Praten over alledaagse dingen

Vader Kees Jan van Linden werkt voor Zending Gereformeerde Gemeenten als Bijbelvertaler voor de Mogofin-stam in het dorpje Garama, Guinee. Elisabeth hoopt binnenkort een week terug te gaan om samen afscheid te nemen. Ze vertelt hoe fijn ze het vindt om hier weer met vriendinnen naar school te gaan. Toch valt het niet altijd mee om te wennen aan het Nederlandse leven.

Verlangen
“Soms vond ik het niet zo leuk in Guinee. In Garama leefden we best wel afgesloten. De Mogofin-taal van de mensen waar we tussen woonden, heb ik nooit echt goed geleerd. Toen we wat ouder werden, zag ik mijn Guinese vriendinnen trouwens ook niet zo veel meer. Zij moesten allemaal thuis helpen, terwijl ik de hele dag met mijn schoolwerk bezig was. Er was één ander Nederlands meisje, Nanda Walhout. We zagen elkaar iedere dag als we ons schoolwerk deden. Toen zij twee jaar geleden naar Nederland terugging, begon ik het leven in Guinee erg saai te vinden. Er was weinig afwisseling. Daarom ben ik blij dat mijn ouders het goed vonden dat ik al vast naar Apeldoorn ging.
Mijn ouders zijn volgens mij heel gelukkig in Guinee en ze hebben het natuurlijk druk met hun werk. Ook mijn zus Annemieke vindt het prima om daar te zijn. Ik denk dat ze beter tegen de eenzaamheid kan. Dat heeft denk ik met je karakter te maken: ik verlangde naar levendigheid en naar vriendinnen om me heen. Mijn zusje Sarah en haar vriendinnetje Hannah de Wit vinden het ook fijn in Guinee. Zij spreken veel beter Mogofin, misschien omdat zij nog steeds met Guinese kinderen spelen. Eigenlijk is het zo dat het als kind heel leuk is om op het zendingsveld te wonen. Er zijn dan allerlei gezellige en spannende dingen te doen. Pas toen ik in de brugklas zat, begon ik te verlangen naar Nederland.”

Buddies
“De basisschool in Guinee was geweldig. Op een kleine Nederlandse school hadden we als kinderen van twee of drie gezinnen een eigen juf. Het was altijd heel gezellig en relaxt; ik vond het heerlijk om naar school te gaan. Op het Voortgezet Onderwijs werd dat anders. Via de Wereldschool kregen we lesmateriaal uit Nederland en daar moesten we zelfstandig mee aan de slag. Omdat we onze tijd zelf in konden delen, voerden we op sommige dagen maar weinig uit! Toen we via de Fruytier onze lessen kregen, ging dat beter. Docenten gaven meer begeleiding en klasgenoten (buddies) mailden aantekeningen door en vertelden dingetjes over school, zodat je een beetje wist wat er in de klas gebeurde. Toch was het lastig om contact te onderhouden op afstand, omdat je dan niet precies dingen te delen, maar je kunt elkaars wereld natuurlijk niet echt begrijpen. Dat is anders nu ik mijn vriendinnen iedere dag zie. Het verschil tussen Nederland en Guinee is ontzettend groot. Eigenlijk zijn het twee werelden die je niet met elkaar kunt vergelijken. Vanuit een Nederlands gezichtspunt lijkt het leven in Guinee opwindend, maar dat is anders als je er woont. Dan is het je normale leven. Soms, als we met elkaar een dag de natuur in gingen en zo’n bijzondere waterval zagen, voelde ik me dankbaar dat ik in zo’n mooi land mocht wonen. Ook vond ik de mensen in het dorp heel aardig. Ik denk aan ons buurmeisje, die altijd voor ons klaarstond. Ik vind het fijn dat ik haar heb leren kennen. Als ik straks afscheid ga nemen, zal ik het nog best wel moeilijk vinden om te weten dat ik al die lieve mensen waarschijnlijk nooit meer zie.”


Nederland
“Nu ben ik al een paar maanden in Nederland. En net als in verlofperiodes, valt dat niet altijd mee. Ik weet soms niet hoe ik me moet gedragen. Spontaan reageren op iets wat anderen zeggen of doen, is voor mij moeilijk. Vaak vraag ik me af of ik dan niets geks zeg. Hier lijkt iedereen precies te weten wat hij wil en waarom hij dingen doet. Het leven in Nederland draait snel door en ik weet niet waar iedereen precies mee bezig is. In Guinee was het daarbij vergeleken zo ontspannen! De mensen daar werken ook hard, maar ze zijn altijd rustig en nemen de tijd voor een gesprek. Als blanke ben je al snel de leider van een groep kinderen en dat vonden mijn zus, broertje en ik soms wel eens vervelend. Hier in Nederland is dat anders! Hier ben je helemaal gelijk aan je vriendinnen. Ik vind dat fijn, maar was daar in het begin wel eens wat onzeker over. In Guinee was ik altijd een buitenlander, maar hier in Nederland ben ik ook niet helemaal normaal. Ik weet soms echt niet goed hoe ik moet communiceren. Daarom een tip aan alle jongeren voor het omgaan met een leeftijdsgenoot die net terugkomt van het zendingsveld: heb een beetje geduld met ons! Als zendingskind heb je tijd nodig om te wennen aan het leven in Nederland!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen