Tractement en Pensioen.

Wie zijn leven en streven richten mag naar den regel des geloofs, dat is naar de H. Schrift, zal daarin moeilijk steun vinden om zich aan zorgeloosheid over te geven. Onbezorgdheid daarentegen is een kenmerk, dat aan het geloofsleven niet ontbreken mag. Ook de Dienaar des Woords zij derhalve waakzaam over zijn huis en zijn persoonlijke levensomstandigheden. Ook hij heeft persoonlijke en sociale nooden en lasten, en zorgeloosheid zou een ontsiering zijn van zijn ambt. Onbezorgdheid echter strekt hem niet alleen tot eere, doch zijn Godsbetrouwen zij een kracht ook in den kring van zijn herderlijken arbeid.
Mag zorgeloosheid als een ondeugd, onbezorgdheid des geloofs als een Christelijke deugd gelden, zoo dreigt het gevaar, dat de synodale salaris- en pensioen-regeling naar zedelijken maatstaf behandeld, in haar gevolgen die ondeugd sterkt en die deugd ondermijnt.
Men spreekt in onze dagen zoo gaarne over verzekering van zijn positie en van zijn toekomst. En zeker bedoelde ook deze regeling den levensstaat van den predikant te verzekeren. Dat schijnt het tegendeel van zorgeloosheid te zijn, doch werkt het gevoel van verzekerd te zijn niet veeltijds de zorgeloosheid in de hand, wijl een onbezorgdheid wordt gevoed, die niet in het geloofsbetrouwen, maar op de regeling, in casu op de synodale wet en haar organisatie rust?
Niemand meene, dat wij in tegengestelde richting aan hetzelfde euvel ons overgeven willen en een liberalistisch laissez faire prediken. Dat is evenmin naar de Schrift en dat hebben ook de vaderen niet gedaan. Integendeel, het is ons bekend, dat zij in Classicale vergadering bijeen het verzoek eener gemeente, die om een Herder en Leeraar vroeg, eenvoudig en zonder regeling afwezen, omdat zij aan den Dienaar niet een voldoend levensonderhoud naar hun oordeel toezegde. Dat was ook volkomen in overeenstemming met hetgeen wij in het vorig artikel hebben aangetoond.
Tegen de verzekeringsgedachte en haar toepassing moeten wij echter en om de principiën waarvan zij uitgaat en om de gevolgen, die de verzekeringspractijk heeft, waarschuwen. Men wil door tractement- en pensioen-regelingen de positie en toekomst van den predikant en zijn betrekkingen, althans wat voorziening in hun levensonderhoud oetreft, verzekeren.
In de allereerste plaats voor den predikant, maar ook voor ander, zoo er al over eenige verzekering van maatschappelijken welstand mag gesproken worden, ligt die zeker niet in wettige regelingen, maar in den geestelijken welstand van kerk en volk. Wanneer het geloof krachtig is en Gods Woord dus heerschappij heeft, zoo kan ellende en armoede geen overhand nemen. En onze tijden leeren, dat onder de heerschappij van den geest der wereld zelfs bij den overvloed nog armoede geleden wordt.
De verzekeringszucht van onzen tijd is dan ook geen kenmerk van moed en geloof, maar veeleer met recht voor een symptoom van vrees te houden. Die uit het geloof leeft, leeft uit den moed des geloofs. Zijn leven en de toekomst is in Gods hand. Doch wat zal de mensch, die uit zijn eigen werken leeft, moed scheppen bij den aanblik van de vergankelijkheid van al het aardsche en bij de droeve ervaring van zooveel mislukking en onmacht? S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen