Geloof, hoop, liefde en drugs

Ramon (20):

“Ik heb me altijd afgewezen gevoeld. Het enige wat ik wilde, was kunnen tippen aan mijn ouders; laten zien dat ik zelf mijn problemen kon oplossen.
Op mijn elfde begon ik met blowen. Dat was mijn oplossing voor problemen.
Ik werd er rustig van, maar het sloopte me ook. Mijn hele leven draaide om mezelf te vernietigen. Met drugs sloot ik af wat ik niet toe wilde laten in mijn leven.
Als veertienjarige stal ik fietsen voor de lol, dealde ik drugs en pleegde diefstal. Ik raakte vooral verslaafd aan het gevoel dat je innerlijk dood bent en de hele wereld aan kunt. Ik geloofde alleen nog in mezelf. Vrolijke momenten waren er alleen met drugs. Toen ik zestien was, stapte ik samen met mijn tweelingbroer uit de kerk. Met het ene been in de kerk staan en met het andere been drugs verkopen, voelde schijnheilig.”

Opname
“De politie deed een inval vanwege mijn wietplantage. Ik raakte alles kwijt: mijn geld, de wiet, mijn familie eigenlijk ook. Toen belde mijn tante en zei: ‘Het gaat de verkeerde kant op met jou en je familie. Je moet naar De Hoop gaan.’
Ik vroeg telefonisch een opname aan. Ineens begon ik te schelden en te vloeken; écht ‘des duivels’. Een macht boven mezelf wilde niet dat ik naar De Hoop ging. Ik was negentien jaar oud en woog achtendertig kilo toen mijn ouders me daar binnen droegen.
Na drie heftige weken was ik lichamelijk afgekickt. De geestelijke strijd en agressie die ik ervoer waren misschien nog moeilijker. De enige methode die ze bij De Hoop hanteerden was: praten over je woede, Bijbellezen, bidden. Soms had ik ’s nachts beelden in mijn hoofd dat ik drugs gebruikte op een feest en voelde het alsof ik gefaald had.”

Verandering
“Met de bewoners van De Hoop bedacht ik allerlei ideeën over drugs. Uiteindelijk had ik driehonderd pagina’s vol formules en plannen, maar ik zette de fik erin. Ik was weer schijnheilig bezig. Aan de ene kant afkicken, aan de andere kant nog helemaal in mijn oude wereldje.
Vanaf dat moment ben ik meer in de Bijbel gaan lezen en gaan bidden.
Vooral Spreuken sprak mij erg aan. Ik kreeg antwoorden in mijn leven, want het ging over mensen en vertrouwen. Eerst vertrouwde ik niemand, zelfs mijn ouders en broertje niet. Nu weet ik dat er altijd hoop is, hoe ver je ook bent afgedwaald.
Ik ervaar geen strijd meer, hoewel ik waakzaam ben voor terugval. Momenteel ben ik 361 dagen clean en heb een lieve vriendin en (schoon-) familie. Elke dag moet ik me realiseren waar ik vandaan kom. Ik had alles verloren, maar heb het dubbel teruggekregen.”

---
Michael (21):

“Op de basisschool werd ik gepest; zelfs de juf deed mee. Ik stotterde, had ADHD en kwam moeilijk mee. Toen kreeg ik een Playstation 1 en ging naar het speciaal onderwijs, waar de problemen verergerden. Daarom zat ik thuis uren achter mijn spelcomputer, ik raakte eraan verslaafd. Vanaf de brugklas gingen we stiekem bier drinken en roken. Later ging ik veel naar drankketen. Ik gamede niet meer zoveel. Ik stopte met school, mijn vriendin ging er met een ander vandoor en de relatie met mijn vader verslechterde. Vanaf die tijd begon ik steeds meer te blowen. Ik gebruikte steeds meer speed, omdat ik verslaafd raakte aan de kick die dat gaf. Drie jaar lang modderde ik met ups and downs zo door.”

Omkeer
“Ik begon voor de fun te stelen. Met een vage kennis dealde ik cocaïne op Goeree, wat verbazingwekkend goed liep. Zelf snoof ik ook steeds meer van dat spul. Op een avond ging met naar mijn moeder en biechtte alles op. Een week lang bezocht ik in Groningen een afkickkliniek van familie voor een time-out en kwam daar tot rust. Ook kwam ik hier weer in aanraking met de Bijbel, vanuit mijn opvoeding geen onbekend Boek. Tot mijn tiende ging ik sporadisch naar de kerk. Nu begon ik zelf in de Bijbel te lezen en te schreeuwen naar God. Terug op Goeree was mijn toenmalige vriendin vertrokken. Overstuur belde ik Jaco Hakkenberg, de veldwerker van Stichting Ontmoeting. Dezelfde dag nog stond hij op de stoep. Ik kreeg ambulante hulp van De Hoop, ging voor het eerst weer naar de kerk, kreeg een baan en een eigen huis. De drugs had ik tijdelijk vervangen door drank.”

Terugval
“Door omgang met oude vrienden viel ik terug in speed snuiven en achttien tot twintig joints per dag roken. Ik begon dingen te zien die er niet waren. Er vlogen schimmen langs me heen, waar ik nog lang na mijn afkickperiode last van had. Overdag sliep ik in mijn auto - ‘s nachts stal ik de vreemdste dingen. Zo jatte ik twee oude Porsche stoelen en zette die in mijn eigen autootje, maar ik werd al snel opgepakt. Op het politiebureau kwam ik opnieuw in contact met Jaco. Binnen twee weken zat ik in De Hoop. Ik trok veel met Ramon op; we baden elke avond samen en lazen uit de Bijbel om elkaar overeind te houden. Nu ben ik 287 dagen clean en krijg ontzettend veel steun van mijn vriendin.
Voor mijn familie was het ontzettend pijnlijk om mij zo te zien afdwalen. Er bleef weinig van me over. Daar hebben zij het erg moeilijk mee gehad, wat de onderlinge relatie bepaald niet ten goede kwam. Na mijn afkickperiode mocht dat contact langzaam herstellen. Mijn moeder zet zich nu bijvoorbeeld in voor andere moeders met verslaafde kinderen.
Liefde en genade zijn nu ontzettend belangrijk voor mij, maar geloof staat bovenaan.
Als ik God loslaat en het alleen zou doen, ga ik meteen onderuit. Bijbellezen en bidden maakten mij stap voor stap anders in mijn denken en doen. Ik kan eindelijk weer stralen vanuit mezelf!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen