Een omweg

Van Klaaswaal naar Woerden is ongeveer zestig kilometer. Dat is de kortste weg. Natuurlijk kun je ook via Maastricht. Dat is een enorme omweg. Zo reis je toch niet? Dat is toch dwaas?
Over de afstand tussen de Nijldelta in Egypte, direct langs de Middellandse Zeekust naar de Gazastrook loop je een week, hoogstens twee weken. Zo gelijk naar het noordoosten, dan ben je er. Dat is de makkelijkste weg, die voor de hand ligt. Zo reist iedereen. Dat is de gebruikelijke caravaanweg tussen Egypte en Syrië. Maar wie gaat er nu vanuit Egypte naar het zuidoosten, richting de Sinaïwoestijn?
Dat doe je toch niet? Wat zou je nu toch moeilijk doen?
Lees de tekst eens goed. Die begint met ‘máár.’
Daar gaan de geboren slaven. ‘Het volk’ worden ze genoemd. Het kerkvolk van het Oude Testament, afgezonderd onder de bediening van het genadeverbond.
Ze weten allen dat het zo nodig is om te schuilen achter het bloed. Ze waren deze nacht allen vergaderd rondom het lam. Net als jij! Ze dragen de kist met de beenderen van Jozef bij zich. Ze dragen dus de herinnering aan het godzalige voorgeslacht met zich mee. Net als wij!
Hoor je ze zingen, stevig aanstappend de onbekende toekomst tegemoet. Ze hebben Gods verlossende kracht gezien. Gods spreken in woorden en daden. Zijn leiding in hun leven. Maar er zijn helaas wel veel meelopers, veel vermengd volk (12:38a). Nee, het zijn niet allemaal bekeerde mensen. Maar toch wil de HEERE met dit volk te doen hebben. Juist onder dit volk wil Hij wonen en werken; Zijn naam en Gezalfde onder hen verheerlijken.
Een bevoorrecht volk. Net als wij, het kerkvolk van het Nieuwe Testament. De scheiding tussen kerk en wereld wordt duidelijk gezien. Nu ook? Niet omdat ze beter waren dan de Egyptenaren, maar omdat aan hen ‘de woorden van God toebetrouwd waren’ (Rom. 3:2).
Dit kerkvolk wordt geleid. Geleid, met een bedoeling: de waarachtige bekering tot God. Anders gezegd, opdat we op onze levensreis ‘God zullen kennen in Zijn algenoegzaamheid, onszelf in onze vloekwaardigheid en Jezus in Zijn dierbaarheid (zie vraag 18 over de roeping, ds. A. Hellenbroek). Gods leiding is bedoeld om door de woestijn een plaatsje te geven in Kanaän. Altijd wonen bij God en leven met Hem, in leven en sterven getroost te zijn. Als teken van Zijn leiding en zorg geeft Hij de wolkkolom en de vuurkolom; het hemellicht, dag en nacht, dichtbij. Voor ons geldt nu: Uw Woord is een lamp voor mijn voet, een licht voor mijn pad (Ps. 119:105).
Voor leven en sterven. Steeds maar naar Boven kijken met het gebed: ‘Heer’ ai, maak mij Uwe wegen…’ Want in de woestijn is geen weg. Een onherbergzame wildernis, vol van rotsen en ravijnen.
De reizigers dachten zo zingend Kanaän binnen te gaan... Maar nee, de weg is zo onbegrijpelijk. Het gaat zo anders. Het gaat precies de andere kant op dan we dachten. “Dit gaat niet goed… Heere, U vergist Zich.”
Wat een omweg! Zo krom en dwaas in mijn ogen, zo onmogelijk voor ons vlees. En dan toch Gods weg? Ja, dit is Zijn gewone weg naar de rust. Zijn rechte weg, nuttig en zeker. Ik begrijp er weliswaar niets van. Maar waarom dan toch? De HEERE heeft er namelijk Zijn wijze bedoelingen mee. Een heilige verborgen zegen ligt er in Gods onbegrepen omwegen. Hij wil eerst nog sparen voor de strijd, verlossen van de vijanden achter zich. Bij de Sinaï Zijn verbond sluiten, Zijn wet afkondigen, Zijn eredienst inzetten. Hij wil leren wie God is, wie we zelf zijn, leren dat we een Middelaar nodig hebben, leren wat afhankelijkheid is. En nog zo veel meer (af)leren. Dat is allemaal het doel van de omweg. Ook in jouw leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen