Nationaal gevaar

Het staat er met ons nationale leven toch wezenlijk niet gunstig bij, al hoort men af en toe, dat onder den druk der tijden de palmboom van het nationale gevoel opbloeit. Het is mogelijk, dat, nu wij economisch, ons ondanks, naar een soort van autarkie gedrongen worden, het nationaal bewustzijn wat herleeft, ook al is deze materialistische bodem verre van rijk aan gezonde nationale sappen. Het eigenbelang domineert daarin gewoonlijk meer dan de liefde tot het Vaderland.
Als ik zeg, dat het er met ons nationale leven niet gunstig voor staat, dan denk ik aan de teekenen van verval, die zich steeds veelvuldiger met grooter wordende duidelijkheid aan ons voorstellen en de vraag doen rijzen, of het ongebonden gebruik van de vrijheid der drukpers kan worden bestendigd, wanneer telkens blijkt, dat er bladen in het openbaar verschijnen, die artikelen bevatten vol met insinuaties, waardoor verdenkingen worden opgewekt tegen regeeringspersonen, hunne goede naam wordt aangetast en alzoo in breede kringen wantrouwen gezaaid wordt. Zoo werd mij nu weder een blad gezonden, Z w a r t F r o n t , van Maandag 10 Dec. 1.1., waarin een artikel staat, getiteld: Groot finantieel schandaal. In dit artikel, dat een felle aanklacht bevat tegen een zekeren Dr. F. Mannheimer, worden beschuldigingen geuit, ook tegen de Nederl. Pers in het algemeen, tegen D e T e l e g r a a f in het bijzonder. Maar wat erger is, ook de namen van onzen Minister-President en van den burgemeester van Amsterdam worden daarin gemengd op eene wijze, die niet kan strekken tot bevordering van hunne eer en goeden naam.
Dergelijke artikelen verpesten de nationale spheer. Wij ku nnen begrijpen, dat dit ministerie niet bij allen in den smaak valt, ook inzien, dat er grond is voor critiek, zooals dit bij elk ministerie zonder onderscheid het geval zal wezen. De taak, waarvoor deze regeering staat, is zoo ingewikkeld en moeilijk, dat zij eigenlijk als bovenmenschelijk moet worden beschouwd. En bij zulk eene taak is er natuurlijk reden en lust tot critiek van de zijde dergenen, die niet tot regeeren geroepen werden. Maar wat toch boven alles vast moet staan en voor de gezondhouding van ons nationale leven van het hoogste gewicht moet worden geacht, dat is de volstrekte integriteit der regeeringspersonen. Waar er op deze mannen, zij het dan ook door insinuaties, die te denken geven wat men nog niet wil zeggen, een blaam geworpen wordt, daar schijnt het mij een plicht de schrijvers van dergelijke artikelen voor de rechtbank publiek in de gelegenheid te stellen hunne beschuldigingen te bewijzen en indien zij zulks niet kunnen, gevoelig dergelijke misbruiken van de vrijheid der Pers te bestraffen. Meermalen zijn er reeds tegen allerlei personen, die met name werden genoemd, beschuldigingen ingebracht, die de publieke opinie verontrusten. Verspreiders van geruchten, die het vertrouwen in het Gezag ondermijnen door wantrouwen te wekken inzake eerlijkheid en goede trouw, behooren te worden opgespoord en publiek berecht, want zij zijn een nationaal gevaar.
Een andere soort van nationale gevaren verschijnt in het misbruik van het vergaderings-recht, dat in art. 9 van de Grondwet werd gebaarborgd. Ook daarvan zijn af en toe treffende voorbeelden aan te wijzen, die de grenzen van het geoorloofde, althans naar ons gevoel, verre overschrijden. Een zeer onaangenaam staaltje van dit misbruik trok mijne aandacht. In het U t r e c h t s c h D a g b l a d van Maandag 10 Dec. 1.1. verscheen het verslag eener rede te Utrecht gehouden door een zekeren Dr. van Rappard. Deze heer voerde daar een pleidooi voor de annexatie van Nederland door het Duitsche Rijk. Deze mijnheer, sterk anti-semitisch aangelegd, beweerde daar o.a. ,,de Hollandsche mentaliteit heeft ons naar den afgrond gebracht" en hij vond de hoogste wijsheid in terugkeer tot het groote, alle Germanen omvattende, Duitsche Rijk. Ja, zelfs werd door hem gezegd: „Holland is weggerot, omdat het niet weer wenscht te denken als Deutschtum".
In welk land, zoo vraag ik, zou het geoorloofd zijn, om zulke dingen te zeggen? Dit is een misbruik van het vergaderingsrecht, een openlijke prediking van landverraad, een publiek aanbevolen afslachting van ons nationaal bestaan, en dus een dreigend nationaal gevaar. De regeering heeft de roeping aan dergelijke uitspattingen paal en perk te stellen.
Het is best mogelijk, dat in de toekomst Nederlands nationaal bestaan in het gedrang komt, maar als de regeering dan verwacht, dat ons volk zich zal handhaven, dan is het haar plicht, ervoor zorg te dragen, dat een gezonde nationale geest worde aangekweekt en dus worde afgesneden de vergiftiging van het nationale besef door dergelijke publieke redenaars.
Indien er uit dit alles iets duidelijk wordt, dan is het zeker wel, dat met name het Gereformeerde volksdeel leeren moet, naar eenheid te streven. Als het Gereformeerde volk niet weer tot aaneensluiting komen kan, dan werkt het zelf mede tot een snellen nationalen ondergang, die het de rechtvaardige straf zal brengen voor de zonde zijner oneindige versnippering en verdeeldheid. Is het dan volstrekt onmogelijk, dat de Gereformeerden in den lande elkander vinden op de basis onzer gemeenschappelijke belijdenis? Ook de zonde der verdeeldheid wordt alzoo een nationaal gevaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen