Ontruimingsoefening

Op Tweede Pinksterdag, na afloop van de kerkdienst, was het zover. Als gemeente hielden we een ontruimingsoefening. De overheid schrijft voor dat dit op plaatsen waar veel mensen samenkomen van tijd tot tijd moet gebeuren. Mocht er eens écht een calamiteit zijn, dan heb je tenminste de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen getroffen en weet iedereen alvast een beetje wat er van hem of haar wordt verwacht.
In de kerk voelt zo’n oefening altijd een beetje ongemakkelijk. Je zoekt een geschikt moment (veel mensen, normale situatie, geen zondag) en dus kom je terecht bij een kerkdienst op een doordeweekse vierdag. Maar er wordt dan wél zoals gebruikelijk gepreekt. Bij ons bediende dominee Driessen het Woord vanuit Handelingen 2:21. Over de nieuwe bedeling waarin ieder die de Naam van de Heere aanroept zalig zal worden. We werden geroepen. Indringend en welgemeend.
“Gemeente, bewaar het Woord”, zei de voorzitter van de kerkenraad nog, nadat hij met een oranje band om de arm de kansel had beklommen. Toen moesten we toch over tot de orde van het moment. Er was een ‘calamiteit’ in de keuken. Mensen met hesjes namen hun plaats in en vak voor vak moesten we naar buiten, naar de parkeerplaats. De jassen moesten blijven hangen. Nauwkeurig kreeg ieder vak te horen via welke uitgang het gebouw verlaten moest worden. Mijn persoonlijke ‘ontruiming’ verliep – zacht gezegd – niet geheel vlekkeloos. Eerst kwamen we als ouderlingen in de consistorie terecht. Macht der gewoonte, zullen we maar zeggen. Daar was koffie voor dominee Driessen en de ouderling van dienst, maar niet voor de rest. “Jullie zijn in overtreding”, voegde de koffiebezorger ons toe. Toch maar doorlopen richting parkeerplaats dus. Midden op straat, nabij de parkeerplaats, bleven we haken. In groepjes werd er bijgebabbeld.
“Stel je voor dat hier een brandweerauto doorheen moet”, lachte een gemeentelid. “Dan heb je echt paniek.” “Ach ja”, zei een ander, “de meeste mensen hebben ook hun jas al aan. Die hebben ze vanmorgen voor de dienst alvast aangehouden”. En toen een opmerking die bleef haken. Van een schooljuf. “Bij kinderen gaat dit allemaal veel sneller en gedisciplineerder”, zei ze. Achteraf zou onze zoon van negen dat in de auto ruimschoots bevestigen.
Hier en daar gingen de gesprekjes nog over de preek. Of over hoe ongemakkelijk het voelde om na zo’n indringende boodschap ineens zoiets geks en ongebruikelijks te moeten doen. Maar wás de preek wel voorbij? Die opmerking van de schooljuf over ‘haar’ kinderen, tegenover alles wat we verder om ons heen zagen gebeuren… het droeg toch nóg een boodschap in zich. Een Bijbelse boodschap. Verlengstuk van de Pinksterpreek.
En Jezus een kindeken tot Zich geroepen hebbende, stelde dat in het midden van hen, en zeide: Voorwaar zeg Ik u: Indien gij u niet verandert en wordt gelijk de kinderkens, zo zult gij in het Koninkrijk der hemelen geenszins ingaan. Ik weet zeker dat de kinderen van de oppas bij hun ‘nood’-bestemming, het nabijgelegen woonzorgcentrum, zijn aangekomen. Allemaal. Ikzelf kwam eerst in de consistorie. Daarna buiten op straat. Dichtbij de parkeerplaats, maar net niet erop. Met allemaal anderen. Waarom gaat ontruimen met jonge kinderen zoveel beter dan met volwassen mensen? Zij nemen het volledig serieus. Ze vinden het niet gênant. Ze zijn gewend om te gehoorzamen, ook als ze dingen moeten doen die ze niet zo gewend zijn. Stof tot overdenking. We hoorden als gemeente een indringende Pinksternodiging. Gehoorzaamden we wél het Evangelie-bevel?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen