HET OUDE EVANGELIE

(3)

Want de Zoon des mensen is niet gekomen om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden. Lucas 9 : 56a.

„Want de Zoon des mensen is niet gekomen om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden." Dit woord, dat zulk een ernstige bestraffing bevat van Jacobus en Johannes, en van allen, die vuur van de hemel willen doen dalen om te verslinden allen, die de Heere Jezus niet willen ontvangen, dit woord, dat tevens zulk een rijke openbaring brengt van de Zaligmaker, is ook een woord, dat ons zoveel heeft te zeggen bij het ingaan van de lijdensweken. Zondag 15 Februari beginnen onze Dienaren des Woords weer met de lijdensprediking. Dan wordt het ons bij elke stap op de lijdensweg als het ware verkondigd en in herinnering gebracht: , , De Zoon des mensen is niet gekomen, om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden." Gelukkig hij of zij, die dit in de lijdenspredikatie mag horen. Een voorrecht is het zo te mogen luisteren, met door de Heilige Geest geopende oren en harten, en dan naar die Zaligmaker te begeren en uit te zien, tot Hem te vluchten, en alles alleen van Hem te verwachten, en ter bekwamer tijd in Hem te mogen geloven als uw Middelaar en Verlosser. Moge dat door Gods vrije gunst uw deel zijn in de lijdensweken. Wat zou dat groot zijn! En voor de Heere toch niet te groot. Maar ook, wat zou het erg zijn, voor de zoveelste maal de lijdensweken te doorleven, de lijdensprediking te horen en voor de zoveelste maal dezelfde te zijn gebleven, zonder dat het met het geloof gemengd was.

„De Zoon des mensen is niet gekomen, om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden." Er is wel alle reden, om stil te staan bij, en eens te letten op de naam, waarmee de Middelaar Gods en der mensen hier Zichzelf noemt. Hij openbaart Zich hier als de Zoon des mensen. In die naam wordt ons reeds aangewezen de diepte van Zijn vernedering en van Zijn lijden. De Zoon des mensen, dat is Hij geworden, Die reeds van eeuwigheid was, en tot in eeuwigheid blijft, krachtens de eeuwige generatie, de Zone Gods. Dat is een verborgenheid der godzaligheid, die zo groot is, dat wij er niet in door kunnen dringen, dat wij in eerbiedige aanbidding moeten stamelen: „God is geopenbaard in het vlees!"

De Zone Gods — de Zoon des mensen! Dat leidt onze gedachten heen naar wat ons is opgetekend van de staat van Christus' vernedering in Filippenzen 2. Daar lezen wij zo aangrijpend, zo onnaspeurlijk diep, maar ook zo uitermate vernederend en vertederend: „Die in de gestaltenis Gods zijnde, geen roof geacht heeft Gode evengelijk te zijn; maar heeft Zichzelf vernietigd, de gestaltenis eens dienstknechts aangenomen hebbende, en is de mensen gelijk geworden; en in gedaante gevonden als een mens, heeft Hij Zichzelf vernederd, gehoorzaam geworden zijnde tot de dood, ja de dood des kruises."

De Zone Gods — de Zoon des mensen! Dat openbaart ons de onpeilbare zondaarsliefde, het eeuwig welbehagen van God de Vader. Dat bepaalt ons bij de vrijwillige en bereidwillige vernedering en zelfopoffering van God de Zoon. Dat vertolkt ons de plaatsbekleding, zondaren reeds zo heerlijk voor ogen gesteld in de schaduw van het lam, dat God Zelf Zich ten brandoffer heeft bereid bij de offerande van Izak door zijn vader Abraham.

De Zone Gods — de Zoon des mensen! Ja, zulk een Middelaar en Verlosser, waarachtig mens, maar ook, sterker dan alle schepselen, waarachtig God, was er nodig, zouden diep gevallen zondaren worden verlost van het eeuwig verderf en gebracht tot de eeuwige behoudenis. Hij alleen kan betalen, volkomen betalen, tot de laatste penning toe, die onbetaalbare schuld van zondaren, die, als verloren zonen en dochteren, er alles hebben doorgebracht. Hij alleen kan u trekken uit de wereld, die in het boze ligt, want Hij is het, Die zo vertroostend spreekt: Hebt goede moed. Ik heb de wereld overwonnen" (Joh. 16 : 33). Hij alleen is het, Die aan het kruis de machten der duisternis heeft uitgetogen, van hun wapenrusting beroofd, en over hen heeft getriumfeerd, daar Hij de duivel de kop heeft vermorzeld. O, welk een Verlosser, welk een Zaligmaker! Neem dan in uw zielenood tot Hem de toevlucht, met al uw zonde en ellende, met al uw boeien en banden. Hij is het, Die Zijn armen uitbreidt naar de einden der aarde, naar de verst afgewekenen, en die lokkend spreekt: Al wat Mij de Vader geeft, zal tot Mij komen, en die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen" (Joh. 6:37).

„De Zoon des mensen is niet gekomen, om der mensen zielèn te verderven, maar om te behouden." Hier wordt ons verkondigd als het Kerstevangelie, maar ook als het Lijdensevangelie, de blijde boodschap: „De Zoon des mensen is gekomen." Hij is gekomen uit de hemel, afgelegd hebbend de heerlijkheid, die Hij bij de Vader had, eer de wereld was, verlatend de lofzangen des hemels. Hij is gekomen op deze lage aarde, die ligt onder Gods vloek vanwege de val in zonde, die ook voor Hem, de met doornen gekroonde, doornen en distelen voortbracht. Hij is gekomen om tot zonde gemaakt te worden voor schuldige zondaren, om voor overtreders van Gods heilige Wet tot een vloek te worden, om alzo de gegevenen des Vaders van de vloek te verlossen, en hen deelgenoot te maken van de rijke zegeningen van het Verbond der genade, om hen tot God terug te brengen en weer met Hem te verzoenen, om hen te doen delen in Zijn rijke zondaarsliefde, en toe te laten tot Gods verborgen omgang, die immers vinden zielen, daar Zijn vrees in woont.

O, wat is dat komen in de stal, in de kribbe van Bethlehem, wat is dat komen op de lijdensweg, dat opgaan naar de bloedstad Jeruzalem, wat is dat komen aan het vloekhout van het kruis van Golgotha, wat is dat komen vol van offerbereidheid, vol van het zich vrijwillig stellen onder het oordeel van God over de zonde! Hier wordt ten volle vervuld het woord: Zie, Ik kom; in de rol des boeks is van Mij geschreven. Ik heb lust, o Mijn God, om Uw welbehagen te doen; en Uw wet is in het midden Mijns ingewands" (Psalm 40 : 8 en 9).

De Zoon des mensen is gekomen van

de hoogste hoogte tot de diepste diepte. Hij is gekomen tot in de diepte van het nedergedaald ter helle. Ja, Hij is de plaatsbekledende Borg, Die is gekomen in de plaats der Zijnen, om hun zonden op Zich te nemen, om hun schuld volkomenlijk te betalen, om voor hen ten volle te voldoen aan het recht Gods. Hij is afgedaald in hun verderf van voor het aangezicht Gods, toen Hij klaagde te midden van de dikke duisternis aan het kruis: „Eli, Eli, lama sabachtani! Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? " Dat alles heeft de Zoon des mensen willen doorworstelen, opdat de Zijnen tot God genomen, en nimmermeer van Hem verlaten zouden worden.

Wat was er toch ontzaglijk veel nodig, mijn lezer, om zondaren met de heilige en rechtvaardige God te verzoenen! Moge de Heilige Geest ons in de lijdensweken er maar iets van te zien geven, hoe verschrikkelijk de zonde is in Gods oog, hoe Zijn heiligheid en Zijn gerechtigheid er door wordt aangerand, en ook wat de Borg, Christus Jezus heeft moeten lijden en strijden, om volkomen te voldoen voor al de gegevenen des Vaders aan Zijn heilig en onkreukbaar recht, waaraan onafwijsbaar genoeg moet geschieden.

Door die weg van lijden, strijden en oordeel op te gaan, en tot het bittere einde af te leggen, is het, dat de Heere Jezus kon getuigen: , , De Zoon des mensen is niet gekomen om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden." En nog steeds toont Hij dit, en Hij zal daarmee doorgaan tot aan het einde van de genadetijd, in al de arbeid, die Hij aan zondaren besteedt.

Uit de liefelijke woorden van onze overdenking klinkt ons tegen een uitlokkende nodiging. Bij het beluisteren van deze woorden uit de mond van de Heiland zien wij Hem als het ware staan met uitgebreide armen, roepend en lokkend.

Er wordt hier gesproken van niet verderven, hoewel wij dit gewis hebben verdiend neergestort te worden in de diepte van het eeuwig verderf. Wij horen hier zo verblijdend van behoudenis, en dat is toch louter genade. Er is niemand, die op deze behoudenis, behoudenis van ziel en lichaam, eeuwige behoudenis, recht heeft. Het is de behoudenis van het eeuwig verderf. Het is de genadige behoudenis van diep gevallenen, die daar in de diepte verloren liggen, en straks zonder redding voor eeuwig verloren gaan.

O, kom dan tot die lijdende Borg, tot die Man van smarten, Die zo lokkend nodigt, Die geen bitterlijk bedroefde van ziel ooit teeft afgewezen, Die ze in Zijn liefdearm* n tot Zich trekt, en ze drukt aan Zijn hogepriesterlijk hart, Die is gekomen niet om dir mensen zielen te verderven, maar om te behouden. En, als gij met schaamte t*n smart moet erkennen, dat gij nog zo va ik wordt bekoord door de zonde en doo: de wereld, dat gij in de grond der zaak i og zo onwillig zijt, om te breken met alles, vat u van Christus Jezus en van God afhoudt, om te vallen onder het recht God!, ach, belijd dit alles dan maar • eerlijk en oprecht. En, als gij klaagt en zucht: ja, maar hoe zal ik daartoe komen?

— vraag dan om de Heilige Geest, smekend met de dichter van Psalm 119:

Och, schonkt Gij mij de hulp van Uwe Geest, Mocht Die mij op mijn paan ten Leidsman strekken.

Hoe menigmaal is de bereidwillige Zaligmaker, Die zondaren wil zalig maken, verlorenen redden, al niet tot zulke verdrukte, ongetrooste, als door onweder voortgedrevene zielen gekomen om ze aldus te bemoedigen en te troosten: , , Vrees niet, geloof alleenlijk! Want de Zoon des mensen is niet gekomen om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden."

Wat zou het niet zijn, als het in de lijdensweken van het jaar 1953 bij u, mijn ongelukkige lezer, eens mocht komen, onder de onwederstandelijke werking van de Geest des geloofs, tot de doorbraak van het geloof in de Heere Jezus Christus! Dat geeft rust in uw ziel. Dat wekt vreugde in het hart. Dat is de redding van het verderf. Dat is de behoudenis uwer ziel. Dat is de eeuwige behoudenis.

Hoe menigmaal is ook onder Gods kinderen, die weten mogen, dat de lijdende en nu ook verheerlijkte Borg hun behoudenis heeft verdiend, en in beginsel ook uitgewerkt, in ware zielerust en zielevreugd, gezongen:

D' ecnvoudigcn wil God steeds gadeslaan; 'k Was uitgeteerd, maar Hij zag op mij neder. Keer, mijne ziel, tot uwe ruste weder; Gij zijt verlost; God heeft u welgedaan.

Gij hebt, o Heer', in 't dodelijkst tijdsgewricht Mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen; Mijn voet geschraagd, dies zal ik voor Gods ogen Steeds wandelen in 't vrolijk levenslicht.

Eens behouden, dat is voor eeuwig behouden! Dat is zeker waar. Er is geen afval, maar een volharding der heiligen. Hij, Die u roept, is getrouw. Die het ook doen zal.

Maar van uw kant zijn er zoveel struikelingen, is het telkens weer vallen. O, als er eens niet was zulk een machtige, zulk een getrouwe Zaligmaker, wat zou dan Het einde zijn?

Maar nu Hij heeft geleden, gestreden en overwonnen, uitroepende: „Het is volbracht!" — nu is er telkens weer behoudenis in het strijdperk van dit leven. Wat geeft dat een zalige tijden! Nu is er eeuwige behoudenis voor al de gegevenen des Vaders!

Z.

S. v. D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen