Een Christus belijdende kerk.

De Kerkherstellers spreken gaarne over de Christus belijdende Kerk als het groote ideaal, dat zij nastreven. Daarom trachten zij allerlei teksten uit de Heilige Schrift als formules over te brengen in de Reglementen. En als dit dan bereikt zou zijn, verkeeren zij in de mèening, dat de Kerk eene belijdende Kerk geworden zou zijn. Het is duidelijk, dat deze beschouwing en dit ideaal uitgaat van een geheel verkeerde waardeering van de moeilijkheden, waarin het kerkelijk vraagstuk de geloovigen bracht. Immers, het is geen menschenwerk de Kerk tot eene belijdende Kerk te maken, want de Kerk van onzen Heere Jezus Christus belijdt zijnen Naam, belijdt van den beginne Gods Heilig en Drievuldig Wezen als den eenigen waarachtigen God, Vader, Zoon en Heilige Geest. Dat is daarom zóó, omdat zij naar haar ware wezen is eene vergadering der ware geloovige Christenen, al hunne zaligheid verwachtende in Jezus Christus, gewasschen zijnde door Zijn bloed en verzegeld door den Heiligen Geest. Deze Kerk des Heeren is dus steeds eene belijdende Kerk. Zij is dat ook nu onder de Synodale organisatie. Zij heeft hare belijdenis en spreekt zich in deze belijdenis uit.
En het blijkt dan ook in de bediening van de sacramenten, in de eischen, die zij stelt aan de dienaren des Woords, dat de Kerk Christus belijdt. De beroepene zal „door leer en voorbeeld, bestuur en opzicht, alles doen wat een herder en leeraar overeenkomstig Gods Heilig Woord, betaamt, inzonderheid door het verkondigen van het Evangelie en het bedienen van den H. Doop en van het H. Avondmaal". En wie nu de formulieren van Doop en Avondmaal naleest, voor dien is het duidelijk dat de Kerk belijdende, Christus belijdende, Kerk is. Dat is zij van Gods wege, krachtens haren oorsprong uit de werking van den Heiligen Geest. Daarom staat er in de 25e Zondagsafdeeling onzer Catechismus als antwoord op de vraag: vanwaar het geloof komt?
Van den Heiligen Geest, die het geloof in onze harten werkt door de verkondiging des heiligen Evangeliums en sterkt door het gebruiken der sacramenten. Gods Kerk is dus krachtens haar wezen eene Christus belijdende Kerk.
Daaraan kan door geen mensch en door geene menschelijke, zelfs niet door Satanische kunstgrepen, iets worden toe of afgedaan. Hoe klein, hoe onder de wereld bedolven, hoe vergeten en veracht, de Kerk ook soms moge zijn, zij is er altijd als belijdende Kerk.
Geheel anders is het echter met de synodale organisatie gesteld, waaronder de Kerk zucht. Deze organisatie is in de eerste plaats geene vrucht van de werking van Gods Heiligen Geest in de belijdende Kerk des Heeren. Zij dankt haren oorsprong aan eene onrechtmatige daad des Konings. Ik laat de vraag da^r, of hij die onrechtmatige daad om het bestwil heeft meenen te moeten en te mogen doen, de daad zelve is er niet minder onrechtmatig om, want de Grondwet van 1815, waarborgt, in art. 190, vrijheid van godsdienst, in art. 191 gelijke bescherming aan alle godsdienstige gezindheden en in art. 196: „de Koning zorgt, dat geen Godsdienst gestoord worde in de vrijheid van uitoefening, die de Grondwet waarborgt. Hij zorgt tevens, dat alle godsdienstige gezindheden zich houden binnen de palen van gehoorzaamheid aan de wetten van den Staat." Het ingrijpen in den levensgang onzer Kerk was dus eene daad, die niet met de Grondwet in overeenstemming is te brengen. Het is eene onrechtmatige daad, een overschrijding van macht.
Daarbij komt nu nog bovendien, dat het Synodale Reglement aan de besturen handhaving der leer oplegt, doch meer dan een schijnbeweging is dit niet en nooit geweest, daar reeds in 1816 van regeeringswege aan de bezwaar makende Classis van Amsterdam werd meegedeeld, dat de beslissing over leerstellige geschillen van de bevoegdheid der Synode was uitgesloten. Hoe dat nu te rijmen viel met de opdracht om de leer te handhaven, daarover is wel nader licht gevraagd, maar niet waarlijk ontstoken. De zuiverheid der leer moest worden gehandhaafd „door het vaststellen van inrichtingen, geschikt om den waren Christelijken geest in Leeraars te versterken door de vermeerdering van godsdienstige kennis."
Zoo werd het den heeren verklaard door den Commissaris Generaal in de eerste synodale vergadering.
De bedoeling van de organisatie was dus handhaving van den schijn eenerzijds, vrijheid van alle leertucht anderzijds. Dit stempel is van meet af in deze organisatie ingedrukt, het is haar karakter.
Het doel was en is steeds meer gebleken met geweld alles wat er in de Kerken gistte samen te houden.
Het is dus door het wezen dezer organisatie uitgesloten, dat zij ooit de Kerk tot een Christus belijdende Kerk maakt, zooals het door het wezen der Kerk Gods is uitgesloten, dat zij zonder Christus te belijden, zou kunnen zijn.
Welke formules nu ook in de Reglementenbundel worden ingevoegd, het absolute onderscheiden zijn in oorsprong en wezen van Kerk Gods en organisatie sluit het buiten, dat wij een Christus belijdende organisatie zouden kunnen maken uit deze ons opgelegde bestuurs-inrichting. Hoe meer formules in de reglementen gebracht worden, hoe meer schijn en hoe meer ontrouw, want de gansche opzet is ook de meest heterogene richtingen saam te houden. En daarmede is uitgesloten, dat de Kerk Gods met hare Christus-belijdenis er zich in zou wedervinden. Veeleer is de kans groot, dat door zulke formules het eerstgeboorterecht van Gods Kerk wordt verkocht. Verlossing is er alleen in vrijmaking en niet in compromis. De Synodale organisatie kan niet worden geënt op den levenden stam van Christus' Kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen