Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Alles anders #3

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Alles anders #3

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

Ron wordt uit de les gehaald en hoort dat zijn vader een auto-ongeluk heeft gekregen. Het verdriet is groot. Ron bezoekt het bedrijf van zijn vader om te kijken of hij daar nog wat kan betekenen. Als hij binnenkomt, valt het hem op dat er al tijden niemand geweest is.

Het kantoor bestond uit één ruimte met een bureau, een kast en een zitje. Op het bureau stond een computerscherm. Als je er achter zat, kon je de deur in de gaten houden. Ik ging achter het scherm op de leren bureaustoel zitten en klikte de computer aan. Net toen het inlogscherm tevoorschijn kwam, ging de deur open en kwamen twee stevige mannen van de beveiliging binnen.
“Zo jongeman, mag ik weten wat jij hier doet?” vroeg de jongste van de twee, terwijl hij op mij afliep. De andere bleef bij de deur staan.
“De code was dus toch niet goed,” constateerde ik.
“Precies. Maar ik wil graag antwoord op mijn vraag.”
“Mijn naam is Ron van Wateringen en ik ben de zoon van de eigenaar van dit kantoor.”
“Kun je je legitimeren?” Hij keek mij streng aan en het leek of hij mij niet geloofde.
“Dat kan ik.”
Ik haalde mijn rijbewijs tevoorschijn en gaf hem die.
“Ik zal het uitleggen, meneer. Mijn vader is vorige week verongelukt en ik kom hier om te kijken of ik wat zaken kan afhandelen. Hij had mij ooit de code van het alarmsysteem gegeven. Maar die blijkt niet te kloppen.”
“Hij wijzigde de code regelmatig, dus dat kan zeker kloppen. Maar dat wist je dus niet.”
De toon van de man was wat minder streng geworden. En zijn collega kwam nu ook dichterbij. Hij stak zijn hand uit en zei: “Van harte gecondoleerd met het verlies van je vader”.
Ook zijn collega die het woord tot nu toe gevoerd had, gaf mij een hand en wenste mij sterkte.
“Weet je hoe je de beveiliging weer aan kunt zetten?” vroeg de jongste van de twee die de woordvoerder bleek te zijn.
“Ja, dat heeft mijn vader mij verteld.”

Even later waren ze weer vertrokken. Ik vroeg mij af wat er in dit kantoor zo belangrijk was, dat mijn vader telkens de code moest veranderen. Het leek er op dat hij niet veel vertrouwen in de mensheid had. Ik keek naar het scherm van de computer en vroeg mij af wat de inlogcode zou kunnen zijn. Na twintig minuten had ik het gevonden: zijn voornaam in omgekeerde volgorde. Hoe simpel kon het zijn!
Ik begon met de mappen op het scherm waar een naam onder stond. Dat bleken allemaal oude bestanden te zijn. Daarna keek ik bij ‘recente bestanden’. Hierin zag ik dat het laatste bestand op 5 juni van dit jaar geopend was. Dat was ruim zeven maanden geleden! Maar hij was elke dag dat hij bij ons was, naar zijn werk gegaan! Hier begreep ik dus niets van. Wat had pa gedaan op alle dagen dat we dachten dat hij hier zat? Van zijn computer zou ik dus niet veel wijzer worden. Daarom zette ik die uit. Waarschijnlijk zou zijn mobiel meer informatie geven. Maar die lag thuis op het dressoir. Ik keek om mij heen en zag achter mij de stalen kast. Misschien zat daar iets in wat mij meer kon vertellen. De kast ging open met een van de sleutels van de bos. Nu waren er nog vier sleutels die ik niet thuis kon brengen. In de kast stonden enkele ordners en een stapeltje visitekaartjes. Verder wat pennen en een zak met koffiepads. Veel bijzonders was het dus niet. Ook niet iets waar ik wat aan had. In de bureaula (weer een sleutel) vond ik een notitieboekje. Ik bladerde er in, maar werd er niet veel wijzer van. Alleen het eerste stuk was gebruikt. Ongeveer vijfentwintig bladzijden vol met afkortingen en cijferreeksen. Hier kon ik echt geen wijs uit worden. Daar moest ik thuis maar eens rustig op gaan puzzelen. Ik stopte het boekje in mijn zak, sloot het kantoor af en ging terug naar huis. Het ging anders dan ik gedacht had. Ik had verwacht dat ik misschien iets zou moeten afwerken. Of bepaalde afspraken met klanten afzeggen of zo. Maar ik was alleen tot de ontdekking gekomen dat er iets rond mijn vader niet klopte. Maar wat klopte er niet? Wie waren de klanten van mijn vader? Waarom was hij zo lang niet in zijn kantoor geweest? Wat deed hij in die tijd? Hoe zou ik die vragen ooit kunnen beantwoorden?

Thuis gekomen, zei ik niets tegen mijn moeder over wat ik ontdekt had. Of eigenlijk wat ik niet ontdekt had, maar wel graag zou willen ontdekken. Het notitieboekje legde ik in het laatje van mijn bureau. Dat was van later zorg. Eerst wilde ik naar de mobiel van mijn vader kijken. Misschien kon ik daar meer uit ontdekken. Toen ik hem aan wilde zetten, bleek hij helemaal leeg te zijn. Dus legde ik hem aan de oplader. Nu kon ik dus verder niets doen. Ik riep mijn moeder. Ze bleek in de studeerkamer te zitten. Daar stond de computer waarmee mijn moeder mailde en haar bankzaken deed. Ik liep naar haar toe en zag dat ze de laatste mail van mijn vader aan het lezen was. Weer. Het was een mail met een mooie foto uit Fortaleza, een plaats aan de westkust van Brazilië. We hadden toen hij binnen kwam samen op Google Earth gekeken waar het lag. Dat deden we meestal als mijn vader mails stuurde tijdens zijn reizen. Maar nu vroeg ik mij af of die mail wel echt uit Zuid-Amerika gestuurd was.

Mijn moeder keek naar mij op en vroeg of ik die avond ook thuis was. Ik zou niet weten waar ik heen zou moeten gaan, dus ik antwoordde bevestigend.
“Vanavond komt een neef van pa hier op bezoek. Ik was hem helemaal vergeten een overlijdensbericht te sturen, maar hij had het gehoord.” Ze keek mij onderzoekend aan. “Maar wat is er met jou aan de hand? Je ziet bleek. Zorg wel goed voor jezelf hè, Ron? Jij bent nu alles wat ik heb.”
Ik had me dat al gerealiseerd en ik voelde de verantwoordelijkheid. Meer dan een negentienjarige zou moeten voelen. Dat had Carla mij nadrukkelijk op het hart gedrukt. ‘Ontspan je,’ zei ze dan.
Ik vroeg hoe die neef heette.
“Hij heet Gerben,” zei ze, “en hij woont in Eindhoven. Hij belde toen jij net weg was en vroeg of hij vanavond kon komen.”
Ik zei dat ik het goed vond. Opeens realiseerde ik mij dat mijn moeder mijn goedkeuring helemaal niet nodig had.
“Sorry, ik zal erbij zijn vanavond. Wat is het voor iemand?”
“Je vader en hij waren vroeger niet alleen neven maar ook goede vrienden. Maar na ons trouwen zijn we het contact helemaal kwijt geraakt. Ik weet niet eens of hij ooit getrouwd is.”
“Ik heb eigenlijk nooit meer iets van hem gehoord,” voegde ze er peinzend aan toe.
Er viel een stilte na deze woorden en toen bedacht ik dat ook mijn moeder met veel vragen zat. Was Gerben uit het zicht geraakt omdat mijn vader steeds minder met het geloof had? Was die Gerben zelf wel gelovig? Waarom kwam hij nu opeens uit de lucht vallen? Ik keek naar mijn moeder en zag dat ze de laatste week flink ouder geworden was. Kon ik haar maar helpen. Ik moest haar zoveel mogelijk uit handen nemen. Toen dacht ik aan de bankzaken. Die deed mijn vader hier achter deze computer.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 29 mei 2019

Daniel | 32 Pagina's

Alles anders #3

Bekijk de hele uitgave van woensdag 29 mei 2019

Daniel | 32 Pagina's