Grasknippen met een Schaartje

Een bordje geeft het aan: na vijfhonderd meter camping Schoolzicht. Als je de Brouwerijweg in komt rijden, merk je het direct. De auto’s rijden af en aan. De eerste caravan draait om half negen het terrein op. De jongeren die uit de auto springen, worden blijkbaar opgewacht door bekenden. Binnen no time zijn ze vertrokken. Hun ouders wachten geduldig tot de receptie opengaat. Een vrouw houdt haar fiets in evenwicht, de vuile was is toch wat zwaarder dan verwacht. Ze koopt bij de receptie straks wel wat extra wasmunten. Een klein jongetje komt op zijn fietsje aanrijden, gooit een zak appelschillen bij de geiten en spurt weer verder. Bij het sanitair wordt het ondertussen steeds drukker. Op een bankje zitten wat jongeren. Waarom ze hier op Schoolzicht zijn? “Mijn hele familie zit hier. Het is best gezellig.” “Wij zitten met z’n tweeën in de caravan van mijn ouders.” “Het is leuk dat je ieder jaar dezelfde jongeren weer tegenkomt.” Een paar weken hier op de camping lijkt me best lang. Vervelen jullie je hier nooit? “Een voordeel van een camping is dat er altijd jongeren zijn van je eigen leeftijd.” Tegelijk voegt de jongere eraan toe: “Dat is de reden dat mijn ouders graag hier komen. Als wij genieten, hebben zij ook vakantie.” Ze moeten gaan, want om half tien staat de bakker in de recreatiezaal gereed met brood en heerlijke Zeeuwse bolussen. Ze hebben wel vakantie, maar zin om in de rij te staan, hebben ze niet.

Vossenjacht
Een rondje over het terrein geeft aan waarom jong en oud hier graag komt. Een groot speelveld, een springkussen, een fantastische binnenspeeltuin, tafeltennistafels, mooie velden en schoon sanitair. Op de informatieborden tegenover het sanitair prijken uitnodigingen om te komen knutselen, volleyballen en om vanavond naar het kampvuur te komen. Mensen met verteltalent worden aangemoedigd zich op te geven bij het recreatieteam. Voor de recreatiezaal staan en liggen tientallen fietsen. Een stel enthousiaste meiden is druk bezig om papier en viltstiften aan te slepen voor de 170 kinderen die deze morgen aanwezig zijn. Druk? “Valt mee, hier heb je tenminste eer van je werk. Dit is voor ons echt vakantie.” Op het grasveld zit een man gras te knippen met een schaar. “Meneer, u kunt beter een grasmaaier gebruiken.” De meneer met de huishoudschaar kijkt niet op of om. De man doet mee met de vossenjacht voor de kinderen tot twaalf jaar. De man wijst opzij naar een vrouw in Staphorster klederdracht. “Mijn vrouw had beter mee kunnen doen, alle groepen hebben het al aan haar gevraagd.”

Recreatieteam
’s Middags is het stil op de camping. De meeste gasten zijn vertrokken naar één van de mooie dorpjes die Walcheren rijk is of naar het strand. Een paar kleine kinderen genieten van de ruimte op het springkussen en in de nieuwe speelschuur. De dames van het recreatieteam zitten buiten in de zon schema’s te maken voor het voetballen. Moeten zij alles zelf doen? “Nee, gelukkig niet. Recreatieteam vóór, maar ook dóór de gasten. Er zijn altijd een paar fanatieke voetballers die willen fluiten.” Zijn ze nu iedere middag bezig? “Dat valt mee. We hebben voor de vakantie al een programma in elkaar gezet, zodat we nu alleen de laatste dingen nog moeten doen. Het ligt er net aan hoe je er zelf mee omgaat, maar bij ons gaat het eigenlijk vanzelf. Dan blijft het leuk.”

IJstaart
Rond het avondeten is het druk. De dagjesmensen komen terug, vergeten ijsjes worden gekocht bij de receptie, brieven worden gepost en roodverbrande, zanderige mensen rijden het terrein op. Het net schoongemaakte sanitair wordt goed gebruikt. Een familie staat klaar om te vertrekken. Meneer komt net bij de receptie vandaan. Kampeerplaats 185 is weer vrij. Bij het wegrijden steken vier handen uit de auto. “Hopelijk tot volgend jaar.” Onder de afwas klinkt gezang op de camping. “Jij moet hier ook zijn, stap gezellig in de slaaptrein.” Op ieder veldje stappen een tiental kinderen denkbeeldig in de slaaptrein. Om acht uur zijn alle groepen compleet. De scheidsrechter fluit. Jong en oud doet mee. De groepen worden aangemoedigd door de toeschouwers. Wat is het een drukte. De winnende groep kan de ijstaart afhalen bij de receptie. Rond half elf wordt het stil op de veldjes. Alle jongeren en ook wat ouderen zijn vertrokken naar het speelveld waar jongens het hout aanslepen. In het midden staat een grote korf, waar het hout netjes wordt gestapeld. Het duurt niet lang of het staat in lichterlaaie. Een man staat op. “Kapitein Eenoog staat op de plecht. De wind doet de zeilen bollen. De vlag wappert. Waar zal het schip stranden?” Het volgende kwartier is het muisstil, alleen het hout hoor je zachtjes knetteren. Regelmatig port er iemand met een stok in de vuurkorf. Iedereen geniet. De verteller schraapt zijn keel. “Een week later staat kapitein Eenoog weer op de voorplecht. De havenstad Domburg is nog maar een klein stipje. De wind doet de zeilen bollen. De Zeeuwse vlag wappert. De kapitein weet het zeker. Oost, west, Schoolzicht best!” De luisteraars knikken instemmend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen