Hartelijk verwelkomd

't Werd een bange reis voor ds. en mevr. Wielenga. Eigenlijk was het geen weer voor een prauw, zo'n rank indisch vaartuigje. Het was een onstuimige zee en er stond een sterke tegenwind. Maar het moest! Er kon niet worden getalmd: de nood in het huis van ds. Pos was hoog gestegen. Wat schommelde het bootje, 't Werd onverantwoordelijk om verder te varen. Er zat niets anders op, om een tussenlanding te maken. Dat werd gedaan, maar het was nu nog een hele ruk naar Meioio. Dat stuk zou afgelegd worden te paarcL

Helaas, er was maar één paard voorhanden. Zie die twee nu tobben, over rotsachtige grond, cloor kale grasvlakten en nu en dan door riviertjes! Toch de moed niet opgeven: het doel moet bereikt.

Zendeling Pos weet, dat Wielenga komt met zijn vrouw; clat die twee zijn vertrokken uit de havenplaats, maar hij weet ook, dat er een straffe wind is en hij is wel zo in deze streken bekend om te weten wat clit betekent. De prauw zal vermoedelijk afdrijven naar een ander eiland en dan zal het lang duren, eer de bestemming is bereikt. Dan is het misschien te laat. O, was hij maar gezonder; kon hij maar beter lopen. De koorts mat hem af en het slikken van kinine helpt niet. Zijn vrouw, die hem anders zo trouw kon bijstaan, is nu ook ziek. Tot nu toe kon ze heel goed tegen

het klimaat, maar sinds enige tijd is het mis gelopen en het ziet er naar uit, dat ze erger is aangetast dan haar man. Ook bij haar helpen de geneesmiddelen niet en ze vermagert bij cle dag.

Elke zondag heeft Pos nog kunnen voorgaan in cle kerk, maar de mensen weten maar half, hoeveel inspanning dit kostte. Toch zal hij proberen vol te houden, tot er aflossing komt door middel van Wielenga.

Daar komt cle goeroe binnen, cle onderwijzer van de savoenese gemeente, en zegt tegen de zendeling, dat cle langverwachten in aantocht zijn en te paard straks in Melolo zullen aankomen.

Ach, cle zendeling kan zich haast niet bewegen. Hoe moet de ontvangst nu zijn? „Laat het maar aan mij over, " zegt de goeroe. „Ik zl alles wel beredderen."

Mevrouw Pos ligt doodziek te bed. Ze weet maar half wat er gaande is. Ds. Pos ligt in een stoel met een pijnlijk lichaam en luistert. Wat is er aan de hand? Het is rumoerig buiten en hoor, wordt er nu gezongen? Het zijn kinderstemmen, met er tussendoor de zwaardere stem van de goeroe. Pos verstaat ook enkele woorden. Dat zijn woorden van welkom. Zouden ze clan toch....? Moeizaam richt hij zich op en alle kracht, die nog in hem is, gebruikt hij. Meer strompelend dan lopend gaat hij de kamer door tot hij bij cle buitendeur is. De deur gaat open en daar ziet hij.... een groep kinderen opgesteld. Het zijn de schoolkinderen van Melolo, met cle goeroe er bij. En daar, daar staan ds. en mevr. Wielenga. Ze zijn gekomen. Toch op tijd. Pos kan ze verwelkomen.

„Gode zij dank, dat u gekomen bent!" Dat zijn de enige welkomstwoorden. Maar ze komen uit een bewogen hart. De begroeting is allerhartelijkst. De kinderen gaan heen en eindelijk bevinden de jonge zendeling en zijn vrouw zich in het huis van ds. Pos.

Voor mevrouw Wielenga was er aanstonds werk genoeg. Een doodzieke vrouw lag te wachten op verpleging. Wat verzorgde mevrouw Wielenga de patiënten met tedere zorg. Wat was cle zieke vermagerd en vergrijsd! Neen, hulp kon hier niet meer baten. Het leven liep ten einde. De laatste woorden van de stervende waren: „Thuis, eindelijk thuis!" We kunnen ons wel enigszins indenken, wat die slag voor zendeling Pos betekende. Wat had zijn vrouw hem met grote ijver terzijde gestaan. Niets was haar te veel geweest. Zij had helpen zwoegen om cle savoenese gemeente op te werken en ze had geholpen alle krachten aan te wenden om het licht van het evangelie ook onder de Soembanezen op te doen gaan. Nu was haar werk afgelopen en Pos had een grote steun verloren. Zelf was hij afgetakeld en tot werken onbekwaam.

De dag van het sterven werd mevrouw Pos begraven op het kerkhof van Melolo, waar ook de vrouw en het kind van zendeling Van Alphen een laatste rustplaats hadden gekregen.

Niet lang daarna vertrok Pos naar het vaderland. Wielenga en zijn vrouw bleven alleen achter om cle geweldige taak te beginnen. De ontvangst was hartelijk geweest, maar er moest begonnen worden onder trieste omstandigheden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen