Eva van der Groe: profetes bij de gratie Gods

Eva werd in 1704 als oudste dochter geboren in de pastorie van Zwammerdam. De vader van Eva was hier predikant. Haar vader stierf toen Eva zes jaar oud was. Haar moeder ging met Eva en haar twee jongere broertjes in Leiden wonen. De beide broers gingen hier later voor predikant studeren. Ook Eva, die na een ernstige ziekte wat doof was gebleven, ontwikkelde zich. Zelf schrijft ze: “Toen ik dertien of veertien jaar geworden was, kreeg ik een grote lust tot lezen. Dikwijls bracht ik dagen en nachten al lezend door. De boeken die ik las waren meest wereldse boeken: romans, verhalen, reisbeschrijvingen en poezie. Hierbij kwam later nog vrolijk en werelds gezelschap. Daar leerde ik – buiten weten van mijn moeder – spelen en muntte uit in veel vrolijke ijdelheden.” Op 19-jarige leeftijd deed Eva belijdenis en ging ten Avondmaal, al wist ze goed dat dit een uiterlijke keuze was. Op 22-jarige leeftijd trouwde ze met een zakenman van haar stand en leeftijd. Ze kregen een jongetje, dat helaas maar vier maanden oud werd. Eva’s echtgenoot bleek een luie, zorgeloze man te zijn en het huwelijk werd binnen twee jaar ontbonden. Eva ging weer thuis wonen, maar zelfs deze ingrijpende gebeurtenissen brachten geen wezenlijke verandering in haar levenswijze teweeg!

Bekering
Toen de ongehuwde Theodorus een beroep als predikant naar Rijnsaterwoude aannam ging het gezin met hem mee. De andere broer trouwde en werd predikant in Zoeterwoude. Eva schrijft over de eerste jaren in de pastorie: “Ik kreeg veel met een ontwaakt geweten te doen, maar kon niet besluiten van levenswandel te veranderen. Ik gaf te meer toe aan de genieting van veel wereldse vermakelijkheden. Niet op buitensporige, maar voor de mensen van de wereld, op gepaste wijze.” In de pastorie kwam Geertje Raaphorst vaak op bezoek, een godvrezende vrouw die uitzag naar de bekering van de jonge dominee. Met duizenden woorden probeerde deze vrouw Theodorus ervan te overtuigen, dat er iets wezenlijks in zijn leven en prediking ontbrak. Al werd Eva daarbij zelf niet aangesproken, de Heere gebruikte de woorden -aan haar broer gerichtom haar verder te ontdekken. Ze kwam in een grote geestelijke strijd, die ze uitvoerig in haar bekeringsweg beschrijft. Eindelijk werd Eva op een zaterdagavond van alles afgebracht en mocht zij door het geloof zichzelf volledig aan de Heere Jezus overgeven. “Ik stierf aan mijzelf en aan al het mijne. Ik bedong niets, ik verwachtte niets, ik vreesde niets, ik hoopte niets, ik wenste niets… Zodra ik met de Heere Jezus verenigd was genoot en ondervond ik meteen vrede met de drieënige God, in en door Hem.” De verandering en blijdschap was zo groot dat haar huisgenoten het meteen de volgende morgen opmerkten voordat Eva iets zei. Zij mocht vrijmoedig van haar verlossing getuigen tegen Gods kinderen, die eerder nooit haar strijd hadden bemerkt en alleen aandacht voor haar broer Theodorus hadden. De bekering van Theodorus volgde een half jaar later. Tussen de beschrijvingen van haar eigen ervaringen door, spreekt Eva ook telkens de lezers aan. Ze waarschuwt toegekeerde mensen die aarzelen, licht en ontdekking verzondigen en de bekering gedurig uitstellen. “Gewoonlijk heeft men van toegekeerde mensen meer verwachting dat zij nog eens bekeerd zullen worden dan van de vijandige en blinde menigte. De droevige ondervinding leert echter dat die toegekeerde mensen meestal toegekeerd leven en toegekeerd sterven, zonder het ooit verder gebracht te hebben. Wat een droevige zaak is dit!”

Oorlog, kerk en staat
Eva verdiepte zich na haar bekering in de veelbewogen geschiedenis van ons vaderland en ze zag het als een roeping om een rechte voorbidder voor het land te zijn. Vooral tijdens de Oostenrijkse successieoorlog (1740-1748) waar ook de zuidelijke Nederlanden bij betrokken waren. De Heere gaf Eva de stellige overtuiging dat zij in Gods kracht door het gebed de Franse legers buiten de grenzen kon houden! Ook met de stad Bergen op Zoom heeft zij veel werkzaamheden gehad en ze is er zelfs naar toe gegaan. Eva schreef er in 1749 een boek van 200 pagina’s, met de titel Oorlog, kerk en staat. Zij gaf zo’n heldere uiteenzetting dat men aanvankelijk dacht dat het door haar broer dominee Theodorus van der Groe was geschreven, met wie Eva grote overeenstemming had in leer en leven. Na dit schrijven schreef Eva - na ernstig gebed en zelfonderzoekhaar Bekeringsweg.

Levenseinde
In 1740 werd dominee Van der Groe predikant in Kralingen, waar hij op latere leeftijd in het huwelijk trad. Eva ging met haar moeder elders in Kralingen wonen. Hier overleed zij op 66-jarige leeftijd, 10 jaar na haar moeder. Evenals haar moeder en later haar broer werd Eva begraven in de kerk van Kralingen. Deze kerk is inmiddels afgebroken. Eva van der Groe is wel genoemd: Profetes bij de gratie Gods. En wie haar leerzame geschriften leest, zal die naam zeker beamen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen