Leeg... of vol...?

Tussen Keulen en Parijs, ligt de weg naar Rome, Al wie met ons mee wil gaan, die moet onze manieren verstaan! Zo zijn onze manieren, zo zijn onze manieren... Zo zijn onze manieren, manieren, zo zijn onze manieren!

Je kent het versje vast nog wel uit de eerste jaren van de basisschool, ledereen moest dezelfde bewegingen maken, dan was het goed. Het versje zing je allang niet meer. Misschien was je het zelfs al vergeten. Maar die manieren? Ze zijn ongetwijfeld aangepast aan je leeftijd, maar iemand die er in onze ogen 'vreemde' manieren op na houdt, loopt op z'n minst in de gaten.

Gewoon

Zo zijn onze manieren... We hebben er nogal wat. Dingen, die wij gewoon vinden. Die wij gewend zijn om te doen. Soms zijn het heel speciale gewoonten die echt helemaal bij jou horen, je bent er zelfs aan te herkennen: „O, daar heb je hem weer met z'n gefluit”.

Soms zijn het gewoonten, die je thuis geleerd hebt. En het is dan best even wennen, als je ergens anders logeert. „Doet jouw vader de afwas? De mijne nooit!”

„Moeten jullie niet zelf je fiets in de schuur zetten? Wij wel!" Soms zijn het gewoonten, die bij school horen, ledereen doet het, en dus is het gewoon. Zo zijn onze manieren.

Raar

Als dingen anders gaan dan je gewend bent, ben je al gauw geneigd om te denken: wat raar... Al wie met ons mee wil gaan, die moet ónze manieren verstaan... Komt er iemand logeren, dan moet die zich aanpassen. Komt er een nieuweling op school, aanpassen! Maar, neem je gewoonten eens onder de loep. Zijn jouw gewoonten wel gewoon? Misschien heb je je wel heel ongezonde gewoonten aangewend...

Je bent gaan roken... je ruilt je zakje brood in vooreen patatje speciaal... je gaat elke avond veel te laat naar bed... Die gewoonten zijn niet gewoon. Oké, ze doen het allemaal, maar je kunt er met z'n allen ook rare gewoonten opnahouden...

Nadenken

Je kunt ook gewoonten hebben, waarover je absoluut niet (meer) nadenkt. Het gaat automatisch. Je poetst altijd je tanden voor je naar school gaat. Je maakt altijd 's morgens je bed op, voor je naar beneden komt. Zo zijn onze manieren... Dat heb je zo geleerd, en dat doe je gewoon! Zo is het gewoon, dat je naar een christelijke school gaat. Als je een meisje bent, kom je daar in een rok. De leraar voor de klas begint en eindigt de dag met gebed, 's Zondags ga

je naar de kerk. Twee keer. je doet je geld in de kollektezak. je gaat naar catechisatie. Je bidt en dankt bij het eten. Vader of moeder leest hardop voor uit de Bijbel. Dat is gewoon. Je bent het gewend. Er over nadenken?

Wat is gewoon?

Totdat je door een verhuizing op een school terecht komt, waar niet gebeden en gedankt wordt. Waar je als meisje de enige bent met een rok aan. Waar de Bijbel niet het einde is van alle tegenspraak. Of je komt in het ziekenhuis terecht, op een zaal waar de schuine moppen je om je oren vliegen en de vloeken niet van de lucht zijn. Of je krijgt een 'zaterdag-baantje' waar je uitgelachten wordt als ze horen, dat je 's zondags naar de kerk gaat. Twee keer nogal liefst... Wat voor jou zo heel gewoon was, is dat lang niet voor iedereen! Wat doe je dan? Pas je je aan? Zo zijn tenslotten hun manieren...

Of ga je nadenken over je gewoonten? In één keer is het dan niet meer automatisch, datje je handen vouwt en je ogen sluit voor je gaat eten. Je moet een antwoord hebben op de vraag, waarom het je gewoonte is, dat je naar de kerk gaat. je redt het niet met het antwoord: „Dat doen wij nou eenmaal altijd, dat hoort zo...”

Leeg...

Neem je - 'christelijke' - gewoonten eens onder de loep. Waarom bid je? Waarom ga je naar de kerk? Waarom naar de catechisatie? Is het alleen maar een (goede) gewoonte? Pas op, dan ga je zo onderuit als je mensen ontmoet, die dat niet gewend zijn, die je er om uitlachen, je gaat overstag, je past je aan. Hun manieren worden de jouwe. Misschien sluipend, zo stilletjesweg. Misschien zet je grofweg je gewoonten overboord.

Of... je reageert hard en uit de hoogte, je voelt jezelf veilig in je bouwwerk van je eigen gewoonten. Jij bidt tenminste. Jij draagt tenminste altijd netjes een rok. jij slaat nooit een catechisatie over. En diep in je hart kijk je neer op 'die anderen'...

Maar in beide gevallen zijn de gewoonten leeg. Net als een fopkadootje, dat je vroeger wel eens maakte en aan je moeder gaf. Een heleboel papier, maar er zit niets in! Haal je het papier eraf, dan is het leeg!

Reden

Voor zinvolle gewoonten kun je een reden verzinnen. Daar sta je achter, je weet heel goed, waarom je je tanden poetst, waarom je je fiets op slot zet, waarom... enzovoort. Dat doe je niet, omdat dat nou eenmaal zo hoort... Ook al denk je er vast niet elke keer bewust bij na. Wat is voor jou de reden dat je bidt en naar de kerk gaat? Omdat dat zo hoort?

Kijk dan eens naar de Heere Jezus. Bad Hij uit gewoonte? Omdat Hij dat nu eenmaal zo geleerd had? Zo eventjes vlug, vlak voor de werkdag? Nee, de Heere Jezus stond er vroeg voor op. Toen het nog nacht was, zocht Hij een eenzame plaats, om daar te bidden. En een andere keer stuurde Hij 's avonds Zijn discipelen alvast met het schip naar de overkant van het meer, en Hij bleef alleen achter om te bidden. Wat was de reden? Omdat Hij de nood peilde vanwege de zonde. Er was er maar Eén, bij Wie Hij daarover Zijn hart kon uitstorten: Zijn Vader. Gedrongen door de liefde. Christus kón niet zonder het gebed. Is dat ook jouw reden, waarom je bidt? Omdat je niet zonder kunt? Omdat je de nood vanwege je zonden hebt leren kennen?

Vol...

Maak er een gewoonte van (als je dat nog niet deed) om 's morgens voor je naar school gaat, en 's avonds voor je naar bed gaat, eerst in alle stilte tot de Heere te bidden. Om elke dag een stukje uit de Bijbel te lezen. Om ook echt te luisteren, als er thuis aan tafel - of op school - gelezen en gebeden wordt. Om naar de kerk te gaan, naar catechisatie.

Ja maar, als het nu 'slechts' uit gewoonte is? Een lege verpakking? Toch doorgaan! Want goede gewoonten zijn nooit verkeerd, en... er is er Eén, Die lege gewoonten kan vullen. Met Zichzelf!

Dan ontdek je de leegheid van je leven, en de zonde van dat lege leven. Maar dan mag je ook ontdekken dat er een volheid is in Christus Jezus. Dan ga je niet meer naar de kerk en naar de catechisatie, omdat het nu eenmaal zo hoort, maar omdat je Hém daar hoort. Dan bid je niet, omdat je dat nu eenmaal thuis zo geleerd hebt, maar omdat de Héére je het gaat leren. 'Gevulde' gewoonten, met de liefde Gods... Dat wordt nooit gewoon... Dat blijft een wonder!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen