Bondsdag- vragen 1970

1. Hoe kun je op grond van de Schrift bewijzen, dat Christus niet gedurende een periode van duizend jaar op aarde komen : : al?

2. Als volgens uw verklaring het duizendjarig rijk reeds begonnen is, hoe moet dan Openbaring 20 : 4 t.m. 6 worden uitgelegd? Wie zijn de priesters en koningen?

3. Wanneer ik goed geluisterd heb, zal de aarde als door vuur gereinigd worden. Maar de Schrift zegt toch dat de hemel en de aarde brandende zullen voorbijgaan?

Het onderwerp „Zie, Ik maak alle dingen nieuw" werd op de bondsdag van verschillende kanten belicht. Een reeks vragen wacht nog op beantwoording. Ook mijnerzijds een bijdrage daarbij. Mij werden drie vragen gezonden, die alle drie met het boven deze beantwoording geschrevene „Einde van alle dingen" in verband staan., De hele geschiedenis van de christelijke kerk door heeft het „Duizendjarig Rijk", waarvan in Openbaring 20 sprake is, velen geboeid. In het chiliasme — de geestesstroming, waarin dit „duizend-jarige" Rijk zo'n bijzondere plaats inneemt — ging men de gehele Schrift in het perspectief van Openbaring 20 plaatsen. Men verklaart daar eerst dit hoofdstuk op zulk een wijze, dat men daar aantreft een duidelijk voorzegd zijn van een heerlijk vrederijk op de aarde, waarin de Kerk des Heeren in bijzondere bloei zich zal verheugen. Vervolgens hangt men aan deze verklaring vele andere Schriftplaatsen op. Wie wel eens met sterk-chiliastisch denkende mensen in aanraking kwam of hun geschriften leest, zal zeker onder de indruk van hun virtuositeit geraken om hun toekomstverwachting de gehele Schrift door verkondigd te lezen. Daarom is een nauwkeurige uitleg van Openbaring 20 zo uitermate belangrijk. Daarmeer staat of valt immers het recht van de „chiliastische" toekomstverwachting.

De oud-christelijke en het chiliasme. kerk

Reeds in de oud-christelijke kerk had men met deze stroming veel te stellen. Het montanisme, dat in de tweede eeuw tienduizenden in Klein-Azië tot een wilde, extatische verwachting opzweepte, heeft diepe sporen in de kerk van die tijd getrokken. Het sloot wel aan bij een verwachting van een aards vrederijk, welke bij joodse en heidense schrijvers zelfs te vinden is en ook bij sommige schrijvers onder de oude kerkvaders. Het montanisme uit cle tweede eeuw is echter sterk chiliastisch. De man die voor de bestrijding ervan grote verdiensten heeft gehad, is Hieronymus. Deze heeft op grond van de Heilige Schrift de strijd gevoerd en dan vooral door een nauwkeurige uitleg van Openbaringen 20. Zijn werk is op grootse wijze voortgezet

door Augustinus, de grote kerkvader.

Vooral in zijn „De Civitate Deï" (Over de staat Gods) heeft Augustinus zijn bijbelse gedachten ontwikkeld.; Duidelijk bestrijdt hij de voorstelling van een „tweeërlei wederkomst" van Christus.

Augustinus : geestelijk verstaan.

Daarvoor is geen enkele grond, ook niet in Openbaringen 20. Augustinus pleit voor een geestelijk verstaan van dit hoofdstuk. De „eerste opstanding" is een geestelijke; „de zielen dergenen, die onthoofd zijn" zijn de heiligen uit de strijdende kerk en vooral degenen, clie reeds ontslapen zijn. Hun heersen (vers 4) is niet toekomst, maar reeds nu. De „duizend jaren" vormen een volheid (10 x 10 x 10), waarin het Evangelie zich onder het Koningsregiment van Christus zal uitbreiden over de volken en waarin de gebundelde macht van satan niet in staat zal zijn de volkeren op te zetten tot een georganiseerde tegenstand tegen het Evangelie.

Zo heeft Augustinus' verklaring doen zien, dat het rijk der duizend jaren nu is en dat de binding van satan de overwinning van Christus betekent op de hel. Met Christus regeren degenen, die in Hem geloven.

Calvijn: een razernij.

Bij deze verklaring van Openbaringen 20 sloot men zich ook in de middeleeuwen aan, toen chiliastisch drijven moeilijkheden veroorzaakte. De reformatoren Luther, Melanchton, Zwingli, Bucer en Calvijn sluiten zich bij deze verklaring eveneens aan. Calijn noemt het chiliasme een razernij. (Denk aan de invloed van deze stroming bij de Wederdopers en dergelijke bewegingen).

De Reformatie zag zich tot een duidelijk standpunt in deze geroepen. Ook onder de felste vervolgingen hebben ze er zich voor gewacht door chiliastische dromen zich van de bijbelse troost te laten af+rekken.!

Wie zijn de priesters en koningen?

De vraag of men op grond van de Schrift bewijzen kan, dat Christus niet duizend jaar op aarde zal komen, is daarmee dus wel duidelijk beantwoord. Nergens spreekt de Schrift ervan; ook niet in Openbaring 20.

De priesters en de koningen, van wie we lezen in de verzen 4 t.m. 6 zijn dan ook de ware gelovigen, die ingaan in de eeuwige heerlijkheid en over wie de tweede dood — de eeuwige verdoemenis — geen macht heeft. Zij dienen de Heere (priesterlijk), zij mogen in Zijn gemeenschap delen en de zegen van Zijn Koningschap met Hem delen (koninklijk). En reeds op aarde is dat in beginsel vervuld.

Deze geestelijke verklaring, die in de kerk zo grote invloed verkreeg, snijdt de „vleselijke verwachtingen" van de „chiliastische razernij" bij de wortel af.

Oordeel en loutering.

Het einde van alle dingen, waarover de Schrift spreekt, gewaagt ook van een gericht, dat over de aarde gaan zal. Vooral in de tweede brief van Petrus, hoofdstuk drie, lezen we van het ontzaglijke van de dag des Heeren. Ook in andere gedeelten van de Schrift worden we gewezen op de beroeringen in de schepping. Is daar werkelijk sprake van vuur? Ongetwijfeld.

Duidelijk staat er: en de elementen zullen branden en vergaan en de aarde en de werken, die daarin zijn, zullen verbranden" (2 Petrus 3 : 10).

Dit vuur Gods is tevens loutering. God betoont de majesteit van Zijn gericht, tegelijk ook cle vervulling van Zijn woord: Erzal een nieuwe aarde komen, dwars door het gericht heen, ; Een gelouterde aarde. Christus herstelt wat Adam schond. Nu zal Gods Koning-zijn bevestigd worden.

Zo geloven we wel degelijk aan een werkelijk vuur. Dit is geen symbolische taal, a] spreekt de Schrift ook wel van een „ais door vuur" (zie 1 Cor. 3 : 15), maar daar is duidelijk de bedoeling te wijzen op het „ternauwernood" behouden worden.

Met een groot verlangen.

De Schrift spreekt van ontzaglijke gebeurtenissen, die de wederkeer van Christus zullen vergezellen. Toch heeft de gemeente deze wederkomst als een zaak van „troost en vreugde" te verstaan. Voor de gelovigen zal deze wederkomst ook zo zijn. Voor de ongelovigen zal het een openbaring van Gods toorn betekenen, maar Gods Kerk mag van de wederkomst van Christus zeggen: „Daarom verwachten wij die grote dag met een groot verlangen, om ten volle te genieten de beloften Gods, in Jezus Christus, onzen Heere" (Ned. Geloofsbelijdenis, art. 37).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen