Is jouw gebed altijd hetzelfde?

't Is waarschijnlijk al wat jaartjes geleden, dat je dit versje zong voor het naar bed gaan. Natuurlijk ook nog de andere coupletten er bij: 't Boze, wat ik heb gedaan...

Een kindergebed... Dat zing je niet meer. Mag ik je vragen, wat is er voor in de plaats gekomen? Of duik je zo je bed in aan het eind van de dag? Je bent moe, je hebt slaap, morgen moet je er weer vroeg uit. Welterusten! Rusten? Terwijl je het 'pak' van de dag meeneemt, de nacht in?

Morgengebed - avondgebed

De wekker loopt af. Nog even blijven liggen, 't Kan nog wel. De wekker staat toch op repeteren. Dat doet hij dus ook. Verschillende keren. Je schrikt. Het is nu toch wel erg laat geworden. Je schiet je bed uit. je bidt je morgengebed. Gauw de badkamer in, eten en wegwezen. Je moet hard fietsen om op tijd op school te zijn.

Die avond heb je een berg huiswerk. En je hebt nog een mooi boek van de bieb. Voor je er erg in hebt, is het al weer laat. Je ruimt je bureau nog even op, pakt alvast je tas voor de volgende dag. Nog gezellig beneden wat drinken en je gaat naar bed. Stukje lezen uit je Bijbel, bidden en binnen een paar minuten ben je vertrokken...

Gewoonte

In de tempel werd op bevel van de Heere het morgenoffer en het avond-offer gebracht. Het morgenen avondgebed werd gedaan. Een gewoonte... Wel met een rijke inhoud! Er was zicht op het bloed van het offer! Jij doet jouw morgenen avondgebed. Een gewoonte... Ook met een rijke inhoud? Heb je zicht op het bloed van hèt Offer: Jezus Christus?

Wat bid je?

Wat bid je? Een 'formuliergebed'? Zoals er bijvoorbeeld achter in je psalmboekje staan? Of zijn de woorden die je in je gebed gebruikt zo vast geworden, dat je daardoor meestal zo ongeveer hetzelfde bidt? Het zal je ongetwijfeld wel eens overkomen zijn, dat je dan vijf minuten later jezelf afvroeg: "Heb ik nou al gebeden of nog niet? "... Je gebed is een nieuw opzegversje geworden... met wat moeilijkerewoorden, niet meer op rijm waarschijnlijk. Een opeenvolging van allemaal bekende klanken.

Mag dat dan niet? Natuurlijk mag dat. De jonge raven, naar wie de Heere luistert, maken ook steeds het zelfde geluid. Maar bij die raven zit er wel een serieuze bedoeling achter! Ze krassen maar niet, omdat ze dat nu eenmaal gewend zijn. Omdat dat nu eenmaal bij hun ravenleven hoort. Nee, ze roepen om eten! Om zorg van de oude raven! Als jij zo roept tot de Heere, al is het dan altijd hetzelfde, zal Hij - naar Zijn belofte - ook zeker horen!

Spreken met God

Toch mag bidden veel meer zijn. Bidden is spreken met de Heere. Dat is iets anders dan het afwerken van een serie bekende woorden... Daar mag je gerust de tijd voor nemen. Je krijgt er zoveel voor terug. Als je 's morgens de tijd neemt, om de dag met de Heere te beginnen, wat heerlijk is dat. Dat er 's morgens vroeg al Iemand is Die naar je luistert. Aan Wie je de dag mag voorleggen, met alle moeilijke, maar ook fijne dingen

die daarin komen gaan. Je mag de dag - met alles wat er op en er aan is - in de handen van de Heere bevelen. Wat een rust! Een heel andere rust dan van het zolang mogelijk in bed te blijven...

En 's avonds mag je opnieuw alles aan de Heere vertellen. Wat er goed ging, wat er fijn was... Wat er moeilijk was, waar je kwaad om bent. je schoolwerk, de teleurstellingen, je zonden... Alles. Ook daar heb je tijd voor nodig. Maar ook dan krijg je er zoveel voor terug. Dan mag je je pak van heel de dag voor de Heere neerleggen... en het bij Hem laten. Wat kun je dan gerust slapen, "van 's Heeren trouw bewust" (Psalm 3).

Bidden moetje leren

je ouders hebben je leren praten. Dat ging met fouten. Je vergiste je soms, sprak woorden nog niet helemaal goed uit. Maar ze begrepen je best. Ook al was het voor andere mensen onverstaanbaar gebrabbel. Maar inmiddels is je praten geen napraten meer. Je hebt een woordenschat ontwikkeld en vertelt je eigen verhaal, met jouw woorden. Dat heb je geleerd.

Je vader en moeder hebben je als kind leren bidden. Eerst alleen het woordje "amen". Later kwam er steeds een stukje bij. Goed luisteren, nazeggen. En nu? Bid je nog steeds wat je is voorgezegd? Of zijn het inmiddels jouw woorden geworden? Misschien zeg je het dan wel een beetje krom, maar... de Heere begrijpt je best...

Bidden kun je leren

De discipelen hadden ongetwijfeld geleerd hoe ze moesten bidden. Maar toen ze op een keer de Heere Jezus hadden horen bidden, was hun vraag: Heere, leer ons bidden. Zouden ze gemerkt hebben, dat de Heere Jezus niet zomaar een gebed uitsprak, maar werkelijk in gesprek was met Zijn Vader? Zouden ze gevoeld hebben: dit is bidden! Zouden ze daarom de vraag gesteld hebben: Heere, leer het ons ook? Ze zijn in ieder geval aan het goede adres. Deze Meester geeft les in bidden! Hij zegt niet tegen hen: dat heb je toch al geleerd van je ouders? Hij zegt ook niet: dat kunnen jullie toch niet. Hij zegt niet: je moet het wel echt menen... Niets van dat alles. Bidden - en dan bedoel ik, spreken met God - kun je leren. Van Wie? Van Wie anders dan van de Heere Jezus Zelf.

Hoe moet dat dan?

Oefening baart kunst. Geen goede uitdrukking in dit verband? Je hebt gelijk. Het klinkt misschien oneerbiedig. Toch is het niet zo bedoeld. Ook in bidden moet je je namelijk oefenen. Je krijgt daarbij aanwijzingen van de grote Meester Zelf. Hij leert ons het Onze Vader. Niet als napraat-woorden, maar als de manier, waarop je met de Heere mag spreken. Wat mag je vragen, wat mag je vertellen, hoe moet je dat doen. Moet je daarbij de uitleg van de Catechismus eens lezen... Van de Heere Jezus leren we echter nog meer. Soms stond Hij expres 's morgens vroeg op om te bidden... Vaak zocht Hij een plaats om alleen te zijn om te bidden. Hij had Zijn vaste tijden om te bidden. Hij bad ook zomaar tussendoor.

Oefening baart kunst... Bidden op vaste tijden, 's morgens, 's avonds, bij het eten. Zomaar tussen de bedrijven door. Er expres vroeg(er) voor uit je bed gaan. Een plaats zoeken om alleen te zijn. Dat kan je eigen slaapkamer zijn, maar als je die deelt met een broer of zus, wordt het echt zoeken... Bid zoveel mogelijk hardop (vandaar ook dat alleen zijn). Je kunt je gedachten dan veel beter ordenen en onder woorden brengen.

Altijd

Bid zonder ophouden, zegt Paulus. Je snapt best wel, dat dit niet betekent, dat je verder de hele dag geen andere dingen doet. Het betekent wel, dat het gebed de grondtoon van je leven moet - mag! - zijn. Dat je steeds 'in gesprek' bent met de Heere. Dan is bidden geen sleur.

Dan bid je ook niet bepaald altijd hetzelfde, je bidt dan wel op allerlei momenten van de dag. Op de fiets, op school, thuis, zomaar onder je huiswerk. Je spreekt met de Heere over alle, werkelijk alle dingen die je bezighouden. Oefen je daarin. Dan mag je het gaandeweg leren. En... baart het dan kunst? Nog veel meer dan dat! Het geeft zegen! De zegen van de Heilige Geest, die bidden leert en zo Zich aan je gebed wil paren. De zegen van de Heere Jezus, Die tot op het kruis in gebed is geweest. Opdat er ook voor jou een geopende toegang zou zijn tot de troon der genade!

P. H. Herweijer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen