Kinderen van zendingswerkers

Er is aan mij gevraagd om een artikeltje te schrijven dat gaat over het gescheiden leven van je ouders die voor de zending werken. Mijn ouders werken in Irian-Jaya (Indonesia). Ik heb daar ook nog twee broertjes wonen en ik woon dan met nog twee zussen hier in Nederland. Een keer in het jaar gaan we met ons drieën op vakantie naar hen toe. of ze komen met verlof naar Nederland.

Mijn leven in Nederland

Drie jaar geleden hen ik naar Nederland gekomen; omdat wij in Irian geen Nederlands examen kunnen doen. moeten we daarvoor naar Holland. Ik heb zelf zes jaar in Irian gewoond waar ik de lagere school heb afgemaakt en daarna de middelbare school totdat ik naar Nederland moest om 4 en 5 Havo tc doen. Ik kwam gelukkig niet alleen hier terecht, want mijn zus Maartien woonde hier al twee jaar. Het scheelt wel een heleboel. of je hier alleen ben! of, zoals nu. met ons drieën. Het was wel een hele overgang om van de zendingspost vandaan in Nederland le gaan wonen. We waren dan wel een paar keer

met verlof in Nederland geweest, maar dat was toch natuurlijk altijd maar voor tijdelijk. Vooral dc school was in het begin heel erg wennen. In Irian bestond de hele Hollandse school uit hoogstens tien leerlingen van allerlei leeftijden en ik had dan nog geluk dat ik in een klas zat van twee leerlingen, de meeste klassen hadden er maar één. En dan kom je op de middelbare school in Nederland. Het duizelde me in het begin wel even. Zoveel leerlingen, zoveel klassen! Ik had wel een tijdje nodig voor ik doorhad hoe alles in elkaar zat. Ook het reizen met de trein naar school vond ik eerst heel eng. Maar goed dat leer je allemaal vanzelf. Wel valt het me nog steeds op hoe gehaast alles en iedereen hier is, een heel verschil met Indonesië waar iedereen tijd heeft voor alles en iedereen. Maar ik vind het een voordeel boven Irian om vrienden en vriendinnen tc hebben van mijn eigen leeftijd. In Irian was iedereen van mijn leeftijd al getrouwd. Het waren dus eigenlijk alleen nog maar de andere Hollandse kinderen met wie ik omging elke dag en die waren dan vaak ook nog niet van mijn eigen leeftijd. Ik woon nu met mijn zus Hanna bij ccn tante van ons in Alphcti aan den Rijn Zc zorgt heel goed voor ons cn het is lijn dat ZIJ ook ccn keer in Irian bij ons is geweest, zodat ze weel waar wc het over hebben Ik ga nu naar dc tweede klas van de HBO-V op dc Vijverberg in Ede.

Vorig jaar heb ik het hele jaar heen en weer gereisd van Alphen naar Ede, maar dat werd me toch wat te veel zodat ik nu op kamers ga in Ede.

Het onderlinge kontakt

Ik probeer elke week ccn briefte schrijven en we krijgen er ook minstens wel elke weck eentje terug. Een brief doet er meestal anderhalve week over. Dat is vrij kort voor zo'n afstand.

Het is elke week weer een feest als cr een rood-witblauwe luchtpostenvelop op de mat ligt. We versturen ook best vaak foto's over en weer. Bellen met elkaar kan niet, omdat zc geen telefoon hebben op de zendingspost. Om eikaars stemmen niet te vergeten, versturen we ook nogal eens van die kassette-

postband jes waar je tien minuten op kunt praten. De snelste manier van het sturen van een bericht is het telexen, dit doen we bijvoorbeeld bij verjaardagen en het slagen van één van ons. Het fijnste kontakt hebben we met elkaar tijdens de zomervakantie als we weer allemaal bij elkaar zijn. We hebben dan heel wat bij te praten, want in een brief schrijf je toch minder gemakkelijk dan dat je iets vertelt. Zodra we weer bij elkaar zijn lijkt het of we niet weg geweest zijn, zo'n goede band hebben we dan weer met elkaar. We vormen dan echt weer één gezin.

Hoe is het om niet bij je en broertjes te wonen? ouders

Het is natuurlijk niet leuk om gescheiden van elkaar te leven. Vroeger, toen wij nog in Irian woonden, moesten we ook vaak van huis om naar een Hollandse school tc kunnen, maar er zijn verschillen: we zaten toen nog veel dichter bij huis en konden elke zaterdag via de SSB-radio met thuis praten. Ook waren we niet zo lang van huis als nu het geval is.

Het maximum was toch altijd twee a drie maanden. Naar mijn idee is het veel minder erg om van thuis weg te zijn als je nog kind bent: je speelt dan heel veel buiten en je hebt niet de problemen die jc nu soms wel hebt. of dingen die je eens graag met je ouders zou willen bespreken, en die via brieven niet gaan. omdat het dan weer zo lang duurt voordat er reaktie op komt. Ook mijn broertjes mis ik wel. Zij veranderen in een jaar tijd heel wat, ze worden ook weer een jaar ouder. Het is voor ons ontzettend fijn dat we met ons drieën hier in Nederland wonen. Maartien woont dan wel in Waddinxveen, maar we hebben toch een heel goede band met elkaar en veel steun bij elkaar.

Ik vind het ook heel fijn dat ik zelf zes jaar in Irian heb gewoond. Nu weet ik waar ze wonen, hoe de omstandigheden zijn en wat ze er voor werk doen. En wat ook belangrijk is: ik ben van dc mensen daar gaan houden en heb het er ook voor over dat mijn ouders hun liefde aan dat werk geven en we daardoor niet bij elkaar kunnen zijn. Het naarste moment is dat van het afscheid nemen van elkaar voor een jaar. Als je dan voor dat jaar staat, lijkt het een ondoorkoombare periode. Maar als je er eenmaal in zit, en het schoolleven gaat weer zijn gewone gangetje, dan is die tijd eigenlijk zo weer om. Er zijn natuurlijk wel de momenten van heimwee, en vooral ook met de verjaardagen heb je het wel eens moeilijk, maar het is heel fijn dat er iets is om naar toe te leven en dat is bij ons dc grote vakantie. Vanaf het moment van afscheid nemen, gaan we alweer aftellen naar de volgende zomervakantie.

Het is niet voor niets

Het is niet voor niets dat we gescheiden van elkaar leven. Het werk dat mijn ouders doen. is heel mooi werk. Het is werk in Gods Koninkrijk en de Heere wil hen gebruiken om ook in Irian-Jaya Zijn Woord te laten verkondigen. Daarom moeten zowel mijn vader, moeder en broertjes als wij hier in Nederland het er voor over hebben om gescheiden van elkaar het grootste deel van het jaar door te brengen. Het is maar gelukkig dat we mogen weten dat de Heere in de hemel zowel over hen als over ons de wacht houdt en dat we Hem mogen bidden om kracht. We mogen Hem er wel voor danken dat het al deze jaren zo goed is gegaan en dat we, ondanks ons gescheiden zijn. toch zo'n goede band met elkaar mogen houden. Volgend jaar hopen ze bij leven en welzijn voorgoed naar Nederland te komen. Dat zal toch ook weer heel erg fijn zijn om weer samen één gezin te vormen.

Alphen aan den Rijn Antke Janse

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen