Anna van Engeland

II.

Op de 28e februari 1743 werd het huwelijk van Willem IV en Anna van Hannover gezegend met de geboorte van een dochter, die Carolina werd genoemd. De Prins stelde de Algemene Staten schriftelijk op de hoogte. Hoe grievend was het voor het Oranjegezin, dat de Algemene Staten niets van zich lieten horen. Er kon geen felicitatie af, het interesseerde hen blijkbaar niet. Vijf jaar later, in 1748, was het echter anders. Toen werd er op het prinselijke hof te Leeuwarden een prinsje geboren. De omstandigheden waren in het voordeel van de prins van Oranje gewijzigd. Het jaar daarvoor had het Nederlandse volk Prins Willem IV tot stadhouder uitgeroepen. De Staten moesten zich noodgedwongen bij de wil van het volk neerleggen. De Prins verhuisde van Leeuwarden naar Den Haag en werd bekleed met alle hoge waardigheden die zijn voorgangers eveneens hadden vervuld.

In oktober 1747 gaf Prins Willem de Staten kennis van de blijde gebeurtenis die op het Prinselijke hof stond te gebeuren. De Staten gaven toen opdracht dat in alle kerken voor de prinses zou worden gebeden: „dat God hare majesteit in haren gezegenden Staat voorspoedig wilde doen voortgaan ten beste van Land en Kerk, en van 't doorluchtig Huis van Zijne Hoogheid".

De Algemene Staten, de Staten der gewesten en verscheidene steden schonken het jonge prinsje in gouden of zilveren dozen rentebrieven tot een gezamenlijk bedrag van meer dan dertig duizend gulden. De vreugde van het volk was groot, temeer daar de Prins tot erfelijk stadhouder werd benoemd. Intussen had prins Willem IV met vele moeilijkheden en tegenwerking te kampen. Miskenning en ondank verbitterden hem het leven. In augustus 1751 werd hij ziek. Hij ging naar Aken om daar genezing te vinden. Het mocht niet baten. Op de 11e oktober kwam hij in Den Haag terug. Prinses Anna en ook de Prins zelf meenden clat er hoop op herstel was. Toch was het einde nabij. Op de 22e oktober stierf prins Willem IV op het huis ten Bosch. Prinses Anna werd nu benoemd tot gouvernante over haar driejarig zoontje. Tot haar dood (13 januari 1759) had zij, ook omdat zij een Engelse was, cle haat te verduren van de mensen die tegen Oranje waren.

Onder haar bewind gingen zij zich „patriotten" noemen. Hoe men tegen haar durfde op te treden blijkt wel uit wat Groen van Prinsterer in zijn vaderlandse geschiedenis schrijft. De prinses had er namelijk zeer terecht op aangedrongen dat ter wille van de neutraliteit, die men in acht zou nemen tijdens de Zevenjarige oorlog tussen Engeland en Frankrijk, er geen oorlogsmateriaal naar de Franse koloniën zouden mogen worden verzonden. Zij stelde, toen men haar negeerde, de vraag: Maar kunt gij heeren van Amsterdam dan niet begrijpen hoe onrechtmatig dat is? Jawel mevrouw, antwoordde cle Amsterdamse pensionaris, dat kunnen we wel begrijpen, maar we willen het niet begrijpen en daar hebben we onze redenen voor. Vol zorg voor de toekomst van haar zoon legde Anna van Hannover het hoofd neer. Eerst in 1766 zou hij aan de regering kunnen komen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen