Onesimus, de weggelopen staaf (7)

In het weggelopen huis, waarvoor altijd een slaaf soldaat de wacht houdt, zitten twee mannen samen te praten. Die ene kennen we goed. Het is Paulus. En die ander^Nee, dat kan niet, dat is onmogelijk! Die ander is dat Onesimus? Maar hoe komt die bij Paulus terecht? Als hij nou nog in de gevangenis zat, dat zou heel gewoon zijn. Dat zou hij dubbel ert dwars verdiend hebben. Maar hier, nee 't is niet te geloven.

Och, weten jullie hoe het komt, dat Onesimus bij Paulus op bezoek is? Dat komt ondat de Heere hem niet heeft losgelaten. Overal waar Onesimus heenging, volgde de Heere hem. Hij hield die weggelopen slaaf in het oog. Dat wist Onesimus niet, welnee, maar God ging hem achterna, waar hij ook naar toe liep. En Hij bracht hem — op Zijn wonderlijke wijze — waar Hij hem hebben wilde. Daar zitten ze nu. Hoor, Paulus is aan 't woord.

„Onesimus, de vrijheid, die jij wilde was geen echte vrijheid, mijn jongen! Kijk eens naar mij. Ik ben gevangen en tóch vrij. Hoe dat wel kan? De Heere Jezus maakte mij vrij, vrij van zonde en schuld, Onesimus. En dan ben je echt vrij, al zit er een dikke ketting aan je pols. Begrijp je me? " Zo spreekt Paulus tot de weggelopen slaaf en Onesimus luistert, zoals hij nog nooit geluisterd heeft. Hij gaat er iets van begrijpen. En hij beseft heel goed, dat hij alles verknoeid heeft en dat hij niet zomaar naar zijn meester kan teruggaan. Lang heeft Paulus met hem gepraat. „Je moet weer naar Filémon terug hoor, hij is je meester."

Vele maanden gaan voorbij. Nog steeds is Onesimus in Rome. Hij werkt hard voor Paulus, niets is hem teveel. Wat deze kleine prediker hem ook vraagt of opdraagt, gewillig voert hij het uit. Maar toch is daar altijd — ver weg — Filémon, die recht op hem heeft, naar wie hij terug zal moeten, hoe dan ook.

Wat zou Onesimus graag bij Paulus blijven. Maar dat kan niet. Hij hoort zijn meester toe. En op een dag is het zover. Paulus heeft een brief geschreven aan Filémon. En Onesimus moet die brief gaan brengen.

„Ik zou je wel bij me willen houden, Onesimus, want je doet nuttig werk voor me. Maar het kan niet Je moet terug. Je bent immers niet van mij weggelopen. Je hoort bij Filémon."

O, wat een moeilijke weg terug voor die weggelopen slaaf. Wist hij nu maar wat er in die brief stond. Dan zou het misschien makkelijker gaan. Eigen schuld, eigen schuld, dreunt het maar in zijn hoofd. Met lood in zijn schoenen gaat hij voort, vol angst ziet hij in de verte Kolosse liggen. Hoe zal het aflopen?

In het ruime koopmanshuis van Filémon is het stil geworden. Het is nacht, allen slapen. In het slavenverblijf is nog lang gepraat. Allen hadden één naam op de lippen: ONESIMUS.

Hij is terug, de weggelopen slaaf is terecht. En o, wat is het meegevallen voor hem. Toen Filémon de brief van Paulus gelezen — en misschien wel hèrlezen — had, och, toen kon hij zijn slaaf niet meer straffen. „Neem hem aan, gelijk als mij", schreef Paulus. „....en ik weet, dat gij doen zult ook boven hetgeen ik zeg."

Wat een wonderlijke weg is de Heere met Onesimus gegaan. De slaaf, die doorweg te lopen dacht vrij te worden, kwam in de grootste ellende terecht. En toen het leek alsof hij weer in de slavernij terecht zou komen, door gehoorzaam naar zijn meester terug te gaan, verkreeg hij de vrijheid. „Onesimus, die eertijds u onnut was, maar nu u en mij zeer nuttig." Onesimus is thuis gekomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen