Rome en de mis

In het Aprilnummer van het Roomsch- Katholiek Apologetisch tijdschrift Het Schild wordt het betalen voor de missen, die bij sterfgevallen en andere gelegenheden worden opgedragen, ter sprake gebracht. Zooals men weten zal is er verschil tusschen sprekende en zingende missen, is er ook verschil in het tijdstip, waarop de mis wordt opgedragen, en dat verschil komt dan ook tot uitdrukking in de prijs, die voor een bepaalde mis moet worden betaald. Men begrijpt: hoe rijker men is, hoe meer missen men kan laten lezen, hoe beter men ook staat tegenover God, volgens de roomschen. Zoo bestaat er voor de missen een tarief. In Het Schild wil men dat nu goed praten. W e lezen n.1.:
Dan spreekt u over missen, waarvoor men geld moet geven. Laat ik dit vooropstellen, dat, wanneer er geen geld gegeven werd, er toch nog Heilige Missen door de priesters zouden worden opgedragen. (Komt dit wel eens voor? En is het dan geen mis van mindere waarde?) Het geld, dat voor het lezen en het zingen eener H. Mis gegeven wordt, is niet bedoeld, noch gevraagd, noch gegeven als een prijs voor de H. Mis, maar als een aalmoes voor het onderhoud van den priester. Dat is een groot verschil, een aalmoes of een prijs. Omdat de priester voor een bepaalde intentie een H. Mis opdraagt, en wij moeten houden, dat God met de toepassing van de vruchten dier H. Mis rekening houdt, geeft men een aalmoes aan den priester. Dit wordt gegeven met het oog op den persoon en niet met het oog op de zaak, de H. Mis. Dit geschiedt volgens een billijke regeling, dat hij die zijn leven gewijd heeft aan het geestelijke, en dus niet zijn onderhoud kan verdienen met een zaak of stoffelijke onderneming, ook door hen, voor wien hij geestelijk werkt, stoffelijk wordt onderhouden. Lees daarvoor Sint Paulus maar eens na, in zijn eersten brief aan de Corinthiërs. Daar zegt hij o.a.: Weet gij niet, dat zij, die in het heiligdom dienen, van het heilige eten en die het altaar bedienen deelen met het altaar?

Niemand zal door deze redeneering van den schrijver overtuigd zijn. Het is een eigenaardige aalmoes, die van te voren vaststaat en volgens een tarief geregeld is. Wanneer men zooveel betaalt, krijgt men zoo n mis, betaalt men echter wat meer, dan krijgt men een betere mis. Dat lijkt ons niet naar de Schrift. Door zijn geld kan men de zaligheid koopen. Hoe meer missen gelezen worden, hoe gauwer uit het vagevuur.
De schrijver rechtvaardigt deze handelwijze van de roomsche kerk dan nog, door op te merken, dat de rijkstraktementen voor de pastoors maar klein zijn, heel anders dan die van de predikanten. Maar dit argument gaat niet op. In de eerste plaats zijn die rijkstraktementen in de meeste gevallen voor de predikanten ook klein, terwijl men in de gereformeerde kerken heel geen rijkstraktement heeft. Verder moeten de predikanten een gezin onderhouden en de pastoors niet. En de protestanten onderhouden hun predikanten uit vrijwillige bijdragen, maar de roomschen onderhouden hun pastoors door ,.gedwongen aalmoezen". De mis en het betalen voor de mis is in strijd met den geest van het Evangelie, is in strijd met het Woord Gods.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen