Alles anders #4

“Kunt u ook bij de bankgegevens en de betalingen van pa? Het lijkt mij nogal pijnlijk voor u, nu u dit allemaal moet afhandelen.”
“Daar heb ik inderdaad voorlopig geen zin in, Ron.”
“Wilt u dat ik kijk of er misschien bepaalde betalingen stopgezet moeten worden? Maar als u het liever zelf doet begrijp ik dat natuurlijk. Ik bied het alleen aan omdat het misschien te zwaar voor u is.”
“Ik zal er over nadenken. Ga je nu maar even ontspannen. Ik vind je echt bleek zien en ik wil dat je je zo goed mogelijk voelt in deze omstandigheden.”
Ik ging naar mijn kamer en kroop achter mijn computer. Daar typte ik in Google de naam van Gerben van Wateringen in. Er waren geen hits. Neven hoeven natuurlijk niet dezelfde achternaam te hebben, maar het had gekund. Ik moest maar afwachten wat het voor iemand was. Die avond kwam hij. Ik had aan mijn moeder gevraagd hoe ik hem moest noemen. Was hij een soort oom van me of niet? Toen ik de deur voor hem open deed loste hij het probleem direct zelf op.
“Hallo, jij moet Ron zijn.” Hij constateerde het. “Ik ben Gerben, de neef van je vader. Noem mij alsjeblieft gewoon Gerben en ik ben gewoon een ‘jij’. Van harte gecondoleerd met het verlies van je vader.”
Voor mij stond een grote man met een bos donker haar en een klein rond brilletje. Hij had een zware stem en zo te zien had hij geen last van verlegenheid. In zijn houding leek hij op pa, zelfverzekerd en spontaan. Mijn moeder kwam de hal in en toen hij haar zag, passeerde hij mij om haar te begroeten.
“Hallo Cora, wat is dat een tijd geleden dat ik je gezien heb. Ik kan niet zeggen dat je in die tijd hetzelfde bent gebleven, maar je ziet er goed uit. Ondanks het verdriet waarin je terecht bent gekomen.”
Ze schudden elkaar de hand en Gerben condoleerde haar ook. Ik stond er wat verloren bij, maar ik zag wel dat het mijn moeder goed deed iemand uit haar verleden te zien. Iemand waar ze op gelijk niveau mee kon praten. Niet dat ze tegen mij afstandelijk deed, maar ik zag wel dat volwassenen onder elkaar toch een andere manier van spreken hadden. Daarom was ik blij voor haar. Het was de eerste keer na de dood van mijn vader dat ik haar zag glimlachen.
We dronken samen koffie in de serre en ik moest denken aan die laatste donderdag dat we hier met z’n drieën samen waren. Mijn moeder keek mij aan en ik zag dat zij hetzelfde dacht. Het was nog geen zes weken geleden, maar het leek wel een jaar.
Het was warempel gezellig. Gerben vertelde dat hij een korte tijd een relatie had gehad, maar dat het niets geworden was omdat ze niet met hem mee wilde naar de kerk. “Weet je, als je over de wezenlijke dingen van het leven samen niet kunt praten, heb je een te smalle basis om samen verder te gaan.”
Toen hij zag dat mijn moeder een blik met mij wisselde vervolgde hij: “Dat vind ik tenminste. Maar sindsdien ben ik alleen gebleven omdat ik nooit een vrouw gevonden heb die het met zo’n eigenwijze kerel als ik kon volhouden.”
Zijn lach klonk door de serre. Maar toen realiseerde hij zich zo te zien ineens dat het nogal ongepast was zoals hij deed en werd hij ernstig.
“Sorry, dat ik steeds over mijzelf zit te praten. Ik heb gehoord van het verschrikkelijke ongeluk dat er met Arnold gebeurd is. Ik ben echt een paar dagen van slag geweest. Daarom ben ik nu pas gekomen. Ik heb er veel over nagedacht. En ik begrijp het niet helemaal. Ik hoorde dat hij uit de bocht gevlogen is. Nu ken ik hem alleen van vroeger, maar ik kan het mij bijna niet voorstellen. Hij was altijd zo voorzichtig.”
Hij keek mijn moeder afwachtend aan.
“Zo verschrikkelijk voorzichtig,” herhaalde hij nadenkend.
“Ik moet je eerlijk zeggen dat ik het ook bijna niet kon geloven, maar als je het wrak gezien had…” Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en ik zag dat ze dat verschrikkelijke moment herbeleefde toen we met de agent langs het wrak liepen. Ook ik kreeg het beeld weer op mijn netvlies.
Dus Gerben kon het zich ook niet voorstellen. En toch had hij hem in zijn jonge jaren goed gekend. En later zal hij nog voorzichter geworden zijn, lijkt mij. Ik moest er ook steeds aan denken dat het niets voor pa was om een bocht te snel te nemen.
Om ongeveer half elf ging ik naar bed. Ik had gedacht nog een poosje met mijn moeder te kunnen praten, maar hij bleef maar zitten. Op een gegeven moment voelde ik dat hij het ergens met mijn moeder over wilde hebben en dat hij niet wilde dat ik daar bij was. Daarom vertrok ik nadat ik hem een hand gegeven had naar mijn kamer. Even dacht ik er over na om Jolanda te bellen. Ik kon met haar overal over praten en zat vol vragen. Maar zou het niet te laat zijn? Waarom liet God toe dat mijn vader verongelukte? Ik pakte mijn mobiel en appte Jolanda de vraag of ze al sliep. Direct kreeg ik antwoord: “Ben wakker. Wil je praten?”
Ik vroeg haar waarom God zoiets zou doen. Na wat heen en weer appen, schreef ze: “God doet wat Hij goed voor ons vindt. Niet wat wij graag willen.”
Maar ik snapte niet hoe zoiets goed voor mij kon zijn. Hoewel ik ergens wel aanvoelde dat ze gelijk moest hebben. Die avond heb ik mij in slaap gehuild. Ik heb Gerben niet weg horen gaan, maar om ongeveer twee uur werd ik wakker en toen was het stil in huis. Kennelijk was hij dus weg.
Toen ik de volgende morgen tegenover mijn moeder aan de ontbijttafel ging zitten, zag ik dat ze slecht geslapen had. Ze had blauwige wallen onder haar ogen. Ik legde mijn hand op haar hand en vroeg of Gerben lang gebleven was. Ze knikte en vroeg toen of ik de koffie in wilde schenken. Toen ik weer zat, wachtte ik tot ze ging bidden.
“Zullen we zachtjes bidden?”, vroeg ze zacht. Dat deden we alleen als ze tranen in haar stem had. Ik knikte.
Tijdens het eten zeiden we niet veel en ik zag dat mijn moeder vol gedachten zat. Zou ze het niet willen vertellen? Had ze iets gehoord van Gerben dat haar nog verdrietiger maakte? Iets over vroeger misschien? Ik kon alleen maar gissen. Na het eten schoof ze de Bijbel naar mij toe en knikte. Ik las het gedeelte dat aan de beurt was. Intussen vroeg ik mij steeds af wat er toch gisteravond besproken was.
Nadat we de tafel afgeruimd hadden, vroeg mijn moeder of ik naar de bankzaken wilde kijken.
“Ron, ik heb het volste vertrouwen in je. Wil je dat niet beschamen?”
Ik legde mijn hand op haar arm.
“Natuurlijk niet, ma.”
“Goed, ik heb een code van de bank gekregen om in zijn rekening te kunnen. Dan kan alles afgehandeld worden. Ik zie het nu echt niet zitten.”
Ze sprak toonloos en ik vroeg mij af of ik de dokter voor haar moest bellen. Ze zag dat ik bezorgd naar haar keek en schudde haar hoofd.
“Laat mij maar, ik moet het een en ander verwerken.”
Ze liep naar de keuken en ik ging naar de studeerkamer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen