Het Zionisme.

(3)

We willen thans iets zeggen van het Zionisme, het nationale streven van het Joodse volk om terug te keren naar Zion, de heuvel te Jeruzalem, waar eens de tempel stond. Dit verlangen is zo oud als de tijd, waarin het Joodse volk in ballingschap buiten zijn vaderland moest verkeren. Denk slechts aan de dichter van Psalm 137, wanneer hij zegt: „Iloe zouden wij een lied des Heeren zingen in een vreemd land? Indien ik U vergeet, o Jeruzalem, zo vergete mijn rechterhand zichzelve". Vanzelfsprekend is het antisemitisme een machtige stimulans geweest voor het streven naar een eigen vaderland. De man, wiens naam onlosmakelijk is verbonden aan dit streven is de journalist Theodor Herzl. Hij woonde in 1894 het proces tegen de joodse kapitein Alfred Dreyfus te Parijs bij, om hierover een verslag voor een Weense krant te schrijven. Deze kapitein werd onschuldig veroordeeld tot levenslange verbanning naar het Duivelseiland, hetgeen uitgelegd moet worden als een uiting van bewust antisimetisme, dat in franse militaire kringen uitermate populair was.

Theodor Ilerzl, de gevoelige, literairbegaafde schrijver, doorzag plotseling het wezen van het joodse vraagstuk. Wat deed het er toe, of Dreyfus schuldig dan wel onschuldig was: hij was een Jood.

Overal ter wereld waren de Joden tot nog toe minderheden geweest. Waarom zouden ze niet weer een meerderheid worden in hun eigen land?

In 1898 schrijft hij zijn boek „Der Judenstaat", waarmee de geschiedenis van de staat Israël, die 14 mei 194S geproclameerd wordt, begint. Het lukt hem de Joodse wereld in beweging te krijgen. In 1S97 vindt het eerste Zionistencongres onder zijn leiding plaats. Daarna worden ze jaarlijks gehouden. Onder invloed van de afgrijselijke pogroms in Rusland stelt de engelse minister Chamberlain voor, de Joden (althans voorlopig) naar Oeganda te emigreren. Het congres verwierp echter ieder plan dat het joodse volk kon afleiden van zijn oude stamland. In 1904 stierf Herzl, op slechts 44-jarige leeftijd, totaal overwerkt, aan een hartkwaal. Eén zijner romans draagt als ondertitel: „Als ge wilt, is het geen sprookje". 50 jaar later waren zijn woorden werkelijkheid geworden.

Vóór het optreden van Hitier in Duitsland (1933) kwamen de meeste joodse immigranten uit Oost-Europa. In 1917 heeft Engeland de Joden bij monde van de minister van buitenlandse zaken (Balfour) beloofd, dat het „de oprichting van een nationaal Tehuis voor het Joodse volk in Palestina zou bevorderen". De engelse regering heeft op geen enkele wijze kunnen voorzien wat de konsekwenties zouden worden van haar toezegging. Ze kon in haar bange worsteling tijdens de Eerste Wereldoor-

log iedere steun gebruiken. Door de Joden in de wereld deze vriendelijkheid te bewijzen, kon zij de invloedrijksten onder hen aan zich verplichten. Door deze daad heeft ze echter dc Arabieren tegen zich in het harnas gejaagd. Na de Eerste Wereldoorlog gaat Engeland Palestina als mandaatgebied beheren. Helaas tracht zij de Arabieren, in verband rnet haar oliebelangen in het Midden-Oosten, zoveel mogelijk te ontzien, waardoor de immigratie van Joden naar het land der vaderen zeer bemoeilijkt wordt.

Tot op de huidige dag bestaat er een gespannen sfeer tussen de staat Israël, die op initiatief van de Verenigde Naties op de historische datum 14 mei 1948 geproclameerd is, en de omwonende Arabieren. Deze wensen om maatschappelijke, politieke en godsdienstige redenen onder geen beding met de Joden vrede te sluiten.

Wij willen op één merkwaardig facet in de huidige staat Israël wijzen. Hoewel religieus niet meer clan ca. 20 % van de bevolking tot de orthodoxie gerekend kan worden, oefent de Joodse orthodoxie een sterke invloed uit op het openbare leven. De godsdienst wordt gezien als een kracht die bundelt en behoudt, het is het cement der natie. Als wekelijkse rustdag wordt de sabbath gehouden, zodat van vrijdagavond tot zaterdagavond een grote rust heerst in heel heiland. In grote delen van het land ligt het trein-en bus verkeer stil. In Jeruzalem, waar de gemeenteraad een orthodoxe meerderheid heeft, is de hoofdstraat tijdens de gebedsuren voor verkeer gesloten om de mensen in de synagoge niet te storen.

In verband hiermee staat het feit dat het Oude Testament weer een centrale plaats in het leven der Israëliërs heeft ontvangen; het wordt op alle scholen onderwezen. De belangstelling voor de inhoud van de bijbel en het meeleven met de wetenschappelijke vragen rondom de Wet en de Profeten is algemener dan ergens ter wereld.

Weliswaar lezen of onderwijzen velen de bijbel niet anders dan als het boek der historie van Israël, als oorkonde van zijn nationaal bestaan. Nochtans mag de kerk zich over deze belangstelling verheugen: immers de kerk vindt in het Oude Testament het getuigenis van het Woord Gods, dat niet ledig tot Hem wederkeert, maar dat doet al wat ITem behaagt.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen