Zij was bereid

Zware laarzen dreunen om het huis. Er wordt op de deur gebonsd. Doe open! Politie! Even hoort hij vaders stem. Dan slaat de deur dicht. Ze zijn binnen. Ivan bijt op zijn lippen. Wat moet hij nu doen? Hier blijven wachten? En als ze dan straks ook in het schuurtje komen zoeken? Maar hé, hij krijgt een idee. Bij de buurman in de tuin staat nog een oud hok.

„Natasja”, fluistert hij heel zacht. „Nu moetje heel stil achter me aankomen. Niets zeggen, want anders horen de bozen mannen je en pakken ze je". Hij doet de deur van het schuurtje op een kiertje open en kijkt. Hij ziet geen politie. Hij kruipt door de struiken naast het schuurtje met Natasje achter zich aan. Door het donker kruipen ze naar de heg. Daar is een opening. Hij duwt de struiken wat uit elkaar en.... ja, daar zijn ze in het tuintje bij de buurman.

Even later zitten Ivan en Natasja in het muffe kippenhok tussen de spinnewebben. Gespannen luisteren ze. Het duurt nog lang. Maar eindelijk.... Daar horen ze de politie weer naar buiten komen. De laarzen stampen over de stenen. En een ruwe stem roept: „Ja, kom maar hoor. We nemen ze mee. Ze willen alleen niet zeggen waar die kinderen zijn. Maar ja, die vinden we ook nog wel. Hebben jullie al in het schuurtje gekeken? Ja? Oh nou, rijden maar". De motoren slaan aan en de auto's rijden weg. Met grote schrik heeft Ivan alles gehoord. Ze nemen vader en moeder mee! Hij balt in het donker zijn vuisten. Wat moeten zij nou? „Ivan, komen papa en mama nou nooit meer? " vraagt Natasja. Ivan veegt vlug over z'n ogen. Hij mag niet huilen, want hij moet ook voor z'n zusje zorgen. „We wachten tot het licht is Natasja", zegt hij. „Dan gaan we gauw naar tante Olga. Misschien weet die wel waar vader en moeder zijn". Tevreden gesteld valt het kleine meisje tegen haar broertje in slaap. Ivan wacht.

Het is morgen. Twee kleine kinderen kloppen al heel vroeg aan een deur van een klein huis. Een vrouw doet open. Het is tante Olga. „Ivan. Natasja! Wat doen jullie hier zo vroeg? " En nors vraagt ze: „Is er wat gebeurd? " „Vader en moeder zijn vannacht opgehaald", zegt Ivan met trillende stem. „Zo is het eindelijk zover. Ik heb vaak genoeg gewaarschuwd. Waarom gaan ze dan ook altijd luisteren naar die dominees? " Dan ziet ze de twee bleke kindergezichtjes en iets vriendelijker zegt ze: „Nou kom maar binnenjullie. Waarwarenjullie eigenlijk vannacht? ”

„We waren weggekropen", zegt Ivan. „Nou ja, jullie kunnen er ook niets aan doen. We zullen eens zien wat we gaan doen. Want jullie kunnen hier niet blijven. Dat begrijp je wel. Stel je voor dat ze terugkomen. Ik zal met oom Kees wel een plannetje maken”.

Over een smalle landweg rijdt een wagen. Het paard trekt sjokkend een vol geladen kar. Op de bok zit oom Kees. Hij zit er zo stil. 't Lijkt net of hij zit te slapen. Maar van onder die grote muts kijken de ogen scherp en letten goed op. Want hij heeft een kostbare last. En niemand mag het weten dat hij de kinderen van zijn broer wegbrengt. En als hij dan iemand tegenkomt, dan steekt hij zijn hand op en zegt: „Hoi". Ondertussen stapt het paard in een kalme gang.

In het kleine kamertje bij grootmoeder zitten de kinderen stil aan tafel. Grootmoeder wrijft zenuwachtig over haar handen. Zó is ze geschrokken. „Och, och", zucht ze dan telkens. „Och, och". „Ik heb ze vaak genoeg gewaarschuwd" zegt oom Kees kwaad. Grootmoeder kijkt hem aan.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen