Palestina en de Joden

De hoop, dat men nog eens naar het Heilige Land zou kunnen terugkeeren is den Joden sedert de verwoesting van Jeruzalem en de daarop gevolgde algemeene verstrooiing over de gansche aarde, bijgebleven. Vroeger verbond men de gedachte van terugkeer naar Palestina echter aan de Messiasverwachting, waarvan de vervulling de verlossing van het heilige volk uit haar ballingschap brengen zou, ja waardoor Jeruzalem weer zou worden het middelpunt van de aarde, van waaruit de Heere de gansche aarde regeeren zou. In den laatsten tijd heeft het overgroote deel der Joden de Messiasverwachting in dezen vorm echter laten varen. En vooral in de vorige eeuw was het getal dergenen, die nog hoopten op terugkeer naar het Heilige Land zeer klein.
Sedert 1881 is er echter onder de Joden een beweging ontstaan, die grooten aanhang heeft verworven, en die onder ons bekend is onder den naam van Zionisme. Deze beweging stelt zich ten doel in Palestina een joodschen staat op te richten. Aanleiding hiertoe was voornamelijk de vervolging van de Joden in Rusland en in Polen. Deze nationalistische beweging onder de Joden, die aanvankelijk maar klein was, nam in later jaren voortdurend in omvang toe. Hadden de Joden zich voorheen alleen wat hun godsdienst betreft van de bewoners der landen, waarin ze vertoefden, afgescheiden, terwijl ze zich wat het overige betreft geheel aan de bevolkingen van die landen hadden aangepast, zich één waren gaan gevoelen met die volkeren, thans ging men van een geheel ander beginsel uit. Niet de godsdienst in de eerste plaats, maar het Joodsche nationalisme was de drijvende kracht van de Zionistische beweging. En het Zionistische ideaal is vastgelegd in de volgende beginselverklaring: Het Zionisme streeft naar de stichting en de vorming van een joodschen staat in Palestina, die onafhankelijk is van andere landen en volkeren, en die dan ook een eigen regeering heeft. Maar toen deze beginselverklaring was vastgesteld, begonnen eigenlijk de moeilijkheden pas goed. Want het was zeer gemakkelijk geweest wanneer Palestina niet bewoond was, om daar een joodschen staat te stichten. Sedert vele eeuwen woonden er echter de Arabieren, aanhangers van den Mohammedaanschen godsdienst. Daardoor hadden deze Arabieren den steun van de millioenen Mohammedanen, die vooral in de buurt van Palestina woonden. Daarom konden de Joden dan ook niet de hulp verkrijgen van de groote mogendheden, waardoor hun ideaal zou kunnen worden verwezenlijkt. Engeland bood in Oost-Afrika een kolonie aan, waar men een joodschen staat zou kunnen stichten, maar de Joden eischten Palestina voor zich op. Toen men dan ook zag, dat men van de groote mogendheden geen hulp kon verwachten, zijn de Joden zelf begonnen op bescheiden schaal, om te trachten hun ideaal, een joodschen staat in Palestina, verwezenlijkt te krijgen. Men begon met kolonisatie en men trachtte zoo op den duur al meer Joden in Palestina te verkrijgen om zoo van onder op te beginnen. Uit de kolonisatietoren zou dan langzamerhand een joodsche staat kunnen groeien. Men zal begrijpen, dat dit een bijna onbegonnen werk was, daar velen twijfelden aan de vervulling van het ideaal. In 1917 kwam er echter een onverwachte wending. Engeland, Frankrijk en Amerika konden de hulp van de kapitalistische Joden zeer goed gebruiken. En voor wat hoort wat. Palestina behoorde aan Turkije, dat met Duitschland meestreed. Men beloofde nu de Joden, dat ze in Palestina een joodschen staat mochten vormen, zoodra de oorlog was afgeloopen, wanneer er maar geen inbreuk werd gemaakt op de rechten van de tegenwoordige bewoners.
Dit is de z.g. Balfour-verklaring, die in 1917 werd afgelegd. Hierdoor werd de mogelijkheid van de stichting van een joodschen staat zeer groot. Vele Joden sloten zich dan nu ook bij de Zionistische beweging aan. Na den oorlog werd Palestina aan Turkije ontnomen en gesteld onder toezicht van den Volkenbond. Deze droeg het bewind over aan Engeland, altijd echter onder toezicht van den Volkenbond. De Joden werden echter al spoedig in hun hooggespannen verwachtingen teleurgesteld. Engeland wilde de sympathie van de Mohammedaansche wereld niet verliezen en daar de Arabieren in Palestina zich zeer sterk tegen de vorming van een joodschen staat verzetten, was het beleid van Engeland in deze kwestie steeds een laveeren tusschen joodsche en arabische belangen. Daardoor werd ieder jaar slechts een beperkt aantal Joden in Palestina toegelaten. Vooral door de vervolgingen in Duitschland wilden vele Joden naar Palestina trekken. Toen is echter de strijd in Palestina pas goed begonnen. Relletjes tusschen Joden en Arabieren waren aan de orde van den dag. Toch gaven de Joden hun hoop nog niet op. Men drong er bij Engeland geregeld op aan, dat men het eenmaal gegeven woord zou volbrengen. Maar dit is alles tevergeefs geweest. Vooral in den laatsten tijd durft Engeland de Mohammedaansche wereld niet te ontstemmen. De Engelsche regeering heeft dan ook pas een besluit gepubliceerd, dat aan alle Joodsche droomen van een eigen nationaal Tehuis in Palestina een einde maakt. Engeland heeft besloten over te gaan tot de stichting van een onafhankelijken Palestijnschen staat, waarin Joden en Arabieren gezamenlijk zullen wonen. Er zullen in de eerstvolgende vijf jaren nog slechts 75000 Joden in Palestina worden toegelaten, zoodat dan de bevolking van Palestina zal bestaan voor een derde gedeelte uit Joden en voor twee derde uit Arabieren. Zoo zullen de Arabieren in Palestina de baas blijven en de Joden blijven zwerven over den aardbodem. Het Joodsche volk heeft den Messias verworpen.
Het Joodsche volk heeft geroepen: Zijn bloed kome over ons en over onze kinderen. Op een vreeselijke wijze is dit Schriftwoord in vervulling gegaan. De Joden vinden nergens rust en worden dan hier, dan daar weer opgejaagd. Toch is daarmee het onrecht ook Joden aangedaan, niet goedgekeurd. Buigen voor Vorst Messias zou hunne zaligheid zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen