Het gescheurde voorhangsel

Het is stil geworden op Golgotha, doodstil. De grote strijd is gestreden. Christus heeft Zijn ziel gegeven tot een rantsoen voor velen. Hij heeft Zijn geest gegeven in de handen van Zijn Vader. Dan volgt het laatste levensteken, of liever stervensteken: Hij buigt het hoofd, voordat Hij de geest geeft. Zijn sterven is een daad van Hem zelf. Door zo te sterven maakt Hij Zijn dood tot een zoenoffer. Het is Zijn laatste priesterdaad vóór Zijn opstanding.
De Heiland kan nu niets meer zeggen. Het grote zwijgen van de dood hangt onheilspellend boven de kruisheuvel. Als Christus de geest gegeven heeft en als Hij Zelf niets meer zeggen kan, verbreekt God de zwijgende stilte. Hij spreekt in aangrijpende taal. Hij spreekt in de taal van de tekenen. Nu de Zoon geen teken van leven meer geeft, geeft de Vader een teken van Zijn sterven. Zo licht Hij het volbrachte werk van Christus toe. In de tempel in Jeruzalem scheurt het voorhangsel.
Heel sprekend is dat teken. In de tempel wordt de eredienst verricht. De priester is juist bezig met de voorbereiding van het avondoffer. Maar nu is hét offer, waarop alle offers zagen, op Golgotha gebracht. Zal God daar in Zijn eigen huis geen blijk van geven? Dat is toch ondenkbaar!
Mattheüs schrijft: En het voorhangsel van de tempel scheurde in tweeën van boven naar beneden. Zie je het verband? Op Golgotha is alles volbracht, de schaduwdienst is vervuld. Het voorhangsel diende alle eeuwen als een gesloten deur. Je weet wel, dat prachtige, veelkleurige, vier vingers dikke gordijn hing voor de allerheiligste ruimte in de tempel. En achter die voorhang woonde God. Slechts één keer per jaar, op de Grote Verzoendag, bleef dat gordijn niet helemaal gesloten. Het werd dan nooit wagenwijd opengeschoven. Terzijde kierde het even open. Net lang genoeg om de hogepriester erdoor te laten glippen. Hij sprenkelde dan het bloed op en voor het verzoendeksel, waarmee de ark van het verbond was bedekt. Zonder bloedstorting is er geen vergeving (Hebr. 9: 22). Daarna kwam hij weer naar buiten. Dan bleef het heilige der heiligen opnieuw een heel jaar afgesloten. Dit heeft eeuw na eeuw geduurd. Tot Goede Vrijdag, als God eigenhandig dat kleed in twee stukken scheurt. Opeens ligt daar het binnenste heiligdom open. Het voorhangsel betekende: er is een scheiding tussen God en de mens, een onoverbrugbare kloof. En je weet wel, daar zit de zondeval tussen. Als je dat ziet, zou je wel door de grond willen gaan en uitroepen: “Heere, mijn zonden maken scheiding tussen mij en U. Vergeef mij Heere!” Daar ga je erkennen: Heere, ik kan zelf de deur naar U nooit meer open krijgen.
Maar het werd Goede Vrijdag. Het voorhangsel scheurde. Alle drempels om tot God te gaan zijn weggenomen.
Heb jij dat offer van de Heere Jezus ook nodig gekregen om jouw schuld bij God te verzoenen? Hoe meer last je hebt van je zondeschuld, des te meer waarde krijgt de Heere Jezus in Zijn kruis en opstanding. Je mag het ook omdraaien: hoe waardevoller Christus voor je wordt, in Zijn verzoenend offer aan het kruis, des te meer zul je jezelf verootmoedigen voor God vanwege je zonden. Dan kun je ook niet rusten voordat je door het geloof weten mag dat je zonden vergeven zijn. Dan krijg je ook de handen vrij om God te dienen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen