“Ik wil niet kinderlijk tegen hem praten

Er stopt een wit busje voor de deur van familie Van der Weerd uit Kampen. Elske (7) gaat met haar knieën op de bank zitten en ijkt uit het raam. Voorzichig gaan de deuren open. it de bus stapt een kleine ongen, spijkerbroek en rode trui aan en met een tas op zijn rug. Een moment later komt Ton Peter de kamer binnen. Aan zijn gezicht is te zien dat hij anders is dan andere kinderen: hij heeft een kleine neus en mond en zijn ogen staan een beetje scheef. Ton Peter heeft het syndroom van Down. Hij heeft er een lange dag opzitten, vertelt zijn moeder. Vier dagen in de week gaat hij van 8 tot 4 uur naar de Eliëzer-en Obadjaschool in Zwolle, een school voor speciaal basisonderwijs.

Mevrouw Van der Weerd schenkt een beker drinken in en geeft hem een chocolaatje. Maar met één is Ton Peter niet tevreden. Hij loopt naar de kast waar de snoeptrommel staat en slaat met zijn handen op de deur. Daan, die inmiddels beneden is gekomen, loopt op hem af. "Je hebt al een snoepje gehad. Ga maar met de auto's spelen." Ton Peter pruttelt nog wat na, maar gaat gewillig mee met Daan.

"Ik houd er niet van om op een kinderlijke toon tegen hem te praten, " vertelt Daan. "Mijn moeder zegt op zo'n moment: Snoep is op. Ik vind dat hij moet leren dat er wel snoep is, maar dat hij het op dit moment niet krijgt. Hij begrijpt meer dan wij denken. Laatst, toen we samen met lego speelden, zei ik: Gooi de doos maar op de kop. Hij deed onmiddellijk wat ik zei."

Knuffelen

Schrok Daan toen zijn moeder vertelde dat zijn pasgeboren broertje een mongooltje was? "Ik zei: Wat geeft dat? Ik heb ook een oudere nicht met het syndroom van Down. Daar hadden we vroeger veel plezier mee." Wel had hij het moeilijk toen Ton Peter anderhalf jaar geleden een zware hartoperatie moest ondergaan. "Het was een hele ernstige operatie. Ik weet nog dat ik, toen mijn ouders na afloop belden, de telefoon niet durfde op te pakken. De moeder van het vriendje waar ik toen speelde, heeft dat toen gedaan. Gelukkig was de operatie goed gelukt."

Soms heeft het feit dat Ton Peter in het ziekenhuis ligt ook zijn leuke kanten, vertelt Daan. "Mijn broertje moest naar het ziekenhuis van Groningen om te herstellen van een operatie. Omdat het vakantie was, mocht het hele gezin mee. We logeerden in een soort hotel voor familieleden

van kinderen die in het ziekenhuis liggen. Het was, ondanks dat Ton Peter in het ziekenhuis lag, een heel leuke week. We zijn een dag naar Groningen geweest. Ook computerden we veel en deden leuke spelletjes."

Ton Peter is intussen bij Henk op schoot gekropen. Hij laat zijn klassenfoto zien. Een voor een wijst hij zijn klasgenootjes aan en noemt in peutertaai hun namen. "We hebben vaak veel lol met hem, " vertelt Henk. "Ton Peter las een keer na het eten uit de Bijbel. Gooit hij opeens zijn bril naar m'n vader toe. Soms lachen wij om iets wat hij niet begrijpt, dan doet hij mee zonder te weten waar het om gaat."

Net als alle andere kinderen is Ton Peter ook wel eens ondeugend, zegt Henk. "Dan gooit hij constant auto's door de kamer of hij haalt alle keukenkastjes leeg. Normaal gesproken doet een kind van vier dat niet meer." Daan: "Ton Peter blijft langer klein. Gelukkig maar. Dan kunnen we nog wat langer met hem knuffelen."

Eigenwijs brilletje

Alienke (12) doet regelmatig dingen samen met Ton Peter. "Soms fiets ik een rondje door de buurt, dan mag hij mee met de trapauto. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd zin heb om op hem te passen." Henk en Daan voetballen wel eens met hun broertje. "Soms krijgt hij een balletje op zijn hoofd, dan kijkt hij heel beteuterd. Dat is echt grappig om te zien."

Vervelende reacties krijgen Henk, Daan en Alienke zelden op het feit dat hun broertje het syndroom van Down heeft. Henk: "Tijdens een kamp vorig jaar schold een jongen iemand uit voor mongool. Toen zei ik: Mijn broertje is een mongool. De groep was even stil, maar ze reageerden niet vervelend." Daan: "De meeste jongens uit mijn klas weten niet dat ik een broertje met het syndroom van Down heb. Sommige meiden wel, die interesseren zich er meer voor. Ze vinden Ton Peter schattig: Zo'n jongetje met een eigenwijs brilletje op."

Alienke: "Meiden in mijn klas moeten om hem lachen als hij ons nadoet. Ik ook wel eens. Als mama boos op hem is, steekt hij soms zijn tong uit."

Zijn de Van der Weerds veranderd door de komst van hun broertje? Het drietal denkt van wel. "Ton Peter moest de eerste maanden van zijn leven regelmatig naar het ziekenhuis. Mijn ouders gingen meestal mee. Wij waren dan verantwoordelijk voor het hele huishouden. Dat gebeurde voor zijn geboorte bijna nooit", vertelt Henk. Alienke noemt als voorbeeld de tijd voor de hart-

operatie van Ton Peter: "Ik sliep in de kamer naast hem. Als ik naar bed ging keek ik vaak even op het apparaat die het zuurstofgehalte in Ton Peters bloed meet. Het getal gaf ik aan papa en mama door via de babyfoon." Zouden ze willen dat Ton Peter het syndroom van Down niet meer heeft? Alienke: "Eigenlijk niet, ik zou niet weten hoe hij dan is." Daan: "Nooit, dan zou Ton Peter Ton Peter niet meer zijn."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen