In hoeverre is opwekking mogelijk?

Allerwegen wordt er in ons land geroepen om een geestelijke opwekking. Algemeen gevoelt men de behoefte aan een geestelijk reveil. En niet zonder reden. Het christendom is in West-Europa op zijn retour. De zichtbare kerk vertoont tekenen van diep verval.

In veel kerken worden de grote waarheden van het christendom, zoals de godheid van Christus, de maagdelijke geboorte en de opstanding van Jezus geloochend. De prediking van bekering tot God en het geloof in Jezus Christus is vervangen door een boodschap van medemenselijkheid. Maar ook in de meer rechtzinnige kerken is het verval ingetreden. De leer mag dan nog zuiver zijn, in het algemeen heerst er een geest van diepe slaap. Grote oppervlakkigheid en dode rechtzinnigheid leven er naast elkaar. Bekering is zo zeldzaam geworden, dat men bijna opgehouden heeft om er naar uit te zien. Predikers zijn er zo gewoon aan geraakt, dat de meesten van hun hoorders onbekeerd zijn en de avondmaalstafels klein zijn, dat men het vreemd zou vinden waimeer het omgekeerde het geval was. Van zondag tot zondag komt men bijeen, zonder eigenlijk iets van de kerkdienst te verwachten. Wat heeft de kerk een geestelijke opwekking nodig!

Zelfs in de wereld gevoelt men de behoefte aan een reveil van normen en waarden. De toename van de criminaliteit, de kinderprostitutie, de vrouwenhandel, het vandalisme, de agressie, de rassenhaat, het gebruik van drugs, de echtscheidingen en het wegvallen van het gezinsleven doen velen roepen om een herbezinning op normen en waarden.

Het is zelfs zo ver gekomen, dat in het vroegere christelijke Nederland gesproken moet worden over Godsverduistering. Voor de meeste mensen hehben God en het geloof niet de minste betekenis meer. De verwachting en de interesse gaat niet verder dan dit leven. Sport, vakantie, sex, geld en bezit zijn de goden die men dient. God is de grote Afwezige in de moderne samenleving en Zijn afwezigheid wordt niet eens meer gevoeld. De moderne mens is volkomen gelukkig, ook zonder God en godsdienst. God is afgeschreven, omdat Hij niet meer nodig is. God is in onze tijd overbodig geworden. Indien ooit een volk en een kerk opwekking nodig hadden, dan wel de Nederlandse kerk en het welvarende Nederlandse volk, dat slechts leeft voor brood en spelen.

Temidden van dit verval zien sommigen uit naar een geestelijke opwekking. Zij willen er niet alleen om bidden, maar er ook iets aan doen. Zij willen de hand aan de ploeg slaan om het tij te keren. Zij zoeken naar middelen en wegen om een geestelijke opleving en ontwaken uit de slaap in de kerk teweeg te brengen en het volk buiten de kerk opnieuw te bereiken met het Evangelie.

Dit is een goed verlangen. Wij moeten er alleen wel van doordrongen zijn, dat de opwekking van een dode kerk het werk van Gods Geest is. 'Totdat over ons uitgegoten wordt de Geest uit de hoogte; dan zal de woestijn tot een vruchtbaar veld worden; en het vruchtbare veld zal voor een woud geacht worden.' (Jes. 32:15) Aan de andere kant mogen wij niet lijdelijk afwachten. Naast het gebed moeten de middelen worden waargenomen. Het is ook hier: Bid en werk! De vraag is echter: Hoe en waarmee zoeken wij, onder Gods zegen, een geestelijke opwekking te bewerkstelligen?

Valse opwekkingen
Helaas zoekt men heden maar al te veel via allerlei Amerikaanse methodes een geestelijke opwekking tot stand te brengen. Men gaat er dan vanuit, dat 'wat goed is voor de verkoop bij Albert Hein, ook goed is voor het Koninkrijk Gods'. Met moderne verkooptechnieken en reclamecampagnes wordt het evangelie aan de man gebracht. Opwindende bijeenkomsten moeten uitkomst brengen. Men organiseert Toronto-blessings en Willow-Creekhappenings. Gevierde sprekers moeten de massa naar het stadion of de kerk trekken. De E.O. organiseert jongeren- en familiedagen. Grote, landelijke evangelisatiecanpagnes worden opgezet. Daar verwacht men het van. Het lijkt wel alsof er van de gewone kerkdienst en de normale Woordverkondiging niets meer verwacht wordt.

Ook in de gevestigde kerken grijpt men naar andere middelen dan de Woordverkondiging om de geestelijke lauwheid te verdrijven. Van een herleving van de profetie, de tongentaai, de Geestesdoop en de zalving van zieken verwacht men het herstel in de kerken. Men hoopt dat de charismatische en evangelische bewegingen nieuw leven zullen brengen in de dorre orthodoxe kerken. Er moet veel meer vreugde en enthousiasme in de samenkomsten van de gemeente komen. De saaiheid moet doorbroken worden met gospelgroepen en toneeluitbeeldingen. Het christenzijn wordt voorgesteld als een leven vol opwindende en buitengewone ondervindingen.

Maar is dat wel de opwekking die de kerk nodig heeft? Welk doel zoeken wij met een geestelijke opwekking te bereiken? Gaat het erom mensen een geestelijke kick te bezorgen, waardoor zij een ogenblik hun ellende vergeten? Gaat het erom mensen een uitlaatklep voor hun emoties te geven? Gaat het om een kiezen voor Jezus zonder enig berouw of voornemen om het zondige leven te veranderen? Gaat het erom hen zo spoedig mogelijk christen te maken en te kunnen spreken van het grote succes dat ons optreden heeft gehad? In een bijbelse opwekking gaat het om iets heel anders. Daarin gaat het om de innerlijke vernieuwing en bekering van mensen; om de terugkeer tot de levende God en de redding van hun zielen door het geloof in Jezus Christus. Het gaat in een geestelijke opwekking om het werk van de Heilige Geest.

De modeme opwekkingsbewegingen doen de christelijke godsdienst meer kwaad dan goed. Zij geven de mensen een verkeerd beeld van het christenzijn. Een beeld, dat niet overeenstemt met de Schrift en de werkelijkheid. Het christenzijn wordt door hen voorgesteld als een bed van bloemen, een leven van vreugde en geluk ver verheven boven alle zorg en verdriet. Jezus is de oplossing voor alle problemen. Over de toppen van de bergen gaat de weg naar de hemel.

Wanneer echter het eerste enthousiasme van de nieuwe bekeerlingen voorbij is, voelen velen zich bedrogen. Hun kiezen voor Jezus en hun doop met de Geest heeft hun levensellende niet werkelijk weggenomen. Van de top van de extase belandt men spoedig weer in het dal van de werkelijkheid van het leven met het kruis, de zorgen en de zonden. Het gevolg is, dat zij zich teleurgesteld van het Christendom afkeren. Het christenzijn beantwoordt niet aan hun verwachtingen. Zij voelen zich door de predikers bedrogen en zijn boos over de misleiding, ja boos op God. Jezus' woord wordt in velen van de plotselinge bekeerlingen vervuld: 'Waimeer verdrukking komt, worden zij terstond geërgerd en vallen af'. Zodra het iets begint te kosten, het vlees moet worden gekruisigd, een afgod moet worden prijsgegeven, smaad moet worden gedragen, keert men God en Christus de rug toe. Het is in de moderne opwekkingscampagnes heel gewoon, wanneer een groot deel van de bekeerlingen weer terugvalt tot een werelds leven. Men schrikt niet meer van een uitval van 90 %. Bij bijbelse opwekkingen was men verslagen wanneer enkelen weer tot een werelds leven terugvielen! Men vroeg zich dan ernstig af wat er aan de prediking of de begeleiding van de nieuwe bekeerlingen mankeerde.

Wanneer wij de geforceerde methodes en het gehalte van de huidige opwekkingscarq) agnes, zoals die van het Volle Evangelie, Kracht van Omhoog, Youth for Christ en de Evangelische Omroep vergelijken met de geestelijke opwekkingen in de eerste eeuwen van het christendom, de reformatie en de Great Awakening in Amerika, ontmoeten wij twee geheel verschillende werelden. De verschillen zijn enorm! De Schrift en de bijbelse opwekkingspredikers spreken van zonde, verzoening, boete, bekering, geloof en heiligmaking. De moderne opwekkingspredikers hebben het over kiezen voor Jezus, in de Geest vallen, het levensavontuur met Jezus beginnen, jump into life enz. Praise en gospelmuziek moeten de stemming erin brengen en een cursus 'hemelsactief' leert je bidden en de bijbellezen. Wanneer wij dit alles naast de Schrift en de zuivere opwekkingsbewegingen leggen, zijn dit inderdaad klanken uit een andere wereld.

Het verschil is niet alleen gelegen in methodes, maar in uitgangspunten. Het vertrekpunt is zo anders dan in de bijbelse opwekkingen. Het verschil heeft vooral te maken met de visie op de mens, die men zoekt te bereiken en voor Christus te winnen. Hoe zien wij die mens? Als geheel onbekwaam om zich te bekeren, te geloven of iets goeds te doen zonder de hartvemieuwende genade van God? Of nog in het bezit van krachten en mogelijkheden om op de juiste manier te reageren op de oproep van bekering en geloof? De keuze tussen deze twee mensvisies bepaalt de methode en het vertrekpunt van ons optreden in de kerk en daarbuiten.

In navolgmg van Charles Finney en Andrew Murray, die gezien kunnen worden als grondleggers van de moderne opwekkingsbewegingen, ziet men in die kringen de mens wel als verdorven door de zonde en bezet met een voortdurende neiging tot het kwade. Maar tegelijk gelooft men, dat de mens nog de mogelijkheid en de macht bezit om zich tot God te bekeren en in Christus te geloven. Indien de mens maar overtuigd wordt, dat dit juist, goed en noodzakelijk is voor het behoud van de ziel. De opwekkingsprediker moet deze slapende morele krachten in de mens op zien te wekken. De prediking is een veldslag tussen de wil van de prediker en de wil van de hoorder. Het is de taak van de prediker zijn hoorders te overreden en tot het beslissingspunt te brengen, waarin zij voor Jezus kiezen. De beslissingsmogelijkheid van de mens neemt in dit type prediking een cruciale plaats in. Er is steeds een 'mits' in de gebrachte boodschap. Het heil is voorwaardelijk. De beslissing van de mens is de voorwaarde waarop de beloften van God in vervulling gaan.

De radicaliteit van de zonde en de daarmee samenhangende onmacht van de mens ten goede worden geloochend. Ten diepste wordt daardoor ontkend, dat de mens volkomen op de genade van God is aangewezen. De mens moet eerst iets doen, dan zal God het Zijne doen. De moderne evangelisatiemethoden zijn geheel op deze mensvisie afgestemd. Door middel van extase, sentiment, koopmansoverreding, opzwepende muziek en altar-call zoekt men de hoorders zo spoedig mogelijk tot een beslissing voor God en Christus te brengen. Het geluk en de zaligheid liggen immers binnen handbereik. Snelle verkooptechnieken worden toegepast. Kreten, zoals: 'Doe iets voor God, geef je leven aan Hem, laat de Heilige Geest binnenkomen, laat het stromen en houdt het niet tegen' moeten de mens tot een keus voor God en Christus brengen. Alle middelen zijn geoorloofd, als het maar iets teweegbrengt en de mensen overreed worden om een keus voor Jezus te doen. De beslissing van de mens is het scharnier waar alles om draait.

Door handopsteken, op het podium verschijnen of ondertekening van een kaart kiest men voor Jezus en aanvaardt Hem als zijn persoonlijke Zaligmaker. En zo komt men een leven birmen van vreugde en geluk. Men spreekt alleen over vreugde, vrede en geluk. Over boetvaardigheid, schulderkentenis, verzaking van de zonde en de wereld, heiliging van het leven, het dragen van het kruis, de verloochening van zichzelf hoort men niet. Men heeft geen smaak in studie, geen bezinning voor zelfonderzoek, geen plaats voor tucht en geen geduld voor gebedsvolharding. Op dit alles ziende, moeten wij besluiten: Dit is niet de geestelijke opwekking, die de kerk nodig heeft. De vraag is: Welke opwekking is dan nodig?

Wat is een ware opwekking
Wat is een bijbelse opwekking? En wat zijn de criteria voor een ware geestelijke opwekking? In het algemeen kunnen wij opwekking omschrijven als een werk van God door Zijn Geest en Woord, waardoor God geestelijk dode zondaren tot een nieuw leven brengt en de reeds wedergeboren gelovigen verlevendigt en opwekt uit hun slaperigheid.

Er zijn enkele zaken die karakteristiek zijn voor een geestelijke opwekking.

1. Opwekking is een extra-ordinair werk van de Heilige Geest. De Heilige Geest wordt dan in overvloed uitgestort op een slapende kerk. De Heilige Geest doet dan iets ongewoons. Hij werkt plotseling, krachtig en overvloedig. Er is een tentoonspreiding van kracht en genade in de samenkomsten van de gemeente, die doet denken dat de apostolische tijden zijn weergekeerd.
2. Opwekking brengt een levend gevoel van de geestelijke werkelijkheden in een kerk, die daarvoor slaperig en onvruchtbaar was. Het is als het ware de reanimatie van een bijna dode kerk. De levensgeesten worden weer opgewekt.
3. Opwekking verlevendigt de genade van de gelovigen . De vlam, die onder de as lag wordt aangeblazen tot een nieuw vuur. Gods kinderen staan op uit hun onvruchtbaarheid en ontvangen verse en levende indrukken van de hemelse dingen. Het verval van de kerk wordt op hun hart gebonden en het gebed stijgt omhoog: 'Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt'.
4. Opwekking doet vooral iets met de predikers van het evangelie. De Heilige Geest gordt de predikers van het Evangelie aan om de eis van bekering en geloof met ongewone kracht te prediken. In plaats van over allerlei bijzaken, geleerde en vrome beschouwingen wordt de prediker gedrongen om te spreken over de ernst van het verloren gaan, de zonde van de Christusverwerping en de kracht van Jezus' bloed om met God te verzoenen. Gods dienaren worden op een ongewone wijze gedrongen om zielen te redden van het verderf.
5. Opwekking brengt velen tot bekering. Ongewone krachten worden waargenomen onder de prediking, die diepe gevoelens van vrees, zonde en schuld teweegbrengen, maar ook krachtige en vreugdevolle ervaringen van het heil dat in Jezus Christus is.

Samengevat zou je kunnen zeggen: Opwekking maakt de christelijke religie een religie van het hart. Opwekking brengt innerlijke belevmg van de goddelijke waarheden, die het Evangelie verkondigt. Godsdienst wordt dan beleefde en levende godsdienst.

In de eerste hoofdsmkken van de Handelingen der apostelen vinden wij de merktekenen van een opwekking terug.
1. Een krachtig getuigen tot de wereld van Gods daden.
2. Een allesoverheersend gevoel van de waarheid van het Evangelie.
3. Een diepe gewaarwording van de zonde, leidend tot hartelijke boetvaardigheid.
4. Een gelovige en persoonlijke omhelzing van het heil in Christus.
5. Vreugde in God en liefde tot Zijn volk.
6. Grote behoefte aan nader onderricht en leven bij de prediking en de sacramenten.

Het is Gods bezoek aan Zijn kerk. Een ongewone tentoonspreiding van de kracht van de genade in het overtuigen en bekeren van zorgeloze zondaren en in het verlevendigen en vermeerderen van het geloof en de godzaligheid van de gelovigen. Dit zijn de zaken die wij in de Schrift en in de ware geestelijke opwekkingen steeds terugvinden.

Waimeer Gods kinderen beginnen te treuren over hun dodigheid en onvruchtbaarheid en wederkeren tot de Heere; wanneer de predikers worden aangevuurd met nieuwe kracht en in de prediking geworsteld wordt om het behoud van de zielen; wanneer het Woord bedauwd wordt met hemelse kracht en velen ontwaken uit hun zorgeloosheid en de roep gehoord wordt: 'Wat moeten wij doen om zalig te worden?' dan is een opwekking begonnen!

Naar dit soort opwekking zien wij uit.

De middelen die het de Heere behaagt te gebruiken
Het is belangrijk om te weten, welke middelen het de Heere behaagt te gebruiken om een geestelijke opwekking te werken. Wij moeten weten waarvan wij zegen mogen verwachten. Ten eerste moeten wij dan denken aan de getrouwe prediking van Wet en Evangelie. Niets is zo belangrijk voor de voortgang van het Koninkrijk van God in de wereld dan de prediking van het Evangelie. D.L-1-3 zegt daarvan: 'En opdat de mensen tot het geloof worden gebracht, zendt God goedertierenlijk verkondigers van deze zeer blijde boodschap tot wien Hij wil en wanneer Hij wil; door wier dienst de mensen geroepen worden tot bekering en het geloof in Christus, de gekruisigde. 'Want hoe zullen zij in Hem geloven, van Welken zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen, zonder die hun predikt? En hoe zullen zij prediken, indien zij niet gezonden worden?' (Rom. 10:14,15)

De prediking is het van God uitverkoren instrument om Zijn uitverkorenen in deze wereld bijeen te vergaderen. De kerk staat of valt dan ook met de rechte prediking van Gods Woord. De nood van de kerk is de nood van de prediking!

Bisschop J.C. Ryle zegt, ziende op het verval in zijn dagen, in een voorrede op de preken van George Whitefield: 'Wat is de ware medicijn voor de kwaal? Wat is het wapen dat gehanteerd moet worden? Kan er iets gedaan worden? Is er hoop? Ik antwoord vrijmoedig dat het ware medicijn ter genezing van al de kwalen van onze tijd hetzelfde medicijn is dat honderd jaar geleden bewezen heeft krachtdadig te zijn: dezelfde zuivere en onaangepaste leer, die de mannen waarover ik geschreven heb gewoon waren te prediken en dezelfde soort van predikers. Ik heb vrijmoedigheid om te zeggen, dat wij geen nieuwe systemen, nieuwe vormen van studie, nieuwe theologie, nieuwe liturgie of nieuw evangelie nodig hebben. Wat wij nodig hebben zijn de oude waarheden op een juiste wijze gepredikt en op de harten, gewetens, het verstand en de wil van de hoorders gebracht. Geef mij in iedere provincie van Engeland en Wales één man als Grimshaw of Rowlands of Whitefield en er is niets in de huidige ontwikkeling dat mij bevreesd zou maken.'

Dat is wat ook onze tijd nodig heeft. Een krachtige prediking van Gods waarheid! Een gebrek aan kracht in de preekstoel openbaart zich in een gebrek aan kracht in de gemeente. Opwekking heeft dan ook alles te maken met de prediker en de prediking. Prediker en prediking zijn hierin niet van elkaar los te maken.

De eerste vraag is: Wie is de prediker, die het God behaagt te gebruiken? John Bunyan geeft een tekening van de rechte prediker van het Evangelie in de Christenreis. Wanneer Christen in het huis van Uitlegger is, wordt hij in een kamer gebracht met een portret van een man aan de muur, die er aldus uitzag: 'Hij had zijn ogen ten hemel geslagen, het beste boek in zijn hand, de wet der waarheid was op zijn lippen geschreven, de wereld lag achter zijn rug. Hij stond alsof hij met de mensen smeekte en een gouden kroon hing boven zijn hoofd.'

Toen Christen vroeg wat dit alles betekende, kreeg hij als uitleg: 'De man wiens afbeelding dit is, is één uit duizend; hij kan kinderen verwekken (1 Kor. 4:15), kinderen baren (Gal. 4:19) en ze zogen wanneer zij geboren zijn. En terwijl gij hem ziet met zijn ogen ten hemel geslagen, met het beste boek in zijn hand en de wet der waarheid op zijn lippen geschreven, dat is om u te tonen, dat het zijn werk is, duistere dingen te onderzoeken, en die aan zondaren te ontdekken; wanneer u hem ziet staan, alsof hij met mensen smeekt, of als u de wereld ziet als achter zijn rug geworpen en dat een gouden kroon boven zijn hoofd hangt, dit alles moet u die geringschatting en verachting tonen van de dingen, die nu zijn, voor de liefde die hij de dienst van zijn Meester toedraagt. Hij weet zeker, dat hij in de toekomende wereld met eer wordt beloond.'

De tweede vraag is: Wat is de prediking, die God behaagt te gebmiken? Het antwoord moet hier zijn: De waarheid van God! Alleen van de waarheid, zoals zij is volgens het Woord des Heeren, mag vmcht verwacht worden.

Steeds wanneer je op de grote opwekkingspredikers let en vraagt wat ze predikten, is het antwoord: Zij predikten de waarheid! Zij richtten zich vooral op de grote hoofdthema's van het christelijk geloof.

1. Zij predikten met kracht en emst de noodzaak van de nieuwe geboorte, de bekering tot God en het geloof in Jezus Christus. Zij geloofden, dat de zondaar wakker geschud moet worden uit zijn gemste slaap en moet ontwaken tot een gevoel van zijn verloren staat. In de gedachten van de predikers van b.v The Great Awakening in Amerika zou het onmogelijk zijn geweest om zondaren te vertellen, dat zij moesten ophouden om over hun zonden bezorgd te zijn en direct op Christus moesten vertrouwen. Zij geloofden dat de zondaar eerst ontwaken moet tot een waar gevoel van zijn verloren staat, voordat hij in Christus zou kunnen en willen geloven.

2. Zij predikten de liefde Gods, Die de eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe. De nodiging van het Evangelie werd met grote bewogenheid in het midden van de gemeente neergelegd. Zij pleitten en smeekten met zondaren: 'Laat u met God verzoenen.' Het geloof in Christus was bij hen geen kiezen voor Jezus, maar de vlucht van een verbrijzeld zondaar tot het kmis van Jezus.

3. Zij predikten de heiligmaking als het bewijs van de waarheid van de bekering en het geloof in Christus. Zij spraken over schijnbekering en tijdgeloof. Zij predikten onderzoekend en hielden de merktekenen van de kinderen Gods hun hoorders voor als een toetssteen van de echtheid van hun bekering tot God en hun geloof in Christus.

Aan zulke predikers en deze prediking heeft onze tijd behoefte. Preken die ongevaarlijk zijn en niemand raken, zijn funest voor de kerk. De opwekkingspredikers hielden geen vrijblijvende beschouwingen over de zonde, de toom van God, de bekering en het geloof in Christus. Zij confronteerden hun hoorders met hun zonden, met Gods toom, met de eis van bekering en de liefelijkheid van het evangelie van Christus. Hun prediking was geen preek op een afstand die bestond in de beschrijving van God, de zonde en Christus, maar was een confrontatie met God, de zonde en Christus! Zij preekten niet slechts over de schuld van de mens in het algemeen, maar preekten zo dat de hoorders zich schuldig gevoelden. Zij preekten niet alleen in het algemeen over de noodzaak van het geloof in Christus, maar lieten hun hoorders gevoelen dat zij buiten Christus voor eeuwig zouden omkomen. Zij werden gedreven door een hartstocht voor het behoud van zielen. Hun prediking was een op het hart gericht appèl.

Alles afhankelijk van de werking van de Heilige Geest
Van al de arbeid in Gods koninkrijk geldt, dat noch hij die plant iets is, noch hij die nat maakt, maar dat al de eer toekomt aan God, die de wasdom geeft. De soevereiniteit van de Heilige Geest moet erkend worden. De vrucht is van de Heilige Geest afhankelijk. Dat staat buiten onze macht. Wij kunnen en moeten slechts prediken en werken. De dienaars van het Woord kloppen op de harten van de mensen, de Heilige Geest komt met een sleutel en opent de deur. In het koninkrijk van God geldt: 'Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest zal het geschieden'. Maar waarom wordt de Heilige Geest zo veel gemist in de kerken? Velen zeggen: Dit komt omdat de gaven van de Heilige Geest, zoals profetie, tongentaai, geloofszalvingen en uitbanningen van de duivel uit de kerken geweerd zijn.

Zij geloven, dat een herinvoering van al deze gaven de kerk weer nieuw leven zal brengen. De verlossing moet dus uit de charismatische beweging komen. Anderen zeggen: Het is in onze kerken veel te somber en te sober. De vreugde en de blijdschap ontbreekt. Er is geen warmte, geen meeleven en geen gezelligheid in de kerk. Alles loopt volgens de vastgestelde patronen van prediking, catechese en huisbezoek. Er moet veel meer activiteit en inbreng van de gewone leden in de kerk komen. De dominee moet het zwaartepunt van de prediking verleggen naar gespreksgroepen en bijbelkringen. Het schijnt vandaag soms dat je met je gemeente moet gaan picknicken om de Heilige Geest te krijgen. Maar de weg waarin de Heilige Geest op de pinksterdag kwam was niet de weg van allerlei menselijke aktiviteiten, maar de weg van het gebed. Wij lezen van de mensen in opperzaal: 'Deze allen waren eendrachtelijk volhardende in het bidden en smeken.'

Dit brengt tot het laatste kenmerk van de opwekking: De kracht en zegen van het gebed.

Gebed is het grote geheim van iedere ware geestelijke opwekking. Jonathan Edwards schreef erover: 'Door Zijn wondervolle genade heeft God besloten, dat de gebeden van Zijn heiligen een groot en voornaam middel zouden zijn om Christus' koninkrijk in de wereld te bevorderen. Wanneer God iets zeer groots voor Zijn kerk verrichten wil, is het Zijn wil dat daaraan de buitengewone gebeden van Zijn volk zullen voorafgaan, zoals getoond wordt in Ezechiël 36:37: 'Daarenboven zal Ik hierom van het huis Israels verzocht worden, dat Ik het hun doe.' Het is geopenbaard, dat, wanneer God gereed staat om een groot werk tot stand te brengen en grote dingen voor Zijn kerk te doen, Hij zal beginnen met een opmerkelijke uitstorting van de Geest der genade en der gebeden' (Works 1-397).

In de moderne en geforceerde bekeringstechnieken is alles op succes gericht. Maar God beoordeelt Zijn dienaren niet naar hun succes, maar naar hun getrouwheid. In plaats van beslissingen te forceren is het beter om na de preek in het verborgen voor onze hoorders te bidden. Op de vraag wanneer er een opwekking in Nederland zal komen, is het antwoord dan ook: Wanneer Gods kinderen op hun knieën gaan en voor Gods aangezicht wenen over de zielen die verloren gaan.

Opwekking is persoonlijk
Tot slot mogen wij niet vergeten dat wij persoonlijk opwekking nodig hebben. Van nature zijn wij dood door de misdaden en de zonden. Die geestelijke dood komt aan het licht in zorgeloosheid en valse gerustheid, zelfs onder de meest getrouwe prediking. Wij slapen als het ware gerust in het topje van de mast, terwijl ons levensscheepje ieder ogenblik kan vergaan. Bij alle verlangen naar opwekking, kritiek op de kerk en de prediking moeten wij nooit vergeten wat Jezus leerde: 'Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, tenzij dat iemand wederom geboren wordt, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien.' Dit persoonlijke element staat in alle gezonde opwekkingen op de voorgrond. Het was de diepe overtuiging van de rechtzinnige opwekkingspredikers, dat ieder mens een irmerlijke vernieuwing moest meemaken. Bij dit proces van wedergeboorte behoorde de overtuiging van zonde, het wanhopen aan alle eigen werken, het geloof in Christus en een jagen naar heiligmaking. Het ging om een werk van de Heilige Geest in het persoonlijke leven. De godsdienst moest hartewerk zijn.

Het gaat in de ware opwekking om een persoonlijke bekering als een bewuste ervaring van schuld en genade, gevolgd door een nieuw leven als bewijs van de echtheid van de bekering.

Op deze zaken richtten zich de bijbelgetrouwe opwekkingspredikers. Hun preken handelen dan ook dikwijls over thema's zoals: de toom van God over de zonde, de komst van een dag des oordeels, de noodzaak van de wedergeboorte, de ongenoegzaamheid van alle werken, de algenoegzaamheid enheerlijkheid van de Zaligmaker, de heiliging van het leven en de strijd met de oude mens.

Door de prediking van de schrikkelijkheid van Gods toom, het gevaar van het voor eeuwig verloren gaan waarin ieder onbekeerd zondaar verkeert en de helse straffen die het deel zullen zijn van de verdoemden, zochten de rechtzinnige opwekkingspredikers mensen tot verslagenheid over hun zonden en hun verloren staat te brengen. Daarna bewoog men hen in Christus te geloven. Daartoe stelden zij Christus aan het verbrijzelde hart voor in Zijn liefde, de kracht van Zijn bloed en gewilligheid van Jezus om zondaren te zaligen.

Ieder mens moest volgens hen persoonlijke beleving van deze zaken hebben. Het gaat om een beleefde religie, om de persoonlijke toepassing van de verlossing. Het voorbereidend werk van de Wet is in deze visie geen blokkade, die de weg tot Christus versperdt. Het is eenvoudig een gevolg van de werkelijkheid dat niemand Christus zal zoeken en Hem door het geloof omhelzen, tenzij men overtuigd is van zijn zonden en ellende. Zij konden zeggen met Paulus: 'Wij dan, wetende de schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen