Een thuis gezocht

‘De Hagedis’, zo heet het gezinshuis van familie Hage. Daar verblijven nu drie kinderen en dat wordt binnenkort uitgebreid naar vijf. Kinderen die in het algemeen niet goed functioneren in een ‘gewoon’ pleeggezin. Ze leren in een gewoon gezin hoe het er aan toe gaat, met een vader, een moeder en andere kinderen. Het is ook mooi dat ze op deze manier met het Evangelie in aanraking komen.

Jullie gezinshuis heet ‘De Hagedis’. Vanwaar die naam?
“We hebben een mooie, grote dis (tafel) laten maken, een pronkstuk in het huis. Daarom: ‘De Hagedis’. Rond deze tafel eten we, drinken we koffie en spelen spelletjes. Waar liefde woont…”

Waarom een gezinshuis?
“Negen jaar geleden kregen we ons eerste pleegkind. Dat vonden we zo mooi om te doen, dat we graag meer kinderen met een verstandelijke beperking, of een vorm van autisme in ons gezin wilden opnemen.”

Is dat een roeping?
“Het voelt niet als een beroep, maar als manier van leven. De kinderen wonen in ons huis en draaien volledig mee in ons gezin. De zorg voor hen gaat vierentwintig uur per dag door. Het vraagt wel veel van je. ’s Avonds gaan we bijvoorbeeld bijna nooit samen weg. Er is altijd iemand van ons thuis. Dit is helemaal niet erg. We hebben ervaren dat de Heere onze weg zó geleid heeft. Iedere ouder wil het liefst voor zijn eigen kinderen zorgen. Maar als dat niet lukt, is het fijn dat wij een helpende hand kunnen bieden. Vaak hebben kinderen al op veel verschillende plekken gewoond, voordat ze bij ons komen. Dan is het fijn als ze zich bij ons thuis voelen.”

Krijgen jullie ook steun?
“We geven zelf bij de kerkenraad of dominee aan of we ondersteuning nodig hebben. Onze ervaring is dat er gelijk iemand komt als het nodig is.”

Waaruit blijkt die steun?
“Het is erg fijn als er zo nu en dan voorbede voor pleeggezinnen en voor de ouders van pleegkinderen gedaan wordt. Het voordeel van een grote kerkelijke gemeente is dat je altijd wel een beroep op iemand kunt doen. Denk aan vriendjes of vriendinnetjes, of iemand die meegaat naar de club of catechisatie.”

Toekomst?
“Als we de gezondheid mogen krijgen en houden, hopen we hier nog heel lang mee door te gaan. En nog heel veel kinderen een fijne tijd in ons gezinshuis te geven.”

Spannend van twee kanten
Hoe was het voor Paola? Voor de zevende keer deze morgen gaat de poort van de tuin open en dicht. De laatste is op weg naar school. De eersten zijn op de fiets gegaan, één is met de bus, één werd door de taxi opgehaald en de laatste twee zitten in de buurt op school en zijn dus lopend. Op het eerste gezicht een gewone dag voor een gezin, maar niet voor familie Van der Glas uit Zwijndrecht. Gerard komt vandaag kennis maken. Past hij in het gezinshuis? Dat is ook voor een gezinshuisouder een spannende vraag.

Zorg, maar dan een beetje meer!

Ik ben Gerard en ben op weg naar een bijzondere ontmoeting: ik ga kennismaken met familie Van der Glas. En dat is voor mij best een spannend en moeilijk moment. Het gaat niet zo goed met mij. En daarom zoek ik naar een ander thuis. Zal het klikken met de familie Van der Glas?

Ik voel mij vaak eenzaam en begrijp m’n klasgenoten vaak niet of andersom. Ik kan mij maar moeilijk concentreren en heb vaak ruzie. Dan kan ik heel boos worden. Ik heb namelijk autisme en daarom kijk ik soms anders tegen dingen aan. Mijn ouders kunnen mij niet goed helpen. Mijn boosheid en de ruzies worden hen te veel. Zij willen het beste voor mij en zijn daarom op zoek naar een plek waar ik kan wonen en kan leren omgaan met mijn autisme.

Jezelf zijn en samen werken aan...
De behandelcoördinator van het gezinshuis is al binnen, als ik samen met mijn ouders aanbel bij familie Van der Glas.
Eenmaal binnen aan de grote eetkamertafel wordt de koffie, cola en gevulde koeken geserveerd. Mevrouw Van der Glas, ‘gezinshuismoeder Paola’ begint het gesprek en vertelt aan mij en mijn ouders het doel van dit gesprek. Er wordt gekeken of ik in het gezin kan komen wonen. Paola: “Jongeren die in ons gezinshuis komen wonen, horen ‘gewoon’ bij ons gezin. Je krijgt een eigen kamer, eet met ons, doet je huiswerk op je eigen kamer of aan deze eetkamertafel als je wat hulp kan gebruiken. En je doet ook andere dingen met het gezin, zoals meegaan naar de kerk. Als je het leuk vindt kun je naar de jeugdvereniging en volg je catechisatie. Maar ook kan je sporten of naar een schaakclub.”
Zou het mij helpen? Wat is er eigenlijk zo speciaal aan dit gezinshuis? Met een glimlach zegt Paola: “Omdat wij er met elkaar voor gaan. Samen met jou gaan we werken aan het ontdekken van jezelf. En dat kan soms best lastig zijn. Met elkaar zoeken we naar jouw sterke kanten, om deze te kunnen gebruiken in de toekomst. En we werken ook aan wat het betekent om autisme te hebben. Het is belangrijk voor jou om te weten hoe jij in elkaar steekt en wat hiervan de gevolgen voor jou en anderen zijn.”

Bouwen aan mijn toekomst
Mijn ouders willen ook graag weten hoe lang ik in het gezinshuis zou kunnen wonen. Gezinshuisvader André legt uit, dat het eraan ligt hoe het met mij gaat. Het is in de eerste plaats belangrijk dat ik mij goed voel in het gezin. Dan kan er gewerkt worden aan dingen die ik lastig vind (door mijn autisme). Daardoor leer ik waar ik in de toekomst op moet letten. “En daar helpen we jou mee en dat doen we samen (wij en jij). Je mag hier jezelf zijn en fouten maken mag!”, zegt Paola. In de hulpverlening wordt dat begeleiding en behandeling genoemd: zorg, maar dan een beetje meer! Wanneer ik zelfstandig genoeg ben, kan ik naar een eigen woning, waarbij de gezinshuisouders nog ondersteuning blijven geven, zolang dat nodig is.
Na dit gesprek krijg ik een korte rondleiding door het huis. Dan is het tijd voor afscheid genomen. Maar niet voor lang, want binnen twee maanden zal het gezinshuis weer een gezinslid rijker zijn.

Weetjes over gezinshuizen
De Jeugdwerkactie ‘In het hart, in het oog’ heeft in 2014 aandacht gevraagd voor de opvang van jongeren zoals Gerard. Dankzij die actie zijn er nu meer gezinshuizen voor jongeren.

Gezinshuis ‘Samen! Wij en Jij’
• Gezinshuis van André en Paola van der Glas en hun 5 kinderen, waar plaats is voor 3 à 4 gezinshuiskinderen
• Zorg is gespecialiseerd op kinderen met autisme en ADHD van 6 tot en met 18 jaar met een gemiddelde tot bovengemiddelde intelligentie
• Gezinshuis voor kinderen met een reformatorische achtergrond

Feiten van een gezinshuis
• Een gezinshuis is een kleinschalige vorm van hulp en zorg voor uithuisgeplaatste kinderen en jongeren. Het bijzondere ervan is dat het in een ‘normaal’ gezin plaatsvindt in plaats van een instelling of woonvorm
• Een gezinshuisouder zorgt in het gezinshuis voor de dagelijkse zorg voor de kinderen en doet de meeste begeleiding
• De behandelcoördinator helpt de gezinshuisouder om de begeleiding zo goed mogelijk te doen en maakt een behandelplan
• In een behandelplan staat waarom een jongere in een gezinshuis woont en wat de doelen zijn die ze met elkaar willen behalen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen