Volkenbonds-hervorming

Het begint er in de wereld steeds troosteloozer uit te zien. W i j zijn op weg naar een nieuwen, grooten oorlog. Engeland, dat in zijne buitenlandsche politiek een groote, smadelijke nederlaag heeft geleden, zag zich gedwongen, ondanks de storing, die er in zijn finantieel beleid door wordt opgeroepen, plotseling zijne uitgaven met een groot aantal millioenen te verhoogen. Het uitgesproken doel is zijne oorlogstoerusting te versnellen. Inderdaad wordt dan ook zijne wereldpositie van meer dan eene zijde bedreigd. Italië heeft het in Oost- Afrika een dolk op het hart gezet en Brittanië was niet bij machte deze af te wenden.
Met datzelfde Italië wil het echter in Europa een politiek spel drijven, dat doelt op de breking van Duitschlands aanwassende kracht, terwijl Italië, het fascistisch geregeerde Italië, dat in de Abessijnsche onderneming van Duitsche hulp heeft geprofiteerd, een dubbelzinnigen rol speelt, die tenslotte kon blijken eveneens in Engelands nadeel te eindigen. En onder alle deze bedrijven is Frankrijk gebleken een halfhartige steun te zijn, die eigenlijk, ook om Duitschland te belagen, Italië flikflooide, toen Engeland Fransche hulp vóór alles behoefde. Voeg daarbij hoe in het Oosten van Europa Rusland op den loer ligt, Polen zich bedreigd weet en de andere volken uitzien naar of vreezen voor wijzigingen, die ieder voelt komen en het wordt duidelijk, hoe benard de toestand is, hoe de onheilen in de lucht zitten en het menschdom onder angst en vreeze leeft. Dat is nu de vrucht van den vrede van Versailles, van de wijsheid van een Wilson, van de dwaze utopieën, die uit een valsch en voos idealisme geboren werden en in den Volkenbond tot openbaring kwamen. Indien het ooit nog weder duidelijk is geworden, hoe de dwaasheid der menschen beschaamd wordt en hoe de menschheid in onbekeerlijkheid voortgaat haar eigen weg te verderven, hoe de weg naar de hel met schoone voornemens is geplaveid, dan is dit in onzen tijd weder duidelijk geworden in de geschiedenis van den Volkenbond. Alle grootmachten der wereld, grooten of kleinen saam, werden op de schandelijkste wijze in elkander te leur gesteld. Het werd een geweldig fiasco, zoodat men wel ongeneeslijk idealist moet zijn om nu van dit streven, waarvoor blijkbaar alle grond in de werkelijkheid ontbreekt, nog iets te kunnen verwachten. En toch gaan de misleide volken voort de hand uit te strekken naar de vruchten van dezen vredesboom. Aan de vruchten kent men den boom. En de vruchten van dezen te Genève geplanten boom bleken in haar diepste wezen giftig en al schenen zij soms door kleurenpracht te bekoren, waren zij toch inderdaad verderflijk.
Doch dat alles brengt de idealisten niet tot nadenken. Zij hollen voort op den eenmaal ingeslagen weg en men zal nu beproeven eene hervorming van den Volkenbond. Zie hier wat in het uitzicht wordt gesteld en hoe men hoopt zich uit de moeilijkheden te redden.

I. Hervorming van den Volkenbond.

De Volkenbondsvergadering,
1. opnieuw bijeengeroepen op initiatief van de Argentijnsche regeering om den toestand te onderzoeken, die voortspruit uit het Italiaansch—-Abessijnsche geschil;
2. acte nemend van de mededeelingen en verklaringen, die haar in dit opzicht gedaan zijn;
3. vaststellend, dat verschillende omstandigheden belet hebben de integrale toepassing van het Volkenbondsverdrag;
4. vast gehecht blijvend aan de beginselen van het Volkenbondsverdrag, die eveneens hun uitdrukking vinden in andere diplomatieke acten, zooals de verklaring van de Amerikaansche staten van 3 Augustus 1932, die de regeling van territoriale kwesties door geweld uitsluiten;
5. verlangend het gezag van den Volkenbond te versterken, door de toepassing van deze beginselen aan te passen aan de lessen der ondervinding;
6. overtuigd dat de werkelijke doeltreffendheid van de veiligheidswaarborgen, die de Volkenbond aan zijn leden aanbiedt, moet verhoogd worden; spreekt den wensch uit, dat de Volkenbondsraad:
a. de regeeringen der Volkenbondsstaten zal uitnoodigen, om aan den secretaris-generaal zooveel mogelijk voor 1 September, alle voorstellen te doen toekomen, die zij meenen te moeten aanbieden, met het doel om de inwerkingstelling van de beginselen van het Volkenbondsverdrag te vervolmaken in den geest en met de beperkingen, die boven zijn aangeduid;
b. aan den secretaris-generaal zal opdragen de bedoelde voorstellen te onderwerpen aan een eerste studie en in het bijzonder deze te rangschikken;
c. rapport zal uitbrengen aan de Volkenbondsvergadering, tijdens haar komende zitting, over den toestand van het vraagstuk.

II. Het Italiaansch—Abessijnsch geschil.

De tweede resolutie heeft den volgenden inhoud:
De Volkenbondsvergadering. acte nemend van de mededeelingen en verklaringen, die haar gedaan zijn met betrekking tot den uit het Italiaansch—Abessijnsche geschil voortgesproten toestand,|
in herinnering roepend de vaststellingen, die zij gedaan heeft en de beslissingen, die zij vroeger genomen heeft met betrekking tot het geschil (n.1. de raadsbesluiten van 3 October 1935 en het Assemblée-besluit van 11 October 1935. Red.)
spreekt den wensch uit, dat de coördinatiecommissie alle noodige voorstellen aan de regeeringen zal doen, met het doel om een einde te maken aan deze gemeenschappelijk door hen getroffen maatregelen.
Beide resoluties werden aangenomen met 44 stemmen voor, 1 tegen (Abessynië) en 4 onthoudingen (Chili. Panama, Venezuela en Zuid-Afrika). Mexico was opzettelijk weggebleven.)

Resoluties van den negus.
Hierna kwam aan de orde de ontwerp-resolutie van de Abesijnsche delegatie, luidend:
„De Assemblee herinnert aan de bewoordingen van de art. 10 en 16 van het handvest van den Volkenbond, waaraan zij haar aanhankelijkheid uitspreekt. Dientengevolge verklaart zij, dat zij geen enkele annexatie, door geweld van wapenen verkregen, erkennen zal."
Over deze resolutie werd echter niet gestemd, omdat zij reeds in de tweede resolutie van de Assemblee gedeeltelijk verwerkt was.
De tweede resolutie van Abessynië luidde:
,,De Assemblée, aan Abessynië den steun willende verleenen, waarop het krachtens art. 16 van het handvest recht heeft, ten behoeve van zijn territoriale ongereptheid en zijn politieke onafhankelijkheid, besluit, den regeeringen der statenleden aan te bevelen, zich garant te stellen voor een leening van tier millioen pond sterling, door Abessynië uit te geven, op de voorwaarden, welke de Raad zal vaststellen, gehoord de financieele commissie van den Bond." Deze werd verworpen met 23 (o.a. Nederland) tegen 1 stem (Abessynië) en 25 onthoudingen). Hiermede was het Italiaansch^Abessijnsch geschil voor den Volkenbond ten einde.

Zie hier het resultaat. De keizer van Abessynië zal nu wel begrijpen, hoe hij genomen is, hoe hij heeft vertrouwd op een staf, die zijne hand heeft doorboord. Hetgeen deze man heeft gevraagd van den Volkenbond was zijn goed recht. Hij mocht het alles vragen en werd afgescheept met niets. Eigenlijk is hij door den Volkenbond verraden, nadat eerst de grootmachten in den Volkenbond al vooraf den Volkenbond hadden verraden. En nu de nood voor Abessynië aan den man kwam, was er onder al die volken niet één, dat er een man of een cent voor over had, hoewel alle collectieve veiligheid voor eiken staat, ook voor den kleinste, ook voor ons volk, op het spel staat.
Welk een diepe val voor de volken van Europa! Hoe blijkt de ijdelheid van het geloof in al deze dingen en hoe blijkt ook de waarheid van Gods Woord: ,,Zij zullen beschaamd worden, die trouwelooslijk handelen zonder oorzaak". Uit deze geschiedenis van den dag kunnen we leeren, hoe noodig het is, dat ons volk wederkeert tot de paden van Gods Woord en waarheid, dat het zich bekeere tot den levenden God, want alleen het volk, dat op Hem vertrouwt, zal niet beschaamd worden. Maar dat vertrouwen kan er alleen zijn, als ook gewandeld wordt naar des Heeren getuigenis. En daarvan is, helaas, ook onder regeeringskringen weinig of niets te speuren. Ook Nederland loopt als een kuddedier mee in de schare achter den Volkenbond, welks besluiten het tot eigen schade uitvoerde, zooals dat hier gewoonte is met groote stiptheid. En ook Nederland had geen cent over voor het arme Abessijnsche volk, zelfs geen krachtig kosteloos protest. Het zal mee zeulen met de groote hoop.
Nu, dat we geen geld gaven, lag voor de hand. Om geld te geven, moet men het hebben. En de politiek der regeering heeft er toe geleid, dat als we nog even zoo doorgaan, het Nederlandsche volk meer schuld heeft dan bezit. Te leen geven kan alleen gebeuren, als er wat is. En zoo bleef het idealistische Nederland met alle aanbidders van het groote Volkenbondsbeeld met nieuwe idealen voor zijn toekomst, maar met een Platonische liefdesverklaring voor het arme, verlaten, verraden en verkochte Abessynië.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen