Collectezakken en faillissementen

Een beetje bijzonder is de levensgang van Wim Drooger wel. Van oorsprong fysiotherapeut gaf hij zo'n tien jaar lang samen met een compagnon leiding aan een onderneming voor bedrijfsfysiotherapie. De onderneming groeide als kool. Toen Drooger er drie jaar geleden vertrok, had het bedrijf 43 werknemers.

"Ons werk bestond uit het adviseren en behandelen van werknemers met bepaalde lichamelijke klachten, zoals RSI: pijn in de gewrichten door veelvuldig en gestresst achter de pc zitten. Veel meer bedrijven houden zich daarmee bezig, maar het bijzondere van onze onderneming was dat we een aantal rijdende trailers hadden waarmee we bedrijven langs gingen. Dat was heel revolutionair, een soort gat in de markt. Ondernemers deden graag zaken met ons. Ze waren hun zieke werknemers maar kort kwijt: even bij ons de bus in en daarna weer aan het werk.

Toen ik bij het bedrijf vertrok, hadden we zes rijdende trailers. Die trokken veel bekijks, hadden nieuwswaarde. We zijn ermee in NOVA geweest en tal van kranten, van Terdege tot het Rotterdams Dagblad, schreven erover." Een paar ontwikkelingen speelden Drooger en zijn compagnon in de kaart. In de eerste plaats een verandering in de wetgeving in 1994, waardoor werkgevers zelf hun zieke werknemers moeten blijven doorbetalen. "Ze kregen er daarom belang bij hun mensen weer zo snel mogelijk aan het werk te helpen. Om dat te bereiken, schakelden ze ons in."

In de tweede plaats de toenemende gezondheidsklachten als gevolg van stress en langdurig pc-gebruik. "Een beetje plat gezegd: van de RSI zijn we rijk geworden."

Werkdruk

Toch liep het op een bepaalde manier ook uit de hand.

"De werkdruk nam onrustbarend toe.

Ons bedrijf werkte landelijk, zodat ik veel moest reizen. Dat werd op het laatst te gek, veel te gek. Het kwam wel voor dat ik 's morgens om zeven uur bij mijn huis in Nieuwe Tonge vertrok. Dan had ik om acht uur een afspraak in Dordrecht. Om twaalf uur moest ik bij een bedrijf in Breda zijn. Daar kreeg ik een telefoontje dat er in Twente iets niet goed zat; of ik meteen wilde komen. Dan leidde ik daar 's avonds een bijeenkomst. Was ik half twee 's nachts weer thuis. En moest ik de volgende dag om negen uur weer in Noordwijkzijn."

Omdat zijn bedrijf te klein en te snel groeiend was om voor een andere werkwijze te kunnen kiezen, maakte Drooger, in nauw overleg met zijn gezin, radicale keuzes.

"In de gemeente van Nieuwe Tonge ben ik tien jaar diaken geweest. Drie jaar geleden heb ik het ambt neergelegd. Die stap werd toen niet door iedereen begrepen, maar achteraf heb ik er nog steeds vrede mee. Ook nu ben ik weer werkzaam in het diaconale werk, maar dan op een heel andere manieren op een ander niveau."

Korte tijd daarna besloot hij ook zijn bedrijf van de hand te doen.

"Ik vond dat ik het mijn gezin niet aan kon doen zo vaak en zo lang van huis te zijn."

Ook dat besluit was zeer ingrijpend. "Ik herinner me dat ik er met ds. Van Aalst over gesproken heb, die een keer door de weeks in Nieuwe Tonge kwam preken. Ook hij had aanvankelijk het gevoel: waar zijn deze mensen mee bezig? Dit te meer daar hij mij, toen hij nog decaan was op de Guido de Brés scholengemeenschap, erg geholpen heeft bij mijn studie en beroepskeuze. Maar aan het eind van de avond kon hij toch ook wel begrip opbrengen voor onze keuze."

Drooger heeft nooit spijt gehad van het loslaten van zijn bedrijf.

"Als ik terugblik zie ik er wel degelijk de leiding van de Heere in. Bepaalde wegen worden afgesloten, andere geopend."

Leerzame tijd

Leiding van God ziet Drooger ook in de wijze waarop zijn vorige baan hem voorbereidde op zijn huidige.

"Het is een heel leerzame tijd geweest. Ik heb me moeten bekwamen in management, in het uitdenken van strategieën op de lange termijn, in het omgaan met publiciteit, in kostenbeheersing, in het afsluiten van contracten met heel grote bedrijven. Van dat soort dingen kan ik nu profijt trekken. De functie die ik nu bekleed, is een tamelijk eenzame post waarop je veel zelf moet uitknobbelen. Ik denk dat ik daarvoor door mijn achtergrond redelijk ben toegerust."

Kort nadat hij met zijn gezin het besluit had genomen zijn bedrijf van de hand te doen, viel zijn oog op een advertentie in de Saambinder waarin het

deputaatschap Diaconale en Maatschappelijke Zorg (DMZ) een voltijds functionaris vroeg. Drooger solliciteerde en werd aangenomen. "De mensen van dit deputaatschap liepen al langer met de gedachte: is het werk niet zo omvangrijk dat we een professionele kracht nodig hebben?

Iemand die niet alleen in zijn vrije tijd, maar die zich ook overdag volledig in kan zetten voor DMZ? We kenden als Gereformeerde Gemeenten al wel een diaconaal bureau, dat bijvoorbeeld GTA (gerichte toerusting voor ambtsdragers) en ambtsdragersconferenties organiseerde, maar dat bestond geheel uit vrijwilligers. Het werk voor hen werd steeds omvangrijker, de wetgeving steeds ingewikkelder. Dat was niet meer te behappen. Mensen willen ook steeds sneller antwoord op bepaalde vragen. Om daaraan te voldoen moet er permanent iemand beschikbaar zijn. Vandaar dat er toen een advertentie is geplaatst."

DMZ is niet het deputaatschap... bekendste

deputaatschap... "Nee, inderdaad. Bij het deputaatschap voor de zending, kunnen mensen zich meer voorstellen. Maar misschien moet ik eerst het woord deputaatschap toelichten. Het deputaatschap is eigenlijk een afvaardiging van de Generale Synode. De Generale Synode komt eens in de drie jaar bijeen en gaat dan weer naar huis. In die tussentijd moeten allerlei zaken wel doordraaien. Daar zorgen de deputaatschappen voor, ondermeer het deputaatschap Diaconale en Maatschappelijke Zorg (DMZ)

Wat doet DMZ allemaal?

"Het werkveld is ontzettend breed. Gezins-en bejaardenzorg vallen eronder, maar ook jeugdhulpverlening en maatschappelijk werk. In feite komt het erop neer dat allerlei vormen van zorg die het niveau van de plaatselijke diaconie overstijgen, door DMZ worden behartigd.

Neem bijvoorbeeld het bevorderen van palliatieve zorg (zorg voor mensen die ongeneeslijk ziek zijn). Vanuit christelijk gezichtspunt is dat enorm belangrijk. Veel mensen kiezen in onze dagen voor euthanasie. Maar hoeveel van die euthanasievragen zouden niet voorkomen kunnen worden als mensen goede palliatieve zorg krijgen? Vandaar dat het deputaatschap gezegd heeft dat we er eens op moeten gaan studeren hoe we die palliatieve zorg kunnen bevorderen. Kunnen we een netwerk opzetten van palliatieve zorg, waarmee leden en doopleden van de Gereformeerde Gemeenten door het hele land hun voordeel kunnen doen?

Een diaken heeft daar natuurlijk geen tijd voor. Hij zit misschien wel in het bestuur van het bejaardenhuis in zijn woonplaats. Graag zou hij binnen dat bestuur concrete voorstellen doen over hoe de palliatieve zorg in het tehuis verbeterd kan worden. Maar de wetgeving en de route waarlangs je eventueel overheidssubsidie kunt krijgen, is vaak ingewikkeld. Je moet dan voldoen aan allerlei kwaliteitseisen. Bij het uitvogelen dat soort dingen kan DMZ soms behulpzaam zijn. Als wij het wiel eenmaal hebben uitgevonden, hoeven ze dat in Moerkapelle, Middelburg of Drachten niet nogmaals te doen."

Niet alle ouderen van de Gereformeerde Gemeenten zitten in een bejaardenhuis van het eigen kerkverband...

"Dat is zondermeereen feit. In de zorg vindt een enorme schaalvergroting plaats. Allerlei tehuizen fuseren of gaan samenwerkingsverbanden aan. Dat leidt er soms toe dat ambtsdragers uit onze gemeenten, die altijd erg actief waren in besturen en raden van toezicht, nu soms buiten de boot vallen. %

Op toerustingsavonden voor diakenen probeer ik hier aandacht voor te vragen. Om te stimuleren dat onze mensen toch actief blijven in dergelijke besturen, ook van algemeen christelijke zorginstellingen. En om te bevorderen dat ze ook steun krijgen vanuit hun kerkenraad of vanuit DMZ. Want zulke bestuursleden hebben het niet altijd even makkelijk. Laat zo iemand nu eens periodiek op de kerkenraad komen vertellen waar hij mee bezig is, tegen welke problemen hij oploopt. Dat voorkomt ook dat je als

kerkenraad plotseling voor verrassingen komt te staan."

Toerusting van ambtsdragers dus een heel belangrijke taak?

"Ja, beslist. Daartoe beleggen we regelmatig toerustingsbijeenkomsten. Zo is er regelmatig een bijeenkomst voor pas gekozen diakenen, onder de titel: 'Gekozen tot het ambt, maar dan? ' Daarin gaan we in op allerlei vragen die op diakenen af kunnen komen. Maar kerkenraden bellen mij ook uit eigen beweging op met vragen. Dat kan om heel simpele dingen gaan: onze collectezakken zijn kapot; waar kunnen we nieuwe bestellen? Maar het kan ook gaan om heel ingewikkelde vragen, bijvoorbeeld hoe men een gemeentelid voor faillissement kan behoeden.

Een apart onderwerp is nog de kerktelefoon. Door veranderingen bij KPN is de oude kerktelefoonaansluiting veel en veel duurder geworden. Ook dat is weer zo'n probleem dat de plaatselijke kerkenraad moeilijk op kan lossen. Vorig jaar heeft DMZ daarom een onderzoekje gedaan bij alle Gereformeerde Gemeenten. Om nu eens in kaart te brengen hoeveel aansluitingen er eigenlijk zijn en te zoeken naar alternatieven.

Heel plezierig was dat we van meer van negentig procent van de gemeenten een reactie kregen. In tegenstelling tot sommige andere kerken hebben we de feiten nu goed op een rij. Maar wat belangrijker is: een commissie van deskundigen werkt aan een betaalbaar alternatief voor de oude kerktelefoon."

DMZ heeft waarschijnlijk geld nodig? heel wat

" Klopt. Omdat wij een wat minder bekend deputaatschap zijn en wij niet zo makkelijk voor onszelf reclame kunnen maken, mogen wij jaarlijks een vast bedrag vragen: negen euro per lid of dooplid.

Dat geld hebben we hard nodig, vooral voor het maatschappelijk werk van de Vluchtheuvel. Aan die instelling dragen we jaarlijks 600.000 euro af. Mede door de opening van de TGJ (Toegang Gereformeerde Jeugdzorg) voor jongeren met problemen, is de hulpvraag enorm toegenomen.

Gelukkig zijn gemeenten best trouw in het geven. Dat verplicht ons overigens weer om heel nauwgezet met het geld om te gaan. Mede om die reden is DMZ kort na mijn aantreden gestopt met het blad Diaconale Handreiking. Het was een mooi blad, daar niet van, maar het kostte aardig wat geld en veel tijd. Ook was het vaak moeilijk om scribenten te vinden. Als je dat ziet moet je - vind ik - radicale keuzes maken.

Nu brengen we eens in de acht weken een kort vlugschriftje uit dat we naar alle kerkenraden sturen. Dat is heel efficiënt, kort en bondig. Ik heb de in druk dat het de ambtsdragers prima bevalt."

Gouda, A. de Jong

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen