Huwelijksvragen

In het kort willen wij de vragen beantwoorden, die ons werden gedaan over deze verzen. De opmerking mag wel voorafgaan, dat de verklaring van verschillende passages in dit Hoofdstuk bijzondere moeilijkheden biedt. We zullen echter den lezer niet vermoeien met vele aanhalingen uit de groote reeks verklaringen, doch uitsluitend in het kort aangeven wat deze verzen beteekenen, naar onze overtuiging, Schrift met Schrift vergelijkend.
De apostel begint met vers 25 duidelijk een nieuw onderwerp, in dezen zin, dat hij nader ingaat op hetgeen hij in vers 8 reeds aanroerde. Blijkbaar heeft men uit Corinthe den apostel de vraag voorgelegd, hoe de maagden zich hadden te gedragen. En in verband met vers 28 is het vermoeden gewettigd, dat er maagden waren, die het huwelijk zondig achtten. Nu kan de apostel geen bindend voorschrift geven, want hij heeft geen apostolische opdracht des Heeren ontvangen. Ook heeft hij er geen openbaring over gekregen. De apostel geeft slechts raad. Hij onderscheidt dus blijkbaar zijn gebod als apostel van zijn raad als medechristen. Hij zegt hier wat hem het beste voorkomt. Doch nu niet zóó alsof ieder dan vrij zou zijn er al of niet mee te rekenen. Dat niet, want hij legt er nadruk op, dat de Heere hem genade verleende om getrouw te zijn. De apostel geeft geen volstrekt bevel wie al of niet moet huwen of ongehuwd kan blijven. In het algemeen geldt natuurlijk de scheppingsordinantie: man en vrouw schiep de Heere het menschengeslacht. De bestemming van man en vrouw is als regel het huwelijk. Maar er kunnen uitzonderingen zijn. De maagd kan geen huwelijksaanzoek krijgen en moet zich dan niet ongelukkig gevoelen. Ook kan het voorkomen, dat iemand de bijzondere gave heeft der onthouding.
Wij vermelden hier slechts terloops, dat de Roomsche Kerk hier meent te vinden de onderscheiding tusschen geboden (praecepta) voor allen en raadgevingen (consilia) voor de geestelijken. Geheel ten onrechte, want de text spreekt van geboden en raadgevingen, die allen gelden en niet een bepaalde klasse van personen.
De apostel is overtuigd, dat hetgeen hij nu gaat zeggen juist is en beachtenswaardig. Hij zegt twee dingen. Ten eerste dat het maagd blijven een goede zaak is wegens den bestaanden nood. En ten tweede, dat het zóó zijn, namelijk het maagd zijn, een goede zaak is voor den mensch. Dus om de omstandigheden en op zichzelf is het een goede zaak maagd te blijven. De nood, waaraan de apostel herinnert, kan slaan op den bepaalden zwaren tijd dier dagen, maar ook op den nood, die er altijd is in deze wereld door de zonde. Ons huwelijksformulier vangt treffend aan met de woorden: nademaal den gehuwden in dit leven velerhande ellende en kruis vanwege de zónde toekomt...
Die nood maakt, dat de scheppingsordinantie: weest vruchtbaar en vermenigvuldigt u, niet zonder bezwaren kan doorgaan. Nu moet er gehuwd worden ook om hoererij te voorkomen, want het is beter te trouwen dan te branden. Niemand, die de gave der onthouding niet heeft, mag zich, indien de weg tot het huwelijk zich opent, in verzoeking brengen. Maar nu geeft de Heere die gave der onthouding aan sommigen om zich des te beter aan den dienst des Heeren te kunnen geven. Voor dezulken is het een goed ding niet te huwen. Wie deze beperking uit het oog verliest, verwart zich in strikken, die hij niet ontwarren kan.
Maar al is het, dat hij den ongehuwden staat prijst voor wie de gave der onthouding heeft, zooals Paulus, toch verbiedt hij den gehuwden tot scheiding te willen komen. Dat ware tegen Gods geboden. Petrus de apostel had blijkbaar de gave der onthouding niet en was daarom gehuwd. Denk maar hoe hij zijne schoonmoeder genas van de hooge koorts, waarmede zij te bed lag. Calvijn merkt hier op: ,,Zoo matigt hij dan de voorgaande uitspraak, opdat niemand door den lof van den ongehuwden staat — in bijzondere gevallen .— zou bewogen worden en het huwelijk 'versmaden, en zijn roeping vergeten."
Zijt gij aan een vrouw verbonden. Het kan moeilijk volgehouden, dat deze sterke uitdrukking op de verloving zou kunnen slaan. Wij zullen zeker aan het voltrokken huwelijk moeten denken. Van scheiding mag dan geen sprake zijn; geen ontbinding mag worden gezocht.
Zijt gij echter ongebonden van eene vrouw, dus vrij man, zoek geene vrouw. Dat men dit stuk moet verstaan onder voorwaarde van de gave der onthouding, blijkt uit den geheelen samenhang. Zoo laat hij dan niet allen de keuze toe om altijd buiten het huwelijk te blijven, maar dien het gegeven is. Dit mag vooral niet uit het oog worden verloren.
Nu voegt hij er echter nog een gevolgtrekking aan toe. Indien het niet geboden is om maagd te blijven, dan is het geen zonde om te huwen. Paulus wil dat nog eens met nadruk zeggen. Waarschijnlijk waren er te Corinthe, die het huwelijk zondig achtten, want wij zien in de oude Christelijke Kerk al vroeg een ascetische trek openbaar worden.
Dus deze algemeene regel geldt voor man en vrouw: het huwelijk is allerminst zonde. Ja, we kunnen er aan toevoegen: geboden als regel, wanneer de gave der onthouding ontbreekt en de Heere man en vrouw bijeenbrengt.
Maar wie huwt, kan aan de gevolgen door de zonde niet ontkomen. Ook Genesis 3 vers 16 kan niet teniet gedaan worden. Zoowel man en vrouw kunnen de gevolgen, die zondeval bracht, ook voor het huwelijk niet ontgaan.
De apostel herhaalt dus zijn argument, waarom hij overhelt naar den ongehuwden staat. Namelijk om de moeilijkheden en kruisen, die er om der zonde wil noodwendig mee gepaard gaan. Nochtans moogt gij hieruit niet afleiden, dat het huwelijk een noodzakelijk kwaad is, want het is een ordinantie Gods en brengt rijken zegen.
Laat ik hier nog iets afschrijven van wat Calvijn op vers 7 aanteekent: ,,De maagdelijke staat is eene schoone gave, dat beken ik: maar bedenk, dat het eene gave is, en hoort daarenboven uit Christus' en Paulus' mond, dat hij niet allen, maar weinigen eigen is. Daarom beloof niet onvoorzichtig wat niet in uwe macht is. De ouden hebben gedwaald in het verheffen van den ongehuwden staat, want zij verheffen hem als een godsdienst, zoo is daarin schandelijke dwaling. Eri nu is een tweede dwaling gevolgd. Velen hebben gedurige kuischheid beloofd, hoewel nauwelijks het honderdste deel de macht en de gave had. Daaruit is ook de derde dwaling gekomen, dat het huwelijk den dienaren der gemeente verboden is, alsof het een staat des levens ware, die aan de heiligheid dier orde niet betaamde. Deze hoovaardigheid heeft God gestraft met bedekte vlammen der onkuischheid en daarna met gruwelijke onreinheden. Zoo werden de gemeenten beroofd van vele getrouwe dienaren, want de godzalige en voorzichtige mannen wilden zich geen strik aandoen... En zoo is het er toe gekomen, dat er onnatuurlijke booze stukken zijn geschied. En het is beter deze met eeuwige vergetelheid te begraven, dan tot voorbeeld te verhalen."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen