In een huis waar niet gesproken wordt...

Hoe zou u bovenstaande zin afmaken?

In 't kader van dit schrijven zeg ik: 'doet iedereen eikaar tekort'.

Wanneer er niet gesproken wordt in ccn gezin vervreemdt men van elkaar omdat men 'langs elkaar heen leeft'!... Vroeg of laat zullen de gevolgen dan ook zichtbaar worden. Hoe langer en hoe hardnekkiger een dergelijke wijze van omgang blijft voortbestaan, hoe problematischer het wordt. Is het verwonderlijk dat dergelijke gezinnen symptomen gaan vertonen? Symptomen van overspannenheid bijvoorbeeld, van onredelijke woede-uitbarstingen, van depressies, van een kind dat weg loopt, dat verslaafd raakt, de kerk verlaat: zelfs een zelfmoordpoging is niet uitgesloten!... Wat ccn tranen worden cr geschreid! Tranen (al of niet zichtbaar) van verdriet cn machteloosheid!

Kommunikatie: onmisbaar waar mensen samenleven!

Hoewel het spreekwoord 'spreken is zilver cn zwijgen is goud' in veel situaties opgaat, is wezenlijke kommunikatie (het ontmoeten van de ander) in een gezin onontbeerlijk.

Maar helaas, er wordt ontzettend veel langs elkaar heen geleefd! Dit heeft verschillende oorzaken. Vaak heeft zwijgen, het-niet-metelkaar-in-kontakt-treden, te maken met onmacht. Het niet welen 'hoe'jc dc ander bereiken kunt of 'hoe' cn op welke wijze je ergens over praten zult. Het kan zijn dat we het niet geleerd hebben of misschien wel afgeleerd. Velen spreken niet (meer) met elkaar omdat men teleurgesteld is in elkaar. Helaas wordt dat laatste vaak niet uitgesproken. Velen leven 'met elkaar' achter 'gesloten vensters'. Dc ander, nota bene de meest 'nabije' ander (man. vrouw...), kent ons niet zoals we werkelijk zijn en we hébben het ook liever niet!

Wanneer konllikten aan ons zwijgen ten grondslag liggen moet soms beleefd worden:

„Wie heerst over zijn geest is beter dan wie een stad inneemt" (Spreuken 16:32b). Immers de eigen wil, driften en bewegingen die kwaad zijn. hebben van nature de overhand!

Laten wc onszelf niets 'op dc mouw spelden'; in onze kerkelijke kring komt hel net als daarbuiten (veel) voor dat echtgenoten ten opzichte van elkaar en kinderen ten opzichte van hun ouders met 'geheimen' rondlopen, soms stille 'verdrieten', soms jaren achtereen! Moeiten waar men over tobt maar die men niet van elkaar weel! Hoe is het mogelijk! Men houdt het voor z'n kiezen en er wordt ook niet naar gevraagd...

Nogmaals, is het verwonderlijk dat dergelijke gezinnen symptomen vertonen? Ik dacht van niet. Hel gezin dat behalve ccn leefgemeenschap is. is ook ccn liefdesgemeenschap, voortvloeiend uit het huwelijk als liefdesgemeenschap, als het tenminste goed is in het huwelijk. Dit impliceert o.a. echtheid en openheid, hetgeen zoveel wil zeggen als. dal er geen fagade meer nodig is. dat eigen gevoelens worden onderkend en zo nodig onder woorden gebracht, dat men dit deelt met de ander. In een open kommunikatie is er de mogelijkheid om je uit te spreken, om een rcaktie te ontvangen, om je tc laten korrigeren. om mét en vóór elkaar je nood aan God te klagen.

Wanneer in een gezin, man en vrouw, ouders en kinderen, een open oor en oog (!) voor elkaar hebben, wanneer ze elkaar zien (!). wordt de onderlinge band alleen maar hechter en inniger!

Maar als dit alles er niet is. als het gesprek in het huwelijk en gezin verstomt, treedt onherroepelijk vervreemding op!... En daarmee valt niet tc leven! Velen zuchten; wanhopig soms. Hopelijk vinden er ook velen De Weg naar boven! Want de HtERE aanschouwt de moeite en het verdriet. opdat wc het in Zijn hand zouden geven. Daar gaat hel ten diepste ook om.... om Zijn ontferming lot Zijn eer'.

Desalniettemin mogen en moeten wc elkaar er op wijzen dat hel niet onbelangrijk is hoe we in het horizontale vlak met elkaar omgaan! We hebben verantwoordelijkheden ten opzichte van elkaar. Die hebben we van Godswege. In afhankelijkheid van Hem zijn wc persoonlijk (medeverantwoordelijk voor het welzijn van onze echtgenoot cn ons kind. We mogen onze verantwoordelijkheid ten opzichte van een 'moeilijk' gezinslid nóóit afdoen met hem of haar als patiënt te bestempelen zonder ons eigen aandeel in ogenschouw te nemen.

Verantwoordelijkheid voor elkaar! Hoe dan?

In het huwelijksformulier staat het zo mooi: „...opdat de één de andere/? trouw zou helpen en bijstaan in alle dingen, die tot het tijdelijke en eeuwige leven behoren"...

Een omschrijving waar alles in zit. en... waar wij alles in te kon komen. Ten diepste ook hier: ..als de HEERE het huis niet bouwt, tevergeefs zwoegen de bouwlieden daaraan"!

Wat is de persoonlijke omgang met God door Hem te zoeken in Zijn Woord en in het gebed toch belangrijk! Onmisbaar! Hem te verbeiden, persoonlijk maar óók samen... als echtpaar én als ouder(s) met je kind(eren). Het is van onschatbare waarde voor elk gezinslid.... ja. waar liefde woont, daar gebiedt de Ht'.r.RF Zijn zegen!...

Elkaar trouw helpen en bijstaan in alle dingen die tot het eeuwige leven behoren! Maar óók in het 'tijdelijke'! Oók daar geldt het 'elkaar trouw helpen en bijstaan' en dat betreft werkelijk niet alleen het materiële. Ik heb de neiging om dat als het minst belangrijke aan u voor te stellen.

Belangrijker is of u écht tijd voor elkaar hebt! Of u wezenlijk geïnteresseerd bent in wat die ander bezighoudt... Wat weet u van uw man? Van uw kind(eren)? Van uw vader en moeder? Wat weet u bijvoorbeeld van zijn moeilijkheden en worstelingen? ... Weet u bijvoorbeeld wat uw man het meeste 'pijn' doet in zijn leven? Of ü, man. weet ü dal van uw vrouw? ...

Wat ik bedoel is dal. wanneer we werkelijk om elkaar geven, we niet alleen geïnteresseerd zijn in het materiële, in de 'buitenkant' (of die d'r wel netjes genoeg bij loopt, of die wel een goede baan krijgt...) maar óók en met name in de 'binnenkant" van die ander! Wat houdt hem bezig: wat houdt haar bezig!...

We zijn van nature zó ik-gericht! Telkens weer hebben we het over onszelf cn staan we zelf weer in het middelpunt! Verschrikkelijk, dat eigen ik!

Hoe vaak wordt de schijnbaar belangstellende vraag: 'hoe gaat hel toch met je niet gebruikt als 'binnenkomer' om met eigen verhalen te komen? !

Natuurlijk is het goed te beseffen datje als man ten opzichte van je vrouw (en omgekeerd) en als ouders ten opzichte van je kinderen, dat je de situatie waarin de ander zich bevindt in wezen niet delen en na-voelen kunt.

Soms kan dat wel tot op zekere hoogte, maar nooit helemaal. Ook de 'pijn' die de ander heeft en de spanning waarin hij of zij verkeert kun je niet echt delen, maar wat wél kan. is er wéét van hebben'. Wéét hebben van die pijn en die spanning en je er iets van aantrekken! En dat het je pijn doet dat die ander pijn heeft!... Daar is wezenlijke betrokkenheid! Daar funktioneert iets van de liefde! En we weten dat we dit nooit los kunnen zien van het grootste gebod: God befte hebben boven alles'.

Zoals een goed gezinsleven afhankelijk is van een goed huwelijk, zo is een goed huwelijk afhankelijk van de vreze des HEEREN. dat is: een leven met God. bij Zijn Woord door Zijn Geest!

De vraagt dringt zich op: 'hoe is het met ons gesteld'?

Bereidt uw hart, bereidt uw huis!

Hoe is het met ons gesteld? ... Woont de Heere in ons huis? Als iemand bij ons op bezoek komt. wat ziet hij dan? Kan hij zien. merken, horen, dat de Heere er woont? Wie is in waarheid het hoofd van ons gezin? ...

Zijn wij in ons eigen gezin een lichtend voorbeeld voor elkaar en onze kinderen? Het is nog altijd waar wat een oud spreekwoord zegt: „woorden wekken, maar voorbeelden trekken"!...

De beste preek die ik ooit gehoord heb was het leven van mijn moeder, merkte iemand eens op!-Waardoor wordt de sfeer bij ons thuis bepaald?

Wie thuis een christen is. die zal het ook elders zijn! Wie thuis niet als christen leeft, zal het wel nauwelijks ergens anders doen! Thuis kunnen we ons niet achter de schone schijn verstoppen; onze huisgenoten zien ons in de praktijk van alle dag. ze zien ons zoals we zijn!...

Vader, bent ü in uw eigen gezin een christen? De Bijbel zegt ons dat de vader een priester van zijn eigen gezin moet zijn en een voorbeeld voor zijn kinderen, 'Drukt' het u nooit dat we zo vaak een slecht voorbeeld zijn? Kent u God?

En ü. moeder, hoe is het met u gesteld? Hebt u zélf het heil in de Heere Jezus Christus leren belijden? Is Hij reeds alles voor u? Kunnen uw kinderen bij u terecht wanneer zij 'het niet meer weten' en zij gevaar lopen de waarheid van Gods Woord los te laten.' Zo de moeder is. is haar dochter" staat er in Ezechiël 16:44.... bent u zich daarvan bewust?

En uiteraard ook de kinderen; zij hebben verantwoordelijkheden waarvan zij rekenschap zullen moeten geven.

Ik besluit met het volgende verhaal wat iemand mij ooit vertelde: ...In een klein Schots dorp kwam eens een nieuwe predikant om zijn predikambt daar te aanvaarden. Hij bezocht één der huizen. Toen de man 's avonds thuis kwam van zijn werk. vertelde zijn vrouw hem dat de nieuwe dominee geweest was. „Wat heeft hij gezegd", wilde de man weten. De vrouw antwoordde met: „Hij vroeg alleen maar: 'woont Christus hier? ', cn ik wist eigenlijk niet wat ik daarop antwoorden moest".

Man: „Heb je hem niet gezegd dal wij beiden lid van de gemeente zijn? "

Vrouw: „Ja. maar daar vroeg hij niet naar"...

„Waarom heb je hem dan niet gezegd dat wij in ons gezin de Bijbel lezen en bidden? ", wilde de man weten Maar daar vroeg hij toch niet naar", antwoordde zijn vrouw. De man werd ongeduldig en geïrriteerd: „Dan had je hem in ieder geval moeten zeggen dat wij regelmatig naar de kerk gaan"... De vrouw begon te huilen en zei: .Mmaar dat was óók niet wat hij wilde weten. Hij vroeg alleen maar: woont Christus in uw huis"!

Woont Christus in uw huis!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen