Ter afsluiting

"Ik herinner mij de mededeeling van een kerkelijke vergadering, waar twist ontstond tusschen twee leeraars. Deze ging zóó ver, dat geen redenen baatten. Eindelijk maakte de voorzitter er een eind aan, en hij droeg één der twistende leeraars op te eindigen. Na eenig tegenstribbelen besloot deze dan maar het Onze Vader te bidden. En hij bad, tot hij kwam bij: "Vergeef ons onze schulden." Verder kon hij niet. Hij begon van voren aan. Ten derden male bad hij. En toen viel hij er onder; God maakte hem schuldenaar; en hij bad: "Vergeef ons onze schulden; gelijk ook wij vergeven onzen schuldenaren." De moeite was uit! Hij reikte de hand der verzoening. Een schuldenaar voor God, vergeeft den naaste "Want indien gij den menschen hunne misdaden vergeeft, zoo zal uw Hemelsche Vader ook u vergeven. Maar indien gij den menschen niet vergeeft, zoo zal ook uw Vader uwe misdaden niet vergeven." Indien wij onzen naaste de zonden houden, kan onze zieI niet komen tot de genade die in Christus is; ook Gods volk niet. De vrijmoedigheid tot God te gaan om vergeving der zonden te begeeren kan niet buiten een vrije consciëntie; d.w.z. het zoeken der genade gaat samen met het loslaten der zonde; met het volkómen loslaten. God ziet tot in de binnenste schuilhoeken van ons hart; en de ware bidder kan, noch wil iets voor Zijn alziend oog verborgen houden; hij legt het vlak neer; hij moet zijn naaste loslaten."

Uit: Ds. G.H. Kersten, De Heidelbergsche Catechismus, deel 11, zondag 51, pag. 398, uitgave De Banier, 1949

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen