PERSSCHOUW

Leven in de wereld

In Belijden en Beleven vond de Persschouwer een artikel van de hand van Prof. Grosheide over het probleem van het christen-zijn in de tegenwoordige wereld. Hij schrijft o.a.:

We vrezen dat op dit ogenblik ook door het optreden der christenen in Nederland dingen, instellingen, gewoonten, waarvoor onze vaderen gestreden hebben, dreigen verloren te gaané Dat komt ook door de verschuiving. Waar het vroeger ging om de onderhouding van de Wet Gods, daar wil men nu soms nog wel hetzelfde, doch niet omdat de Wet Gods het eist. doch omdat het een nuttige sociale maatregel is. Die verandering van grond is van grote betekenis en gaat veranderingen brengen in de structuur van het leven in Nederland. Het leven in de wereld wordt er moeilijker door. We hebben in ons blad meer dan eens geschreven over de veranderingen, die de oorlog in ons leven heeft gebracht. Allerlei dat vroeger zonde werd geacht, doet men thans met een zekere vrijmoedigheid, want in de dagen der bezetting hebben we leren zien, dat het wel zo moest, maar dat het niet anders kon.

Doch dat is niet alleen zo in het leven van vele christenen, het is zo, vaak in nog sterker mate in het leven in het algemeen. Het leven heeft een ander uiterlijk gekregen. Ook doordat de christenen anders zijn geworden, handelt de overheid anders, gaat er zeer veel van de strijd van de negentiende eeuw verloren, men vecht er niet meer voor. En het resultaat is, dat het leven in de wereld moeilijker wordt.

Wat is hier te doen? Meer dan één ding. Ik zou willen beginnen met te zeggen, wij en ik bedoel daarmee bepaald de Gereformeerden, moeten meer op onszelf toezien. Ons leven moeten we beter keuren. Men hoort in onze dagen wel eens zeggen: er kan bij de Gereformeerden van alles mee door, zij doen dit en zij doen dat. Met die uitspraken moet men zeer voorzichtig zijn.

Paulus onderscheidt in 1 Kor. Er zijn dingen, die niet bepaald verboden zijn, maar die men laten moet, omdat zij de broeder tot zonde verleiden kunnen. Er zijn ook dingen, die men laten moet, omdat zij onszelf licht tot zonde brengen. Er moet een keur over ons leven gaan, die strenger is, dan die, welke thans vaak onder ons plaats vindt. Er is in onze dagen heel wat, waarover men niet dadelijk een gebod of verbod in de Schrift vindt. Maar als het niet verboden wordt is het daarom nog niet geoorloofd. Paulus bestraft die opvatting van de christelijke vrijheid in 1 Kor. uitdrukkelijk. Christelijke vrijheid. Hij geeft geen levensregels, die geeft het gebod der liefde, in het algemeen de Wet Gods.

Een tweede opmerking. Paulus zegt: niet uit de wereld gaan. Dat baat niet, het kan niet. Het is een vergeefs pogen zich aan de verantwoordelijkheid te onttrekken. Het standpunt van Paulus is echter niet niets doen. Het is: niet omgaan met de zondaren binnen de gemeente. Dat is geen gemakkelijke zaak. Vooreerst, we kennen elkanders leven dikwijls zo weinig. De wereld kent de zondaren in de kerk niet zelden beter dan dat de kerk ze kent. Als we eens iets van iemand horen, dan zeggen we: dat had ik van hem nooit gedacht.

In de tweede plaats de zondaren in de gemeente staan in het menselijk leven en we komen in dat leven, waaruit we niet mogen en niet kunnen gaan, soms geregeld met hen in aanraking. Zij zijn ambtenaar, ze zijn winkelier. Hoe moet dat, hoe kan dat in het zo samengestelde leven onzer dagen.

Ik zou dit antwoord willen geven. Het moet en het kan, doordat de belijders van de naam des Heeren zo duidelijk als belijders optreden, dat zij zeer duidelijk als zodanig kenbaar zijn. Dat we aan evangelisatie doen, zoals dat in de eerste plaats eel ons leven en heel ons doen en spreken evanelisatie is, een roepen tot Christus en een strijden oor de uitbreiding van Zijn rijk.

En juist hier ontbreekt zoveel. Ik wil me voorzichtig uitdrukken, maar toch vragen: raken we hier niet aan het zwakke punt? Is het niet zó, dat de afval onzer dagen, zeer zeker haar oorsprong heeft in de natuurlijke verdorvenheid van de mens en deze te verwachten is, maar middelijkerwijs te danken is aan het gebrek aan belijden bij de leden der kerk, dat, ik zeg niet theoretisch, maar practisch zich al te veel laten leiden door de vraag, hoever kan ik met de wereld meegaan? Hoe bederven we het bij de opvoeding van onze kinderen, om dan te klagen over de jeugd onzer dagen. Hoe vergeten we, dat wijzelf niet alles kunnen hebben en hoe we hebben te denken over onze naasten.

Wat vraagt Paulus ten aanzien van ons staan in e wereld? Niet dat we ons onttrekken, maar dat e in de wereld staan als belijders van de naam es Heeren!

Prof. Grosheide heeft hier een zeer belangrijke zaak aan de orde gesteld. De Persschouwer gelooft inderdaad, dat er bij zeer velen een al te gemakkelijk meegaan met de wereld is. En de oorzaak? Zou het niet wezen gebrek aan waarchtig geestelijk leven?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen