachtig is, alzo kan de verkiezing, door Hem gedaan, niet ontdaan en wederge-

daan, noch veranderd, noch herroepen, noch afgebroken worden, noch de uitverkorenen verworpen, noch hun getal verminderd worden."

Tot zover wat de Gereformeerde belijdenisschriften zeggen van de leer der uitverkiezing. Al wat daarin gezegd wordt, steunt op het Woord Gods. Het zou te ver voeren om met een aantal Schriftuurplaatsen de waarachtigheid der verkiezing te bewijzen. Ieder, die geen vreemdeling in de Heilige Schrift is, weet wel, dat op schier elke bladzijde van Gods Woord de waarheid der verkiezing schittert. En wie de moeite wil nemen om de Dordtse Leerregels, en voornamelijk hoofdstuk I, waaruit we enkele artikelen aanhaalden, nauwkeurig te lezen, die zal bemerken, dat er geen enkele leerstelling verkondigd wordt, of ze wordt er bevestigd en bewezen met uitspraken uit de Schrift.

Alvorens we dan ook konden gaan spreken over de betekenis en waardij der uitverkiezing, was het nodig eerst vast te stellen, dat de verkiezing metterdaad bestaat en een feit is.

En als we de verkiezing van een aantal mensen geloven, op grond van de Schrift, dan moeten we ook even zo goed geloven aan de verwerping van de overige mensen.

Wat is eigenlijk de verwerping? Onze Dordtse Vaderen zeiden dat zo juist en schoon: het is het laten liggen in de zonde en het verderf, waarin zij zichzelf geworpen hebben.

Het is met de verwerping niet zó gesteld, dat God de Heere besloten heeft een aantal mensen te bestemmen tot het verderf, afgezien van de zondeval; neen, hun verwerping rust en steunt uitsluitend op hun zondeval, zonder zondeval zou cr van geen verwerping sprake kunnen zijn. Toen dan ook God in de nooit begonnen eeuwigheid Zijn besluit maakte, zag Hij de mensen aan, niet zoals ze rem en heilig uit Zijn hand voortkwamen, maar zoals ze zichzelf door de zonde van Hem vervreemd hadden, en zichzelf in het verderf hadden gestort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen