Het volk der joden na de hemelvaart van Christus

4.

De Joden vielen in hun overmoed de stad Askalon aan. Verbitterd werd er gevochten. De Romeinen behaalden echter de overwinning.

Achttienduizend Joden verloren het leven en ook de veldheren Silas en Eleazar sneuvelden.

Vespasianus en Titus maakten hiervan gebruik en rukten met een leger van zestigduizend man op naar Galilea. De Joden werden bang, het leger viel in stukken uiteen. Josephus zag zich genoodzaakt om naar Tiberias te vertrekken. Tevergeefs trachtte hij de Joden te bewegen om met de Romeinen te gaan onderhandelen. Met een klein aantal getrouwen trok hij zich in de stad Jotapat terug.

Vespasianus belegerde de stad. Voor alles moest hij Josephus levend in handen krijgen, omdat, zoals Josephus zelf zei, Vespasianus geloofde dat met zijn gevangenneming geheel Judea zou vellen. Het werd een langdurige belegering. De Joden deden zonder succes verscheidene uitvallen. Vespasianus werd bij een van deze uitvallen gewond. Terwijl Vespasianus Jotapat belegerde, veroverde Titus de stad Jaffa en Cerealis en de berg Gerazim. Daar bracht hij tien duizend Samaritanen om het leven.

De waakzaamheid van de Joden in Jotapat begon te verflauwen. Dit werd hun ondergang. Bij verrassing namen de Romeinen op een nacht de stad. De mannen werden om het leven gebracht, alleen de vrouwen en kinderen werden gespaard. Josephus was met zestig mannen de voornaamste legerbevelhebbers in een spelonk gevlucht. Vespasianus beloofde hen het leven als zij zich zich overgaven. Maar ondanks de smeekbeden van Josephus om zich maar over te geven, besloten zij zich van het leven te beroven. Het lot werd geworpen en degene waarop het lot viel, gaf zijn keel bloot aan degene die naast hem stond, de tweede werd op zijn beurt door de derde gedood en zo werden allen op twee na omgebracht. Josephus en een van zijn vrienden waren de laatsten. Zij wierpen echter de wapens weg en gaven zich over aan Vespasianus, die hen naar Keizer Nero wilde zenden. Maar Josephus, die de gave der profetie meende te hebben, kondigde de Romeinse veldheer aan, dat hij keizer zou worden en zijn zoon Titus na hem regeren zou. Vespasianus veranderde van gedachten en stuurde Josephus niet naar Rome. De veldheer behandelde de gevangene met grote welwillendheid. Het bleef niet onbekend bij de Joden dat Vespasianus vriendschap met Josephus had gesloten. De Joden begonnen Josephus te haten. De Romeinse legers ondervonden overal in het land nog sterke tegenstand. Vespasianus veroverde de stad Gamala. Koning Agrippa werd bij het gevecht gewond. Maar de Joden keerden terug. Zij verjoegen de Romeinen uit Gamala. Titus heroverde de stad. Daarna vervolgde hij een van de voornaamste bevelhebbers van de muiters, Johannes van Giscala. Het kostte wat kostte, maar Titus wilde deze oproerkraaier gevangen nemen. Johannes vluchtte echter naar Jeruzalem. Binnen Jeruzalem was het een chaos. Enkele jaren geleden hebben wij „de verwoesting van Jeruzalem" beschreven. Om niet in herhaling te treden, slaan wij dit gedeelte over en willen verder gaan met de geschiedenis na de verwoesting van de stad.

De belegering en de overwinning van de Romeinen kostte aan elfmaal honderdduizend Joden het leven. Zeven en negentig duizend werden gevangen genomen. Johannes van Giscala werd gevangen genomen en Titus veroordeelde hem tot levenslange gevangenisstraf. Simon, een van de leiders werd eveneens gegrepen. Hij had zich in een riool verborgen, maar hij werd gevonden. In Rome moest hij na de zegevierende intocht van de Romeinse veldheren de doodstraf ondergaan.

Keizer Vespasianus bouwde te Rome de tempel van de vrede en plaatste de gouden kandelaar, de tafel en andere kostbaarheden uit de vernielde tempel te Jeruzalem in deze tempel van de vrede. De Joden in Judea behielden de hoop dat de Messias hen zou verlossen. Zij trachtten enkele keren in opstand te komen. Vijftig jaar na de verwoesting van Jeruzalem, onder de regering van keizer Adrianus grepen alle Joden opnieuw naar de wapens. De Romeinse krijgers overstroomden het land en behaalden de overwinning. Vijf honderd zes en tachtig duizend Joden kwamen om. Keizer Adrianus nam bloedig wraak. Hij verdelgde alle leven wat Titus nog binnen Jeruzalem had gespaard. Adrianus bouwde op de puinhopen van Jeruzalem een andere stad die hij Elia Capitolina noemde. Geen enkele Jood mocht, op straffe des doods in deze stad komen. Later werd dit anders en veranderde de naam weer in Jeruzalem.

Duizenden Joodse slaven en slavinnen werden op de jaarmarkten van Gaza en Membra verkocht. De Romeinen braken vijftig vestingen en negenhonderd zes en tachtig burchten af.

Vanaf dit tijdstip dagtekent zich de verstrooiing van de Joden. Het Jodendom was ineengestort. De belofte die de Heere eenmaal gaf aan Abraham is tóch in vervulling gegaan, ook al waren de

Joden als volk van de aarde verdwenen. In Christus is alles volbracht en vervuld. Vele eeuwen moesten de Joden zwerven over de gehele wereld. Verguisd, gehoond en gesmaad moesten zij dikwijls vluchten. Zes miljoen Joden veiüoren het leven door Hitiers handlanger Eichman, wiens proces op het ogenblik in volle gang is. En toch.... opnieuw is in 1948 een staat Israël ontstaan. Wie hierover meer wil weten, raadplege de werkjes „Israël en de Volkeren" en „Is raël, land van de Bijbel, land van de toekomst."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen