Thuis moet je jezelf kunnen zijn

Eigenlijk is de tijd van opgroeien in het gezin gericht op één groot doel: zelfstandig worden. Kijk maar naar watje zelf al geleerd hebt in de loop van de tijd! Al vroeg begin je om je eigen terrein te veroveren en wil je steeds meer dingen zelf doen. En daarmee begint het gesprek met je ouders. Wat mag je al wel zelf doen en wat niet? Eerst praatje op een kinderlijk niveau met je ouders. Later meer op volwassen niveau. Je zult op steeds meer gebieden je eigen verantwoordelijkheid moeten leren dragen. Gelukkig als ouders dat geleidelijk doen. Stel je voor datje gelijk in het diepe gegooid werd! Bijvoorbeeld als je op je twaalfde al helemaal zelf verantwoordelijk was voor je kleedgeld. Als je ergens nog niet zo zeker van bent, kun je gelukkig ook nog zeggen dat iets niet van je ouders mag.

Zelf sturen

Ouders moeten steeds een stapje terugdoen en leren je los te laten. Je hebt ruimte nodig om dingen zelf uit te vogelen; je eigen mening te vormen. Vergelijk je leven maar eens met een lange rit in de auto. Je moet leren de reis zelf te maken - meeliften kan op lange termijn niet. Je moet zelf het stuur nemen. Gelukkig zijn er af en toe pitstops om weer bij te tanken. Het is plezierig om je ervaringen te delen met leeftijdgenoten die hetzelfde overkomt. Ouders kunnen je tijdens die pauzes juist weer steun in de rug geven en de richting aanwijzen. Allemaal om de auto op koers te houden! God gebruikt je ouders als de weg om Zijn Woord bekend te maken. Geluk-

kig als ze je mogen laten zien hoe jij je leven in kunt vullen naar Zijn wil. Omdat ouders van je houden, proberen ze 10 goed mogelijk voor je te zorgen. Ze zijn al langer op deze wereld en hebben heel wat meer levenservaring dan jij. Vervelende ervaringen willen ze jou besparen. Vandaar die goede adviezen. Je zult niet alles klakkeloos overnemen omdat je sommige ervaringen echt zelf op moet doen. Dus soms je neus stoten en je conclusies trekken die je nooit meer vergeet.

Wie ben ik?

Je krijgt zelfstandigheid. Binnen bepaalde grenzen mag je zelf kiezen. Toch zijn er nog heel wat dingen die je nog niet precies weet of kunt. Want wat kun je je soms nog belabberd voelen als iets mislukt. Of soms ook zonder dat er iets is. Dan knaagt de onzekerheid. Doe ik het goed? Wat denken anderen van me?

Het aantal uren datje thuis doorbrengt, is minder geworden. Niet alleen doordat je hele dagen op school doorbrengt, maar ook daarbuiten zoek je leeftijdgenoten op. Het oordeel van de groep wordt belangrijker dan watje ouders vinden. Vandaar dat je meningsverschillen krijgt om dingen die je vroeger onbelangrijk vond. Om een kledingstuk, om je uitgaven. De groep houdt je een spiegel voor. Je wordt beoordeeld. Om het niette ingewikkeld te maken, spreek je klare taal. Duidelijke etiquetten laten geen misverstand bestaan over hoe je iets vindt. Later merk je dat de wereld niet zo zwart-wit in elkaar steekt. Dat men sen ook hun achtergronden hebben die hun gedrag stempelen. Als je begrijpt dat iemand het niet breed heeft, begrijp je waarschijnlijk ook waarom hij in jouw ogen zo apart doet.

Eigen ruimte

Bij het steeds meer op eigen benen staan, heb je je gevoelens niet altijd in de hand. Het ene moment lijk je de hele wereld aan te kunnen en een ander moment voel je je zomaar down Als je zelf maar weinig vat hebt op je gevoelens, hou je ze thuis liever voor jezelf. Een moeder die dan vraagt wat er toch is, kun je dan zeker niet gebruiken. Je eerste reactie op een klop op de deur is: bemoei je met je eigen zaken en ga weg. Je

ziet niet datje vader uit liefde en bezorgdheid je een helpende hand wil bieden. Op dat moment vind je het alleen maar irritant.

Als het afgezakt is, sta je wel weer open voor een gesprek. Als het vaker gebeurt datje moeder of vader zich niet het goede moment kiezen, probeer het dan op een later tijdstip te bespreken. "Pa, ik vind het echt lastig als u met me wilt praten als ik nog boos ben. Ik wil best met u praten, maar niet dan."

Het kan goed zijn datje het helemaal niet plezierig vindt als gezinsleden weten datje onzeker bent. Je schermt je af. Je doet niet erg aardig om jezelf T i een houding te geven. Ze mogen vooral niet merken datje onzeker bent en je zelf zo kwetsbaar voelt. Je weet wel op welke manieren je afstand kunt scheppen. Als die deur veel te hard dichtgaat. Als je meteen chagerijnig gezicht rondloopt. Als je luid en duidelijk verklaart dat ze belachelijke ideeën hebben.

Typisch is dat. Als je thuis bent, schaam je je niet voor je prikkelbaarheid en laat je je van je slechtste kant zien. Heb je er wel eens over nagedacht hoe dat komt? Bij je leeftijdgenoten wil je goed overkomen en zou je het vreselijk vinden als ze de balen van je hebben. Thuis kennen ze je al; hoefje geen schijn op te houden. Ergens diep in je hart weetje dat ze van je houden, ook al maak je het daar niet naar. Je stopt niet tot je op een grens stuiten ze je vertellen dat je echt tever gaat.

Liefhebben als jezelf...

Het is mooi dat je jezelf kunt zijn als je thuis bent. Maar ga geen grens over door andere gezinsleden te kwetsen. Het naar beneden halen van een broer of zus omdat jij even niet zo lekker in je

vel steekt, gaat te ver. Wat staat er ook alweer in de Bijbel? Dat we elkaar moeten liefhebben. Niet alleen als je in een vrolijke bui bent en je heel de wereld wel aan lijkt te kunnen. Maar ook als je overal de balen van hebt, misschien nog wel het meest van jezelf. Liefhebben als je liever niets met anderen te maken wilt hebben? Liefhebben als je op dat moment jezelf helemaal niet liefhebt? Zie je dat het gebod om de naaste lief te hebben iets te maken heeft met hoe je tegen jezelf aankijkt? Als jij zo negatief over jezelf denkt, is het moeilijker om open te staan voor anderen. Dan ben je alleen gericht op jezelf. Dan is het moeilijk om rekening te houden met anderen. En toch geeft dat je geen recht om jezelf eens lekker op een ander af te reageren. De Heere Jezus zegt het in Mattheüs 7 : 12 zo: Alle dingen dan, die gij wilt, dat u de mensen zouden doen, doet gij hun ook alzo." Anders gezegd: ehandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden.

Concreet is dat een ander geen gevoelige sneer geven, om hem eens lekker te raken. Bedenk dat het best uitmaakt op welke toon je iets zegt. Als jouw vraag negatief of verongelijkt klinkt, is het voor een ander niet makkelijk om aardig terug te doen! Zeg dus iets op een leuke manier. Voor het omgaan met je ouders geldt datje hen niet alleen moet liefhebben, maar ook moet eren. Zeg maar met respect behandelen. Concreet is dat bijvoorbeeld door wat ze zeggen niet direct af te kraken. Door eens iets ongevraagd voor hen te doen. Als je denkt waar je hen een plezier mee kunt doen, maakt datje meteen ook positiever!

Utrecht, Sarina Brons-van der Wekken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen