Echtscheiding.

Op een der vergaderingen der synode van onze kerk is het vraagstuk der echtscheiding ter sprake gekomen, in verband met de vraag of men het huwelijk van gescheiden personen kerkelijk mocht doen bevestigen. In het verslag der synode lezen we over dit punt het volgende:
Van de vereeniging voor geestelijke volksgezondheid was een rapport ingekomen, overwegingen bevattend op vragen, die door het Class. Bestuur van Leiden waren ingediend betreffende de kerkelijke bevestiging van het huwelijk van iemand, die gescheiden was, terwijl de andere partij nog in leven was.
Dit rapport, opgesteld door sectie I van genoemde vereeniging wil enkele lijnen trekken, uitgaande van de Heilige Schrift, van de opvatting der Chr. Kerk en speciaal van de Geref. opvatting. Het noemt het huwelijk principieel onontbindbaar. Alleen overspel wordt als grond voor echtscheiding aangegeven. Om huwelijksbevestiging toe te staan moet de Kerk de overtuiging hebben, dat overspel de grond van echtscheiding is geweest. Daarnaar moet de Kerk onderzoek instellen. De tegennatuurlijke zonde, genoemd in Rom. 1 : 26—27, moet in dezen als overspel worden gerekend. Het hoopt, dat deze opmerkingen als grensafbakening waarde mogen hebben, en de Synode op deze vragen dieper moge ingaan.
Naar aanleiding van deze overwegingen brengt namens de Commissie voor de stukken Prof. Sevenster rapport uit. Hij spreekt uit Zeer erkentelijk te zijn voor dit antwoord. Wat hij wil geven zal slechts een voorloopige beantwoording zijn, die op nadere behandeling wacht. Voor diepere behandeling ontbrak der commissie in deze paar weken den tijd. Enkele punten aanstippend, spreekt hij uit, dat vooral aan het Nieuw-Testamentisch getuigenis aandacht moet worden geschonken. Het huwelijk moet als onontbindbaar worden beschouwd. Wat God samengevoegd heeft, scheide de mensch niet. De mensch zal vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en deze twee zullen één vleesch zijn. Met Calvijn belijdt hij, „dat man en vrouw zóó nauw zijn verbonden, dat ze één mensch zijn. De band van het huwelijk is heiliger dan de band tusschen kinderen en ouders. Alleen na den dood van de andere partij, is een nieuw huwelijk geoorloofd".
Als tweede punt geeft hij aan: De eenige restrictie, die gemaakt moet worden is: overspel. Zoo spreekt Christus volgens Mattheus. Wel koesteren sommige nieuwere exegeten de meening, dat dit een invoeging van den evangelist is. Maar dit is geen algemeen gevoelen. Met Calvijn achten velen dit woord een woord van Christus Zelf. De Commissie verklaart zich voor deze exegese.
Bij het derde punt merkt hij op: Indien op dezen grond de echtscheiding plaats grijpt, dan komt de vraag: mag dan de andere partij trouwen? Calvijn oordeelt van wel. Waar in het Oude Testament het doodvonnis over den overspeler voltrokken werd, welk vonnis onder het Nieuwe Verbond niet uitgevoerd wordt, daar geldt toch de overspeler voor dood.
Samenvattend spreekt hij uit: Het huwelijk is onontbindbaar. In geval van overspel is het echter ontbonden, en is dus echtscheiding geoorloofd. De huwelijksinzegening is geen sacrament: de Kerk bidt Gods zegen af over de huwenden, en vermaant ze met God, in Christus, door het leven te gaan. Die handeling is zeer heilig. Wanneer de kerk al te gemakkelijk aan de wenschen van hen, die de inzegening vragen tegemoet komt, berokkent ze geestelijke schade. De Kerk mag niet in alle gevallen van echtscheiding de bevestiging van een nieuw huwelijk toestaan. Als voorloopig oordeel geeft hij aan: niet anders dan in geval van echtscheiding op grond van overspel en gelijksoortige zonde, mag een nieuw huwelijk worden ingezegend van de partij, die geen overspel bedreef. De Kerk kan hier niet zoo maar het oordeel van den wereldlijken rechter aanvaarden. Zonder natuurlijk den weg van een nieuwe procedure te volgen, moet ze in dezen toch naar zekerheid zoeken. Het is moeilijk voor een kerkeraad, deze zekerheid te krijgen.
Hij heeft, namens de commissie, slechts enkele overwegingen willen geven. Verder stelt de commissie voor, deze zaak over te dragen aan de drie kerkelijke hoogleeraren, die de zedekunde onderwijzen en die daarna rapport zullen uitbrengen aan de Synodale Commissie
Na bespreking, waarin groote blijdschap wordt uitgedrukt voor deze principieele theologische behandeling, maar ook voor de practische richtlijnen, hier getrokken, waarin ook de wensch wordt geuit, dat de kerk kennis zou kunnen nemen ook van dit voorloopig rapport, wordt dit onder dank aanvaard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen