"Moed voor de toekomst"

"Hoe het voelt om afscheid te nemen? Met dit werk ben ik zo intens vergroeid geraakt; jongeren zijn voor honderd procent op mijn hart gebonden, dat mag ik eerlijk zeggen. Het afscheid voelt dan inderdaad, zoals de Fransen zeggen, als een beetje sterven. Je voelt dat je moet loslaten waar je met alle vezels van je bestaan aan verbonden bent geraakt. Natuurlijk, je verstand zegt: Je bent zestig jaar geworden, je hebt dit werk 33 jaar mogen doen en de tijd is gekomen dat een jongere kracht de fakkel overneemt. Maar de liefde in je hart voor jongeren is er nog volop en dat maakt het afscheid nemen moeilijk, " vertelt Mauritz eerlijk. "Tegelijk ben ik blij dat ik nu meer tijd krijg om me voor de Cursus Godsdienst Onderwijs (CGO) in te zetten."

Liefde

Mauritz: "De betrokkenheid bij het jeugdwerk is begonnen toen ik als 16-jarige jongen zelf op de jeugdvereniging van Opheusden zat. Op de eerste jaarvergadering sprak wijlen ds. G. Schipaanboord over: 'Onderzoekt de Schriften'. Die woorden zal ik niet licht vergeten. Later raakte ik ook betrokken bij het districtswerk en meer en meer heb ik ervaren dat het verenigingswerk zeer waardevol is. Toen ik in Amersfoort in militaire dienst ging, kreeg ik heel persoonlijk de vraag op mijn hart gebonden: 'Hoe word ik tot God bekeerd? '

Ik werd jaloers op hen, die de Heere vreesden. De preken van ds. J. van Haaren in Amersfoort en later in de kerk in Nunspeet en Utrecht heeft

de Heere willen zegenen in mijn leven. Heel persoonlijk heb ik daarin het spreken van de Heere mogen ervaren. In die tijd ontmoette ik diverse mensen, die iets uitstraalden van het leven met de Heere. Sommigen brachten me in contact met het jeugdwerk. Zo heeft ds. J. Driessen - toen nog wonend in Utrecht - mij betrokken bij het jongerenblad Daniël en bij de Zomerkampen.

In 1972 kwam ik al in de redactie van Daniël. Enige tijd later werd ik in Utrecht gevraagd om voorzitter van de jeugdvereniging te worden. Via de middellijke weg raakte ik dus meer en meer betrokken bij het jeugdwerk en gaf de Heere me liefde tot onze jongeren. Of ik nu na 33 jaar het werk weer zou doen als ik voor die keus stond? Daar zeg ik van harte 'ja' op!"

Jeugdcultuur

Wie ruim dertig jaar met jongeren werkt, heeft intensief kennis gemaakt met de jongerencultuur in de afgelopen decennia. Heeft scheidend directeur Mauritz grote veranderingen waargenomen?

"Het is altijd gevaarlijk om te snelle conclusies te trekken; daar wil ik ook nu voor uitkijken. Ik geloof wel dat in 1974 het beslag van het Woord meer merkbaar was onder de jongeren en dat de gezagsrelaties anders functioneerden. Er gaat nu een sterk appel uit van het moderne denken op de kerkjeugd en dat komt nu meer openbaar. Toen ik begon in het jeugdwerk zeiden jongeren niet zo snel dat ze het ergens niet mee eens waren. Jongeren zijn nu veel meer recht toe, recht aan; ze zeggen wat ze denken en vinden.

Dat is enerzijds fijn, want het geeft vaak een opening tot gesprek. Er is echter ook een andere kant. Jongeren laten zich minder snel corrigeren in hun denken door de ouderen, laten zich minder vormen. Ook vandaag wil het jeugdwerk jongeren bijbelse antwoorden geven op hun levensvragen. Er zijn echter meer alternatieven voor het jeugdwerk die een aantrekkingskracht hebben op onze jongeren. Het appel van het jeugdwerk vraagt om een keuze van jongeren en om stimulans door hun ouders. Met groot verdriet zie ik dat een groeiend aantal jongeren afhaakt van de kerk en van het jeugdwerk. Ze gaan naar andere kerken, waaronder evangelische gemeenten of ze haken helemaal af en gaan de wereld in. Toch ben ik niet gedesillusioneerd, want ik zie ook heel betrokken jongeren, die intensief naar Gods Woord luisteren en zich inzetten voor de gemeente. Gods werk zal zeker doorgaan!"

In het midden

Niet altijd kreeg het jeugdwerk een warm onthaal bij ambtsdragers in het geheel van de Gereformeerde Gemeenten. Vaak werd als een tegenargument ten opzichte van het jeugdwerk gebruikt: door middel van het jeugdwerk worden er alleen maar schriftgeleerden en Farizeeërs gekweekt. Wie zich inzette voor de Jeugdbond, kon al snel een twijfelachtig etiket opgeplakt krijgen. Hoe heeft de directeur van de Jeugdbond dit spanningsveld ervaren in al die jaren?

Mauritz: "Inderdaad weet ik uit de beginjaren nog heel goed, dat er veel ambtsdragers waren, die stelden: de prediking en de catechese zijn er voor onze jongeren en jeugdwerk is niet nodig. In de achterliggende jaren heb ik steeds geprobeerd vertrouwen te winnen. We onderstre-

pen vanuit het jeugdwerk het belang van de prediking en van catechese. We benadrukken wel, dat catechese vooral overdracht van kennis, van leerstof is.

Via het jeugdwerk zijn we in gesprek met onze jongeren over de levensvragen van vandaag. Dat besef is onder ambtsdragers sterk gegroeid. De leefwereld van vandaag is erg ingewikkeld voor onze jongeren en wij staan met hen midden in deze geseculariseerde wereld! De prediking wil antwoord geven op de vragen van onze jongeren en het jeugdwerk wil daarbij graag aansluiten en meehelpen om antwoorden te formuleren op de vragen van vandaag. In mijn beginjaren had ik soms het gevoel, laat ik het eerlijk zeggen, dat we als Jeugdbond werden gedoogd, maar nu durf ik te zeggen dat we een plaats hebben gekregen in het midden van onze gemeenten. Onder veel ambtsdragers merk ik een oprechte zorg over hun jongeren. Ik hoop dat er werfkracht van ambtsdragers en jeugdleiders mag uitgaan naar de jongeren. Jongeren moeten merken dat het goed is om de Heere te vrezen. Gelukkig hoor ik dat in onze gemeente, maar ik was er ook innerlijk verblijd mee toen ik vorig jaar tijdens een doopdienst in Wageningen hoorde hoe bewogen de plaatselijke predikant 'zijn' jongeren toesprak en dan voel je hoe ze luisteren! Juist dat hebben onze jongeren nodig; dat ze voelen dat de ambtsdragers zorg hebben om hun ziel!"

Ontwikkelingen

Natuurlijk is er in al die 33 jaar heel wat gebeurd in het jeugdwerk. Naast negatieve en verdrietige dingen zijn er ook vast en zeker positieve ontwikkelingen opgemerkt. Waar denkt Mauritz dan met name aan?

"Als eerste zou ik dan toch willen noemen de blijvende betrokkenheid van onze jongeren bij het jeugdwerk. We spraken zojuist over jongeren, die helaas afhaken, maar wat zijn er ook vele honderden die steeds opnieuw komen luisteren naar het eenvoudig Woord van God en op hun vereniging rond een open Bijbel bij elkaar komen. Als tweede positieve ontwikkeling noem ik de uitbouw van het werk onder kinderen, het tienerwerk en het 16+ verenigingswerk. Dat is reden tot blijdschap en verwondering.

Als laatste zou ik willen noemen het antwoord van onze gemeenten op het totale subsidieverlies van de overheid. Grote zorg vervulde toen ons hart. Soms overviel me het sombere gevoel: zou de Heere dit werk nu loslaten? Nee toch? Hartverwarmend is de steun van jongeren, donateurs en kerkenraden. Het verlies van 220.000 euro per jaar is bijna geheel vergoed door stijgende bijdragen. De liefde en steun vanuit het hele land heeft ons goed gedaan en nu mag het jeugdwerk toch goede voortgang hebben! We hebben nooit ruim in onze middelen gezeten, maar als we nu ervaren dat onze kerk het jeugdwerk zo steunt, dan geeft dat moed voor de toekomst!"

Diepe indruk

In de ruim dertig jaar Jeugdbond is er op de directeur ook heel veel afgekomen. We vragen Jan Mauritz of hij eens eerlijk wil vertellen welke herinneringen het meest bij hem naar boven komen. "Voor mij zijn de persoonlijke kontakten met jongeren toch het mooiste. Wat ben ik innerlijk blij als ik jongeren tegenkom, die de vraag stellen: 'Hoe kom ik toch ooit tot God bekeerd? '

Er zijn Bondsdagen en winterconferenties geweest waar ook ik mocht luisteren naar de boodschap, gebracht door predikanten, die de jongeren voorstelden hoe rijk het is als je de Heere mag leren kennen en vrezen. Nee, we zijn geen hartenkenner, maar ik heb wel vruchten van Zijn werk mogen zien. De Heere laat ons niet alles zien. Maar

juist op momenten van aanvechtingen van satan dat al het werk voor niets is geweest is, heeft de Heere me toch wel eens iets laten zien van Zijn werk in het leven van jongeren, waarvoor Hij in Zijn onbegrijpelijke goedheid het jeugdwerk wilde gebruiken.

Hoogtepunten zijn voor mij ook geweest als we tijdens de voorbereiding van een actie predikanten mochten uitmoeten uit andere landen, zoals de predikanten van de zendingskerken die ons in Nederland bezochten, maar ook ds. G. Tan in China en ds P. Unruh uit Brazilië. Je mocht dan merken, dat de Heere wereldwijd Zijn kinderen heeft! Heel verdrietig vond ik in 1981 het moment dat de voorzitter van de Jeugdbond en hoofdredacteur van Daniël, ds. H. Rijksen, moest worden afgezet uit zijn ambt. Hij heeft veel voor onze jongeren gedaan. En dan raakt je dat. Diepe indruk heeft op mij ook gemaakt het overlijden van ds. G.J. van de Noort in 1976 en ds. A. Vergunst in 1981. Zij betekenden veel voor ons jeugdwerk en voor mij persoonlijk.

Veel energie kostte het me bij tijden ook om tegen de stroom op te roeien in je eigen kerk. Het raakte me steeds weer diep als het jeugdwerk in een verkeerd daglicht werd gesteld. Als er geen vertrouwen was. Ik heb dat als pijnlijk ervaren, vooral omdat je met liefde aan je kerk verbonden bent. Tegelijkertijd voel ik me nu bij mijn afscheid juist ook zo schuldig. Wat waren er veel tekorten. Wat had ik veel dingen anders moeten zeggen, wat had ik vaak anders moeten reageren en handelen. Je kunt daarom niet roemen in iets van jezelf! Van mijn kant blijft er niets anders over dan schuld!"

Bevlogen

Veel jongeren en ouderen kennen Jan Mauritz. Een bevlogen man, die makkelijk kan praten en heel spontaan een openingswoord of slotwoord spreekt, 't Gaat hem allemaal wel gemakkelijk af, zegt men. Klopt dat beeld? "Nee, " zegt hij nadrukkelijk! "Ik ervaar juist een groot opzien tegen lezingen en dergelijke. We gaan met jonge mensen om die voor een eeuwigheid zijn geschapen. En dat moet zwaar wegen! Ds. R. M. M'Cheyne sprak als een stervende tot stervenden. Mensen weten niet wat er in mijn hart omgaat. Als de Heere me maar een ogenblik loslaat, ben ik tot alles in staat. De Heere heeft vastgehouden en dat mag ik wel zeggen: Hij heeft me lust in mijn hart gegeven om goed van Hem te spreken. Maar zonder Hem kunnen we niets doen, helemaal niets! Als Christus dierbaar is in je hart, dan mag het leven dat Hij alle eer waard is!

Hoe ik tegen de toekomst aankijk? Het perspectief ligt daarin om bij Hem te mogen zijn. Soms mag er een uitzien zijn om zonder zonde bij Christus te mogen zijn. Dan is er heimwee in het hart. Nee, nooit vanuit mezelf, maar alleen om Christus wil. En dat gun ik nu de jongeren ook zo van harte. Dat zij rust mogen vinden in God, mogen schuilen achter Zijn bloed. De Heere Jezus heeft het gezegd: Ik leef en gij zult leven! Daar zegt het geloof amen op! Echt!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen