Een brief werd gebracht

Enige weken geleden ontvingen we een brief, die voor zichzelf spreekt en die zo zakelijk is, dat u hem gerust ook mag lezen.

Geachte Dominee.

In het Geref. Weekblad van 14 October schrijft u in het stuk , , de toeleidende weg", dat onze vaderen uit de 16e', 17e en 18e eeuw het zo goed wisten, dat Christus ons alleen kan zaligen. Zij noemden ook de overtuiging nog geen wedergeboorte. In deze tijd zijn er echter verschillende predikanten die de wedergeboorte stellen in de levendmakende daad. Nu heb ik eens een dominee horen verklaren, dat de wedergeboorte plaats grijpt bij de rechtvaardigmaking. Dat zijn dus twee uitersten. Volgens mij zou er toch over deze leerstukken, vooral onder de dominee's, overeenstemming moeten zijn. Zou u eens over dit stuk een paar regels willen schrijven in het blad. Misschien zijn er meer lezers die hierover wat meer zouden willen weten.

Ziehier het schrijven. De schrijver maakt het mij nog al niet moeilijk, want hij vraagt maar om een paar regels. De vraag zelf verdient echter een breder behandeling. Misschien dat we later tijd en gelegenheid krijgen er dieper op in te gaan dan nu mogelijk is. Nu wil ik er dit van zeggen, dat het m.i. een gevaarlijke stelling is als men de wedergeboorte stelt in de levendmakende daad en wanneer dan met die levendmakende daad de overtuiging van zonden en het gevoel van het Godsgemis bedoeld is. Ik wil niet zeggen, dat deze overtuiging van zonden niets met de wedergeboorte te maken heeft, volstrekt niet. Maar als iemand de allereerste werkingen van de H. Geest en hun vrucht, waardoor de mens bedroefd wordt over zijn zonde en naar God begint te zoeken, wedergeboorte noemt, gebruikt hij een groot woord voor een klein begin. Het zou een begin kunnen wezen. Als men deze dingen op een tere wijze vergelijken wil zou men er van uit kunnen gaan, dat aan de natuurlijke geboorte een ontwikkeling van het leven voorafgaat. Ik meen dat Comrie ook ergens het beeld van een embryo, een ongeboren vrucht, gebruikt. Doch laat men met alle beelden, en zo niet het minst met dit beeld, de voorzichtigheid gebruiken. Daar zijn er die zeggen van een mens, die z'n eerste tranen schreit over z'n zonde, dat hij nu in de wieg der genade ligt. Nu, dan sterven er heel wat in die wieg, want er zijn reeds heel wat tranen over de zonde geschreid, dat weer overgegaan is of tot aan de sterfdag toe bij een overtuiging gebleven is. Men misleidt de zielen met zo'n beeld. Laat men niet vergeten dat wedergeboorte de belofte heeft van het eeuwige leven. De Heere Jezus spreekt tot Nicodemus: Tenzij, dat iemand wederom geboren wordt, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien". Dus als hij wel wederomgeboren is, zal hij het Koninkrijk Gods wel zien of ingaan, zoals vers 5 zegt. „Hetgeen uit de Geest geboren is dat is Geest". Wanneer we hier nu mee vergelijken, dat in Joh. 3:16 geschreven staat: Die in den Zoon gelooft, die heeft het eeuwie leven", dan is het duidelijk dat wedergeboren zijn en geloof in Christus alles met elkaar te maken hebben.

Het lijkt me daarom aanbevelenswaardig om met prof. Bavinck dc wedergeboorte nauw te verbinden met de krachtdadige roeping, waarvan Hellenbroek ons leert, dat ze bestaat in een krachtdadige verandering van de mens, waarbij „het verstand wordt verlicht om God te kennen in zijn algenoegzaamheid, Jezus in zijn dierbaarheid en zichzelven in zijn vloekwaardigheid. De wil om God te dienen en te verheerlijken. De hartstochten gezuiverd om de zonde te haten, daarentegen God te beminnen als het hoogste goed, en een lust tot heiligheid". Daar zal wel niemand zijn, die stelt, dat deze dingen gevonden worden in de eerste roerselen van de overtuiging van zonden. Op het ogenblik der wedergeboorte begint men Christus te zien in zijn dierbaarheid en wordt het hart overgebogen om Hem aan te nemen. Want in de inwendige roeping en in de wedergeboorte, die nauw met elkaar verbonden zijn, liggen twee zaken: de verlichting van het verstand en de verbuiging van de wil. Schortinghuis schrijft: „De ware overtuiging is nog geen bekering". En dan verstaat hij onder overtuiging dat iemand erkent dat God heilig en rechtvaardig is, ook als Hij hem voor eeuwig zou wegstoten. Hij bevindt dat hij het, als de voornaamste der zondaren, op een bizondere wijze waardig is, dat God hem zou verwerpen. Hij is verbrijzeld van geest en de smart zijns harten is groot. Nochtans is dit nog geen bekering. Bekering is de gehele verandering van de gehele mens, ook wedergeboorte of geloof genoemd. „Hij voltrekt zich als een overtuigde en verlegen, waarlijk over zijn zonde bekommerde zondaar, als een geheel ellendige en gans ontblote, met verloochening van alle eigen gronden en steunsels, alleen uit vrije genade, den alleen algenoegzamen, gepasten en bereidwilligen Heiland Jezus Christus alleen en geheel om niet omhelst en aanneemt tot verzoening, heiligmaking en eeuwige behoudenis. De verloste is daardoor met Christus verenigd en ontvangt het nieuwe geestelijk leven der genade, ondervindt het en vertoont het, om nu niet meer voor zichzelven te leven, maar voor die Christus, die voor hem gestorven en opgewekt is." Dat is wel duidelijk, zou ik zeggen, en leerzaam.

Men leze ook maar eens na wat Brakel in zijn „Redelijke godsdienst" schrijft over de gewone weg der bekering. Het is hoofdstuk 31. Daar beschrijft hij hoe een mens in zijn hart gegrepen Vordt, daardoor aan 't werk gaat en blijft. Hoe hij vaak verkeerd werkt, menende door bidden, schreien en levensverbetering God te moeten bewegen. Hoe deze mens in groten nood komt en beleeft, hoe wanhopig het er voor hem bij schijnt te staan. Hoe hij dan meer op de Heere Jezus gaat zien, maar dan ook weer gaat proberen om de Borg en Zaligmaker te verdienen. Hoe klein of deze overtuigde wordt door nadere ontdekking. Hoe hij door de belofte getrokken wordt en zo komt tot de eerste daad des geloofs, waarna hij gelooft, dat Jezus zijn Zaligmaker is en dat God ook hem om Christus wil aanneemt. Daar begint nu bij Brakel de wederge-

öoorte? Brakel schrijft: , , bij de eerste daad des geloofs, want daar is geen leven dan in de vereniging met Christus en het geloof is het middel tot deze vereniging." Met bovenstaande hoop ik in zoverre aan de wensen van onze lezer voldaan te hebben, dat hij enige aanwijzingen gekregen heeft in welke richting men de oplossing der vragen moet zoeken. Het zij in ieders aandacht en overdenking aanbevolen of het wel goed is de wedergeboorte los te maken van de vereniging met Christus, van de bewuste vereniging met Christus. Een onbewuste vereniging laat de zondaar immers in de benauwdheid, zodat, als van een onbewuste vereniging gesproken moet worden, men de afstand daarvan tot de bewustwording liever niet al groot moet maken. Ledeboer zegt in zijn , , 's Heeren wegen gehouden met een alles verbeurd hebbend zondaar: , , Door wedergeboorte versta ik als het kind geboren is.". En dan verhaalt hij. hoe de Heere in hem werkte. Hij werd Adam: onmachtig, hulpeloos, schuldig, ongered. Toen werd het op een dag zeer benauwd. Hij kon niet bidden dan het tollenaarsgebed en verder: ..Bekeer mij, mijn vader, mijn moeder, mijn broeders en zusters, Amen". Toen echter gingen de hemelen open. , , Ik was een nieuw mens geworden. Zonden had ik niet meer, de duisternis was weg. Een vrede gevoelde ik die alle verstand te boven gaat. De satan week. Christus kwam in mij. Het stenen hart werd een vlezen hart. Het was mij een geboortedag."

Deze geboortedag geve de Heere ons allen te beleven en telkens weer te herdenken en te vieren.

P.

L. V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen