Gedaantewisselingen

Het is leerzaam de Roomsche kerk te volgen in hare verhouding tot revolutionaire bewegingen. Zooals steeds, blijkt ook in dezen tijd de houding van Rome niet bepaald door beginselen, maar door belangen. In alle houding tegenover de geestelijke stroomingen des tijds is eene zelfde methode op te merken. Als het er op aankomt den dag des Heeren zijne rechten te verschaffen, het volk op te roepen tot Zondagsrust en heiliging, dan zien wij Rome een compromis sluiten met die wereldsche bewegingen, die den Zondag voor andere doeleinden willen bestemmen. De gevolgen daarvan zijn ten laatste voor de eigen positie der Kerk schadelijk. Wie in het buitenland rondziet, daar waar Rome's heerschappij eeuwenlang onbeperkt gevestigd was, alle reformatorische geestesontwikkeling met geweld werd onderdrukt, die wordt getroffen door de totale ontkerstening van de groote massa des volks. Op den Zondagmorgen kan men in eene stad als Toulouse zien, hoe op een der grootste boulevards een groote markt wordt gehouden, zooals we die op de werkdagen in onze groote steden zien. Van rust en heiliging komt daarbij niet veel terecht. Indien voorheen de Roomsche kerk het volk beter had opgevoed, zou het thans zóó niet zijn. De opvoeding die Rome aan het Fransche volk heeft gegeven, heeft deze vrucht van volkomen uitwissching van het karakter van den Zondag voortgebracht. En daarmede ging gepaard een zeer vergaande ontkerstening van het Fransche volk, dat duidelijk de bewijzen geeft van reeds een heel eind op weg te zijn naar het Communisme. En het is merkwaardig, dat van Roomsch kerkelijke zijde er zelfs tegenover het Communisme een nogal opvallend hoffelijke houding werd aangenomen door hooge kerkelijke prelaten bij onderscheidene gelegenheden, die ongeveer gelijktijdig samenvielen met zeer onwelwillende gedragingen van den Pauselijken Stoel tegenover Duitschland.
Het Duitsche Nationaal-Socialisme valt op het Vaticaan niet in den smaak. De houding, die het tegenover de Christelijke Kerken aanneemt, is daarvan ééne der oorzaken. Want ook Rome ondervindt den druk van het Nationaal-Socialistisch regime. De totale Staat verdraagt zich uit den aard der zaak moeilijk met de totale Kerk. Want ten slotte is dit Rome's leer. De Stedehouder van Christus regeert van Godswege ook over de koningen der aarde. Dus moest er in Duitschland wel eene botsing ontstaan tusschen den totalen Staat en de totale Kerk. Ik geloof niet, dat Rome zich daarover druk gemaakt zou hebben, indien de Duitsche machthebbers het hadden ontzien. De onderdrukking van Lutherschen en Gereformeerden zou Rome hebben koud gelaten, als het zelf ware vrij gebleven van al te drukkende, de vrijheid van den Clerus belemmerende bepalingen. Nu verscheen het als een medestander van de lijdende Protestantsche kerkformaties en deed zich voor, alsof het nu ook in eens de vrijheid der consciëntie verdedigen wilde. Niets is minder waar dan dat. Het eenige, dat bij deze conflicten in het spel is, zijn de belangen van Rome zelf. Vriendschap en medegevoel voor het Protestantisme heeft het nooit gehad en kan het ook niet hebben. Het Roomsche systeem sluit zulks uit.
Maar zooals het in Frankrijk soepel bleek voor het Communisme, zoo zag het in Duitschland in het Protestantisme voor een oogenblik een element, dat mede dienen kon om een steun te zijn in Rome's conflict met den Nationaal-Socialistischen Staat. Dus verschijnt het als de groote tegenstander daarvan. De weerslag van deze vijandige houding was hier te lande merkbaar in de welgeslaagde pogingen om de N.S. Beweging van den Heer Mussert te breken. Rome neemt alzoo de houding aan van een voorvechter der democratie, terwijl het bovendien zorg draagt op de machtsmiddelen van den Staat beslag te leggen.
Maar dat wij in dit alles niet van doen hebben met een beginselenstrijd, doch uitsluitend met belangen, kan blijken uit de houding van datzelfde Rome in Italië, waaruit bovendien blijkt, dat het ook nog wel bereid is in Duitschland zich soepel aan te passen aan de eischen van het Derde Rijk, indien het op meer of minder in het oog vallende wijze Rome blijven kan in den Duitschen Staat. Zie hier een mededeeling, die onze aandacht trok, omdat er uit blijkt, hoe geheel verschillend Rome's houding is, die zich blijkbaar geheel wijzigen kan naar de belangen van het oogenblik. Er is in deze politiek der Kerk van Rome alleen maar één richtsnoer, één leidinggevend beginsel, namelijk het belang der Roomsche Kerk. Zoodra dit in het spel komt, is Rome in staat op opportunistische wijze alle gedaantewisselingen aan te nemen. Voor het Communisme wil het uiterst soepel zijn, zoolang dit in Fratikrijk geen overheerschenden rol speelt. In Duitschland is het anti-nationaal-socialistisch, zoolang Rome niet de machtspositie verkrijgen kan, die het begeert. In Nederland is het een vurig voorstander van de democratie der coalitie, waarvan het alles krijgt, wat het wil, tot de verroomsching van Nederland toe. En in Italië is het vurig fascistisch gezind. Zie hier het bericht uit de N w. R o t t. C r t.

NOG EENS HET VATICAAN EN DUITSCHLAND.
Wil Mussolini bemiddelen?
De Temps verneemt uit Rome nieuwe bewijzen van de fascistische verknochtheid der 60 bisschoppen en ongeveer 2000 pastoors, die zich beurtelings naar het altaar des vaderlands, dat der fascistische martelaren en het gedenkteeken van Arnaldo Mussolini, broer van den duce, begaven. De meesten hadden zich met hun onderscheidingsteekenen getooid, enkele bisschoppen droegen ze zelfs aan het episcopale kruis en velen liepen met de Italiaansche vlag. Hun stoet was een echt fascistenlegioen. Ze brachten den Romeinschen groet, juichten Mussolini toe, toen hij op het balkon verscheen en scandeerden zijn naam als gewone burgers. In den grooten salon van het paleis namen ze op last van Starace deel aan het saluut aan den duce en mengden uit volle borst hun A noi met de kreten van de aanwezige soldaten. De fraseologie van door twee hunner uitgesproken toespraken was eer fascistisch dan katholiek, in één woord hun geest eer naar Caesar dan naar Petrus gericht...
De correspondentie vestigt dan de aandacht op het tot hen gerichte woord van Mussolini, dat Italië een bolwerk van christelijke beschaving is, wat zijn beteekenis ontleent aan de a.s. komst van Hitier, waaruit de Fransche journalist afleidt, dat de duce een bemiddeling tusschen Berlijn en den Heiligen Stoel overweegt.
Voorts zou de Duitsche regeering den Paus gevraagd hebben een chef-aalmoezenier voor het Duitsche leger te benoemen.

Tot zoover de N w. R o t t. C r t. Uit dit bericht wordt het ons duidelijk, hoezeer Rome met Mussolini's Fascistische heerschappij is ingenomen. De beginselen, die het overal elders tegenstaat, worden in Italië vereerd en geprezen. Rome's Kerk profiteert van Mussolini. Het hoopt de onderwerping van de Koptische Abessijnsche Kerk aan Rome's Pauselijken Stoel door het Fascisme te verkrijgen en Mussolini zal het daarbij wel steunen, zooals omgekeerd Mussolini's politiek door Rome's Kerk wordt gesteund. En het is volstrekt niet onmogelijk, dat andermaal Hitler's bezoek aan Mussolini een nevenvorm heeft, die het beste als een nieuwe gang naar Canossa kan worden bestempeld.
Het is uit dit cameleontisch politieke streven van Rome's Kerk duidelijk, dat het alle kanten uit kan. Luther zeide op den Rijksdag: „Hier sta ik, ik kan niet anders." De Kerk van Rome zegt: ,,Hier sta ik, maar ik kan ook anders. In Luthers uitspraak klinkt de onwankelbare trouw aan het beginsel. Ook onze Vaderen hebben, zelfs toen de brandstapels ontstoken werden, trouw aan de beginselen van Gods Woord, beleden, dat de Overheid rechten had en plichten, die zich ook uitstrekten over de Kerk. Zij grepen niet naar de staatsmacht, opdat zij hunne geestelijke belangen zou dienen, wrongen zich niet in allerlei bochten om aan te passen aan allerlei leeringen. Zij bleven met een Luther staan op den eisch van Gods Woord. Zoo bleek het veelvuldig gevarieerde Protestantisme één onder alles in de gehoorzaamheid aan den eisch Gods. En het éénvormige Rome verschijnt als een cameleon, die alle kleuren aannemen kan, zelfs die van den Anti-Christ, zoolang die het nog adem gunt. Het is ook bereid met het godlooze Sowjetisme een concordaat te sluiten en het dus te erkennen, wanneer het belang kan worden gediend.
De verwereldlijking van Rome treedt in dit alles duidelijk aan den dag. Het begeert slechts de macht en is bereid daarvoor zich in alle bochten te wringen. Daarom houdt het niet boven het leven der volkeren de onwankelbare eischen van Gods Woord, draagt het deze niet als eene lichtende fakkel, die heenwijst naar hooger leven, maar omgekeerd hult het zich in allerlei vormen, zoodat het steeds weer optreedt naar de methode van de metamorphosen, de gedaantewisselingen, die Ovidius zoo mooi voor de Romeinen bezongen heeft.
Doch indien er iets uit dit alles blijkt, dan zeker wel, dat Rome is een gevaarlijk bondgenoot. Deze waarschuwing geldt het systeem, dat in Rome zich de eeuwen door deed gelden. Immers, Rome kan alles en doet alles, wanneer zijn belang dit eischt. Zoolang duurt hier de coalitie ook, niet langer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen