Hij is rechtvaardig…

De vorige keer hebben we gezien dat de zonden erkend en beleden moeten worden. Belijden van zonden, dat is je hart ‘uitgieten’ voor de Heere. Zoals David dat deed in Psalm 32:

‘k Bekend’, o HEER, aan U oprecht mijn zonden;
‘k Verborg geen kwaad, dat in mij werd gevonden;
Maar ik beleed na ernstig overleg,
Mijn boze daân; Gij naamt die gunstig weg.

In deze worden zonden vergeven. Wie zijn zonden niet belijdt, zal ze zelf moeten dragen. Dan blijft het vonnis op jouw naam staan. Bedenk dat je dan zelf moet lijden zoals Christus heeft geleden. En dan niet tijdelijk, maar eeuwig. Voor altijd de toorn van God te moeten dragen. Voor altijd buiten de gemeenschap van God te moeten verkeren. In de eeuwige duisternis. Maar dat hoeft niet, zo roept de apostel der liefde ons toe. Wel lezen: Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve en ons reinige van alle ongerechtigheid (1 Joh. 1:9). Deze woorden komen uit het Oude Testament en worden - in de Griekse vertaling, de Septuagint - door Johannes aangehaald. De Heere is de Betrouwbare, de Standvastige, de Onwankelbare. Zo wordt van Hem gesproken in Psalm 86 vers 15: Maar Gij, Heere, zijt een barmhartig en genadig God, lankmoedig en groot van goedertierenheid en waarheid. De Heere is ook rechtvaardig. Dat komt van het woord ‘gerechtigheid’, dat ook redding betekent. Je weet vast wel dat het voor Maarten Luther zo’n groot raadsel was waarom de dichter kon vragen: Red mij door Uw gerechtigheid en bevrijd mij; neig Uw oor tot mij en verlos mij (Psalm 71:2). Luther dacht namelijk (alleen) aan Gods wrekende gerechtigheid. Hij meende dat God je dan juist zou straffen, zou wegdoen; voor eeuwig! Maar Luther zag niet dat er ook een toegerekende gerechtigheid, door Jezus Christus, is. En daarvoor moesten Luthers’ ogen geopend worden. Dat gebeurde. Toen was het alsof de poort van het paradijs voor hem werd geopend, schrijft hij later. En daarom kan elke zondaar, die oprecht zijn zonden belijdt, vergeving ontvangen. Dat is die wonderlijke ruil: Christus mijn zonden en ik Zijn gerechtigheid. Maar, zo kan de vraag in het hart opkomen, heeft God de Vader dan niets meer van mij te vorderen? Het antwoord luidt ontkennend. Hij was immers ‘tevreden’ met de betaling door Zijn Zoon. Dat heeft Hij zo duidelijk getoond op de Paasmorgen door Zijn Zoon op te wekken uit de dood. De Vader gaf als het ware de kwitantie van de betaling. Daarmee zei Hij: “Mijn Zoon Uw werk is een volkomen betaling geweest voor de betaling van de zonden van al degene die Ik aan U heb gegeven”. De Vader zal ze dan niet nóg een keer straffen in de zondaar. Zoals we dat in het strafrecht wel zeggen: “ne bis in idem”. Dat betekent: iemand kan niet tweemaal voor hetzelfde feit worden gestraft. Welnu, als Christus is gestraft voor een zondaar zal de zondaar vrijuit gaan. Want het betalende offer van de Heere Jezus wordt de zondaar toegerekend en wel zo alsof die zondaar zelf betaald zou hebben ‘evenals had ik nooit zonde gehad noch gedaan, ja, als had ik zelf al de gehoorzaamheid volbracht die Christus voor mij volbracht heeft’ (HC 23, 60). Dan kunnen we met Psalm 103 zingen: ‘Zo ver het west verwijderd is van ‘t oosten, Zo ver heeft Hij, om onze ziel te troosten, van ons de schuld en zonden weggedaan’.
Mocht jij zo al persoonlijk ondervinden dat de Heere getrouw en rechtvaardig is? Mocht je zo je zonden eerlijk belijden, Hem bedelen om vergeving? En mocht je zo rust vinden voor je ziel in het dierbare bloed van het Lam Gods?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen