Omzien naar elkaar

We waren met een groepje gemeenteleden op visite in het straatarme huisje van een zieke kerkbezoekster. Kort daarvoor had ze twee kinderen, een tweeling, verloren. Ze waren op het busstation geboren en even later in het ziekenhuis overleden. Een moeilijk bezoek, zeker voor een jonge zendingswerker met een paar even jonge christenen, die dergelijke gesprekken nog nooit hadden gevoerd.
De zendingswerker had zich voorgenomen eerst vooral te luisteren.
Maar kennelijk vonden de Ecuadoraanse zusters dat het gesprek wat te traag verliep. Ze namen het woord om de bedroefde moeder een hart onder de riem te steken.
“Kop op, meid. Het is moeilijk, maar je moet weer door. Kijk naar de kinderen die je over hebt. Zij hebben je nodig. De Heere kan je helpen, hoor! Wanneer kom je weer naar de kerk?”
Tja, daar zat de westerling even raar te kijken. Toch zou hij het vaker meemaken. Een moeder die tegen haar dochter zegt: “Joh, het is nu al twee weken geleden dat je man is doodgeschoten. Je kunt niet blijven huilen, hoor. Daar word je maar ziek van”. Of iemand tegen een ongeneeslijk zieke man: “Het komt allemaal goed, ik voel het. Verlies het geloof in de Heere niet. Hij is machtig. Hij zal ervoor zorgen dat je geneest”.

Tactvol
Wie ooit iets over pastoraat heeft gelezen, weet dat het volgens het boekje zo niét moet. Het is juist van belang om eerst goed te luisteren, proberen mee te voelen, gevoelens de ruimte te geven, aan te sluiten bij wat mensen zeggen, verdiepingsvragen stellen en pas daarna, zo mogelijk, tactvol proberen te identificeren met vergelijkbare situaties of passages uit de Bijbel.
En dat alles op een manier die het Woord het Woord laat.
Dat is niet makkelijk. Je kunt wel zeggen: het is echt een kunst. En waar het in Nederland een kunst is waar mensen op zitten te wachten, is dat op het zendingsveld soms heel anders. De vrouw die haar tweeling was verloren, leek helemaal niet voorbereid op de vraag het verhaal nog eens uit de doeken te doen. De pastor kwam immers uit de Bijbel lezen en zeggen hoe het nu verder moest? Zo hoorde dat daar.

Vragen
Zendingswerkers kunnen zich afvragen of hun pastoraat niet te westers is. Tegelijk realiseren zij zich dat deze mensen wel moeten leren dat de Bijbel ruimte laat voor diepe existentiële vragen. De Psalmen bieden bepaald geen oppervlakkige peptalk. Job evenmin.
Boosheid en onbegrip komen aan de orde, diepe vragen mogen gesteld. Als dat in de Schrift zo is, moet die mogelijkheid er dan ook niet zijn voor jonge belijders, die zich er misschien niet meteen behaaglijk bij voelen?
Maar ook is waar dat wij van hen kunnen leren. In Bijbelkennis zijn ze soms nog gering, van het vak pastoraat weten ze nog minder, maar toch doen ze het maar! Ze kijken naar elkaar om, met Gods Woord in de hand. En de even kromme als spontane slagen die ze ermee doen, worden toch gezegend door de Heere.

Omzien
Is in Nederland pastoraat niet te veel een vak geworden dat we al snel overlaten aan mensen die ervoor hebben doorgeleerd? Heeft alle professionalisering misschien ook op dit vlak de spontaniteit niet onder druk gezet? Zijn gewone gemeenteleden, jongeren ook, nog wel betrokken op elkaar?
Volgens een pastoraal handboek is pastoraat “vooral een cultuur, een mentaliteit in de gemeente waarin men omziet naar elkaar”. Hebben ze dát in de zendingsgemeente soms niet beter begrepen dan wij?
En is dat óók niet een roeping voor jou als jongere?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen